ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ด้วยเพราะสถานะ ระหว่างเรา ในตอนนี้
ไม่อาจมีห้วงเวลาดีดี ที่ควรคิดถึง
ต่างแยกย้าย หายห่าง ต่างคำนึง
แม้แค่ความคิดถึง ยังไม่อาจซึ้ง จึงไม่ควร

แม้จะเหงา ก็ควรเหงา เหงาลำพัง
แม้จะเศร้า ถึงความหลัง ที่ไม่อาจหวน
จนถึงวันนี้ ที่แค่ยอมรับ กับความเรรวน
แม้ความเหงาก่อกวน แต่ก็ควรรู้และยอมรับมัน

[PIKuL]

ความคิดถึง..บางครั้ง..ก็เป็นผู้ร้าย ยามเหงา..ก็รู้สึกอยากตาย..เสียอย่างนั้น มีคำถามมากมาย...ที่อยากจะถามกัน แต่จะอยากรู้ไปทำไมนั้น...ไม่รู้จริงๆ อยากจะลืม...เรื่องของเราไปให้หมด แต่ก็ยังต้องลิ้มรส"ความคิดถึง"จากการถูกทอดทิ้ง เธอจะเหงาเหมือนฉันบ้างไหม...อยากรู้จริงๆ คิดถึงคนที่เธอเคยทิ้ง..บ้างไหม..บางเวลา.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ตอนนี้เหงา ตอนนี้เศร้าอยู่ ใครรู้บ้าง
เหงาอ้างว้าง ร้างดวงจิต คิดไฉน
เหงา เหงา เหงา เหงาอยู่ มิรู้ใจ
เหงาเหมือนกันไหม อยากรู้เสียจริง

แค่ผู้ร้าย ในใจ ให้วุ่นวน
ความสับสน อลหม่าน พาลทุกสิ่ง
หากความเงียบ เปรียบดังเงา ข้อเท็จจริง
เหงาเงียบๆ อาจจะนิ่ง จริงสักครา

หรือควรเก็บ เย็บใจ ในม่านเมฆ
ให้ปัจเจก เฉกเช่น เข็ญหนักหนา
ร้าวรวดปวด กรวดหิน ดิ้นดาษดา
เหงาหนักหนา พาใจ ไปลบเลือน

[โซ...เซอะเซอ]

อันว่าความเหงานั้น มันช่างแปลก เก็บตัวแยกอยู่ในห้อง จากผองเพื่อน แม้ห้อมล้อมผู้คน มากยลเยือน ยังคงเหมือน เปลี่ยวเหงา เหย้าฝังใน คล้ายอยู่แต่เพียงตน บนโลกกว้าง โอบอ้างว้างราตรี มิหนีไหน ปลีกวิเวก พึงสงบพบเพียงใจ- เลิกคว้าไขว่ ดิ้นรน กระวนกระวาย แม้มีเพียงบทกวีที่ฉันรัก เป็นเพื่อนพักพึ่งพิงอาศัย ไม่ขวนขวาย- หาสิ่งอื่นหมื่นแสน แม้นเดียวดาย ตราบพร่างพราย พร่ำพร้อง ซ้องสราญ [ขอนำบทกลอนเก่ามาลงอีกครั้งครับ]      มีบทกลอนเป็นเพื่อน เหมือนมีมิตร      ร่วมพาที ร่วมชีวิต ร่วมคิดอ่าน      ยามเริงรื่น, ขื่นขม, เศร้าซมซาน      มีเพื่อนกานท์ร่วมฟุ้ง เป็นคุ้งแคว      มีบทกลอนเป็นเพื่อน มิเชือนเฉื่อย      คิดเรื่อยเปื่อยเพลินใจ ไม่แยแส-      โลกวายวุ่น หมุนเวียน เปลี่ยนผันแปร      ขอเพียงแต่ ขับขาน สำราญกวี      อาจมิต้อง พิเราะ เสนาะหู      หากก้องกู่ รู้ความ ตรงตามที่-      อยากจะเอื้อน จะเอ่ย เผยพจี      เพียงเท่านี้ ปลาบปลื้ม ลืมมิลง      ยิ่งมีผู้ รู้, อ่าน พบงานเขียน      ดุจพากเพียร บรรลุวัตถุประสงค์      ตราบมานะสร้างเหตุ เจตจำนง      เนื่องธำรงสืบซ้อง ร้อยกรองไทย      ถึงโดดเดี่ยว อ้างว้าง กลางมืดหม่น      อยู่เพียงตน จรุงชิด ลิขิตใกล้      สุขหรือทุกข์ หมุดหมาย ที่ภายใน      บันทึกใส่ อักษร ไว้ย้อนดู      มีบทกลอน เป็นเพื่อน เตือนใจผอง      ปลอบประคอง หัวใจ ไกลหดหู่      แสงแห่งรัก รายล้อม ห้อมดนู      ดื่มดำรู…กว่าอดุล สุนทรีย์ ...เพียงแค่ได้แต่งบทกวี ใจฉันก็พลันมีสุขความสุข หากมีผู้ได้พบ อ่านแล้วไซร้ ใจฉันคงปลาบปลื้ม และยิ่งมีผู้ที่เข้าใจถึงสิ่งที่ฉันพยายามจะสื่อ… ฉันคงจะตายตาหลับ... ...I have a pleasure just writing a poem. If someone has read it, it would bring me joy. And if anyone at all would understand what I try to convey, I would die in peace.... Soul Searcher Inspired to write 21/9/2025

[Msp.]

อันความเหงาไม่แปลกแยกให้ออก
คนนั้นดอกแปลกนักมักเหงาถี่
เกิดแต่จิตเหี่ยวห่อเกินพอดี
ว่างเกินไปนะซีมีเหงามาน

ใจมันมุ่งโฟกัสกอดรัดเหงา
ก็เลยเศร้าเหงาหนักมักเพ่นพ่าน
โฟกัสใหม่ให้ขำยามร่ายกานท์
สร้างสะพานกันเหงามาเล่ากลอน

Msp.

 

[PIKuL]

อาจจะเพราะ..ท้ายที่สุดเหลือเพียง..เจ้าความเหงา ที่ยังคงไม่ทอดทิ้งเรา...จากไปไหน แม้จะมีพรรคพวก เพื่อนพ้อง ห้อมล้อมมากมาย หากสุดท้าย...กลับเหลือเพียงตัวเรา...ไม่เปลี่ยนแปลง แม้วันนี้จะได้ยิ้มและหัวเราะเริงร่า แต่ทว่า..."ค ว า ม เ ห ง า"...ก็ยังคงแข็งแกร่ง เหงาเพราะรัก เหงาเพราะคิดถึง จึงไร้เรี่ยวแรง เหงาเพราะรู้ว่า...อีกฝ่ายนั้นเสแสร้ง.. แ ต่ เ ร า แ ก ล้ ง รู้ ไ ม่ เ ท่ า ทั น ก็คงเพราะรู้สึก"หมดหวัง" กับโลกใบนี้ ความเหงาที่มี...จึงเริ่มสร้างกำแพงขวางกั้น ความสุขแบบ เหงา เหงา ... อยู่ใต้เงาแห่งแสงจันทร์ ย่อมดีกว่า ถูกอาทิตย์แผดฝัน...จนไม่อาจจะลืมตา.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

เคยแบกรับ อะไรไว้ หลายอย่างไหม?
เคยเข้าใจ ใครต่อใคร บ้างหรือเปล่า?
เคบรับฟัง แก้ปัญหา ทุกครั้งคราว
แบกรับราว ไม่รู้สึก ไม่นึกอะไร

หมดแล้วไฟ ใจก็เหงา เคล้าน้ำตา
ใจอ่อนล้า ตาพร่ามัว กลัวแค่ไหน
คนรอบตัว อยู่รายล้อม ปลอมแปลกไป
เรื่องราวที่เป็นไป เหลือไว้ เพียงแค่เงา

บ้านหลังแรก แม้แยกยาก หลากความคิด
สติติด คิดตาม ความเงียบเหงา
เพียงรับฟัง ฟังเพียงเขา ไม่ใช่เรา
รักกลวงเปล่า ร้าวในใจ ไร้ตัวตน

แม้ทำดี มีรับชอบ กรอบที่วาง
เป็นแบบอย่าง ทางที่สร้าง วางแต่ต้น
แต่อีกฝ่าย กลับมากมาย อลวน
คนต่างคน ก็จนใจ ไร้เส้นทาง

ราวกับโลก ทั้งใบ แสนโหดร้าย
รักมากมาย ไขว่คว้าได้ เพียงเปล่าว่าง
อาจน้อยนิด สะกิดใจ ให้ยิ่งขวาง
ล่องลอยไป ไร้ทิศทาง อย่างจนใจ

[PIKuL]

หน้าที่ของ คนที่แบก ทุกข์ทั้งโลก
ความเศร้าโศก ร้อยยิ้ม ความอ่อนไหว
เสียงหัวเราะ มีบ้าง หว่างทางไกล
เสียงร้องไห้ มีบ่อย รอยน้ำตา

รับภาระ หน้าที่ อย่างหนักแน่น
ท่วมสองแขน บ่าไหล่ ทั้งซ้าย-ขวา
เป็นต้นไม้ ใหญ่โต แต่โรยรา
แตกกิ่งก้าน สาขา หากไร้ใบ

ทั้งยื่นเด่น เป็นสง่า ณ ที่โล่ง
ทั้งลำต้น สูงโปร่ง อย่างยิ่งใหญ่
หากทว่า โดดเดี่ยว กว่าสิ่งใด
ตราบจนไม้ ใกล้แห้ง เพราะแรงลม

สัจธรรม นำชีวิต ถึงจุดจบ
ที่พานพบ ความรู้สึก อันขื่นขม
ความเดียวดาย อยู่เคียงข้าง ดังหมายชม
ความโสมม แห่งชีวิต ก่อนจากลา

เก็บความเหงา แบกไว้ ในดวงจิต
ความมืดมิด คือเพื่อน ยามโหยหา
แสงสว่าง...ที่ได้..เพียงดารา
อยากไขว่คว้า...ทว่าได้..เพียงสองมือ.

[กรีนซี]

รักของเราคงเป็นเส้นขนาน
เรื่องวันวานเธอคงไม่ยึดถือ
หมดเวลาเรี่ยวแรงคิดแย่งยื้อ
ผลลัพธ์คือฉันแพ้ ใครบางคน

ระยะทางกางกั้นเธอฉันไว้
เส้นทางใจสิ้นสุด  ณ จุดเริ่มต้น
ปลายทางความสมหวังยังมืดมน
ยังถนนเปล่าเปลี่ยว ส า ย เ ดี ย ว  ด า ย

กรีนซี

[PIKuL]

เส้นทางเดินคู่เคียงไม่บรรจบ
ไร้ซึ่งจุดนัดพบดั่งใจหมาย
ทางต่างเส้นห่างเหินเดินเคียงกาย
ดั่งว่าคล้าย"ความรัก"เกี่ยวสัมพัน

ยิ่งเดินห่าง ยิ่งต่างกัน เกินคบหา
"ความรัก"ที่ คิดว่า จะร่วมฝัน
กลับกลายเป็น ต่างคน ต่างคืนวัน
จบเพราะคำ ว่าต่างกัน จนเกินไป

ความเหงาเรา ก็คงต่าง ซึ่งความคิด
ไม่ใกล้กัน เลยสักนิด มันผิดไหม?
รักเหงา-เหงา กับคน ที่อยู่ไกล
เจ็บไปทั้ง หัวใจ ยามจากลา

แท้จริงแล้ว เหลือเพียงฉัน ตั้งแต่ต้น
ทั้งความเงียบ ความเหงาล้น จนโหยหา
เธอเคยเหงา เหมือนฉันไหม ยามไกลตา
หรือว่าที่ ผ่านมา ไม่เหงาเลย.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

แท้จริงแล้ว เหลือเพียงฉัน ตั้งแต่ต้น
ที่อดทน จนถึงวัน ฝันสลาย
แบกความหวัง ฝังใจ ซะมากมาย
บทสุดท้าย กลับกลาย เพียงเดียวดาย

เหงามากไหม หัวใจ ที่เหว่ว้า
ที่อ่อนล้า กล้าเกินกว่า จะเหือดหาย
ความเงียบเหงา เปล่าเปลี่ยว และเดียวดาย
แหลกสลาย ยืนต้นตาย คล้ายโรยรา

เก็บความเหงา แบกเอาไว้ ในแววตา
ที่ไขว่คว้า หาเจอ เพียงโหยหา
ไม่มีใคร เหงาเหมือนฉัน บั่นเวลา
ที่จากลา ที่ลาไกล แม้ใกล้กัน

[PIKuL]

ใกล้กันเพียงเอื้อมคว้ามาเกี่ยวกอด
สายสัมพันธ์กลับไหม้มอดหว่างเธอ-ฉัน
ความรู้สึกห่างไกลไปทุกวัน
ความเงียบงันหงอยเหงาเข้ามาแทน

เราห่างกันแค่เพียงสองมือเอื้อม
หวังสายใยต่อเชื่อมความหวงแหน
กลับดูเหมือนว่ายิ่งห่างต่างดินแดน
ผนึกแน่นพื้นที่ว่างระหว่างเรา

ไม่หลงเหลือที่ยืนสำหรับฉัน
จบกันเพียงคำสั้น-สั้น ..เธอเลือกเขา
คำสัญญาที่เคยมั่นนั้นบางเบา
และก็หนักดั่งขุนเขาไม่ลบเลือน

คงเหลือเพียงแค่คนที่เคยคุ้น
เคยอบอุ่นในวันวานยามเอ่ยเอื้อน
จากลากันนับวันนานเป็นเดือน
ค่อยคล้อยเคลื่อนเลื่อนผ่านนานหลายปี.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

เหงานะ เหงาอะไร ก็ไม่รู้
แล้วจู่ๆ ดูสิดู น้ำตาไหล
จุกอยู่ตรงนี้ จุกจุกจุก ที่ภายใน
กลั้นอยู่ในใจ แล้วน้ำใสใส ก็ไหลจากตา

แล้วมันเกิดอะไร กับใจของฉัน
ความรู้สึกร้อยพัน ป่วนปั่นพันปัญหา
เหงาโดดเดี่ยว เพียงลำพัง ใจล้าล้า
เหงาเกินกว่า จะพรรณา ออกมาให้ฟัง

[PIKuL]

เหตุผล. . . ของคนเหงา-เหงา. . . เพราะไม่เคยมีคำว่า "เรา" . . . สักครั้ง มีแต่เรื่องของ "เธอ" และ "เขา" . . . ที่ฉันเคยฟัง ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับ "ฉัน" เลยสักครั้งที่ผ่านมา ทำใจ . . . ได้แล้วนะ. . . กับความรัก ไม่อยากหยุดพัก . . ก็ต้องพัก . . เพราะความอ่อนล้า "รัก" ที่ไม่ได้ต้องการ . . . ช่างไร้ราคา แต่ก็ยังคง "มีคุณค่า" มากพอที่ฉันจะยินยอม

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ยังเหงาอยู่นะ ยังเหงา ยังเศร้าอยู่
ยังหดหู่ รู้รสชาติ ขาดความสดใส
ฝนยังตก ยังรินไหล เปียกปอนใจ
ท้องฟ้าในใจ ไม่เคยสดใส ได้เลยสักหน
-------------
ท้องฟ้าที่มองเห็น ยังคง ครึ้มๆ
ยังคงเซื่องซึม อึมครึม ด้วยเมฆฝน
น้ำตายังเอ่อ หัวใจยังเผลอ เงียบเหงาเกินทน
สิ่งที่ผ่านพ้น ที่อดทน มีแต่ฉันใช่มั๊ยที่รู้

[PIKuL]

ฟ้าก็คง ส่งสายฝน มาเป็นเพื่อน
มาเยี่ยมเยือน ถามไถ่ ความเป็นอยู่
หากยังเหงา จะเฝ้าครวญ หน้าประตู
เป็นสายฝน พร่างพรู เสียงรำพัน

มีเสียงฝน เสียงลม เสียงท้องฟ้า
เสียงสาดซา กระทบลง อย่างเย้ยหยัน
แต่ทว่า ยามเหงานี้ มีรางวัล
คือเมฆรุ้ง ข้ามตะวัน ยามเดียวดาย.


 

[Rattikal]

คำว่าเหงา เธอก็รู้ ว่าแค่เหงา

คำว่าเรา เธอจะรู้ กันบ้างไหม

คำว่ารัก เธอบอก กี่ห้องใจ

คำว่าใจ เธอบอกไว้ ให้กี่คน

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

คำว่าเหงา พูดเบาเบา เศร้าแค่ไหน
ความหวั่นไหว ในสัญญา คราประสาน
คำว่าเรา เพียงแผ่วเบา รัตติกาล
แม้เนิ่นนาน พันธนาการ ไว้ด้วยกัน

คำว่าเหงา คำว่าเรา คำว่ารัก
ตะกุกตะกัก กั๊กไว้ ให้เปลี่ยนผัน
สี่ห้องหัวใจ ใครเขาแบ่ง ใครเขาปัน
เหมือนไม่เคยสำคัญ เหมือนฝันที่หลุดลอย

[PIKuL]

ไม่ได้อยากย้อนกลับไปคิดถึง
ติดแค่เพียงห้วงคำนึงยังเหงาหงอย
บทสรุปความรัก"เลิกรอคอย"
และปลดปล่อยปัญหาสารพัน

คิดไปถึงทางนั้น...เคยเหงาไหม
สุขสบายดีหรือไร...ยามหลับฝัน
คิดถึงกันบ้างไหม..ในบางวัน
หรือว่าจะลืมกัน...ตลอดไป.

[lookgaow]

เ ห ง า สะกดอย่างไร
มี เ ธ อ ผู้ทำให้เสียใจ อยู่ในนั้นหรือเปล่า
มี ฉั น เป็นนักแสดงแต่งแต้ม เ รื่ อ ง ร า ว
มีความรู้สึกที่ว่างเปล่า ตอนที่ เ ธ อ เดินจากไป

มีเรื่องราวมากมาย ซ่ อ น อยู่ในนั้น
มี ค ว า ม รู้ สึ ก นับหมื่นนับพันที่นับไม่หวาดไหว
มีความรัก ความคิดถึง สุข เศร้า ซึ้ง ปะปนกันไป
มีหัวใจดวงน้อยน้อยที่เก็บอะไรไว้มากมาย ที่ ผ่ า น ม า

เ ห ง า เหมือนกันบ้างหรือเปล่า
บางครังที่เห็นแสงดาวก็รู้สึกโหยหา
คิ ด ถึ ง กันบ้างไหม นับตั้งแต่วันที่จากกันมา
คำว่า เ ห ง า ของเธอล่ะ_ _ _
มีชื่อฉันในนั้นบ้างไหมนะ หรือ ไม่ มี

✿ ⭑ ❀ ﹡ ✿ ⭑ ❀ ⭑ ✿ ⭑ ❀ ⭑ ✿