ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

คนแปลกหน้า : นักเดินทาง

................
หน้าต่างโลกหมอกเลือนเดือนเคลื่อนไหว
หลงรักอย่างตั้งใจในพิสุทธิ์
เสี้ยวคืนวันฝันพราวดาวชำรุด
แต่งแต้มจุดราตรีพื้นสีเทา

หลับฝันถึงห่วงหาเวลากอด
ไปสู่ฝันปลายยอดตลอดเศร้า
ความเหน็บหนาวเดินทางมาบางเบา
โบยบินสู่เรื่องเล่าของเช้านี้

โค้งรุ้งแย้มยิ้มเอื้อนเปื้อนแดดฉาย
จนหมอกใสละลายเปลี่ยนหลายสี
ใบไม้ร่วงเคว้งคว้างกลางนที
อาบเสรีสุดท้ายก่อนพ่ายพัง

นักเดินทางหวนมาเวลาค่ำ
กี่บอบช้ำย้ำฝากอีกฟากฝั่ง
บอกเรื่องราวเก่าเก่าให้เราฟัง
เหนื่อยล้าบนความหวังกำลังใจ

ทักทายกันครั้งแรกคนแปลกหน้า
คุ้นเคยความเหว่ว้าดวงตาใส
กลางค่ำคืนเหน็บหนาวนับดาวไกล
สะท้านไหวรอใครก็ไม่รู้!

……………………..

 

ภาพจาก ednver-mind.blogspot.com

[Music]

สู่เขตเขิน"พะเนินทุ่ง"ก่อนรุ่งแจ้ง
เพื่อจะแกล้งหยอกตะวัน...ว่าฉันสู้
สัมผัสหมอกบอกลา..เมื่อมาดู
ทุกอณูจอมปลอมแสร้งย้อมใจ

เขาไปทาง..เราไปทาง..พรางรู้สึก
ยิ่งตกดึกท่วงทำนองเริ่มร้องไห้
หนาวกว่าหนาวภายนอกคือซอกใน
คร่ำครวญไปจนกว่า...จะชาชิน

เหมือนเส้นทางชีวิตมาบิดพริ้ว
กี่รอยริ้วน้ำกรด..ที่รดหิน
หนีมาไกลใจเอยเหมือนโบยบิน
ยังแว่วยินคำลวงมาทวงตาม

น้ำใจคนแปลกหน้า...ฉันกล้ารับ
ถ้าคิดนับหน้าเธอต้องเผลอห้าม
เจ็บไม่จบกลบเกลื่อนคืนเดือนงาม
ที่ลุกลามอารมณ์คืองมงาย

สู่เขตเขิน"พะเนินทุ่ง"ก่อนรุ่งจาก
แม้ลำบากต้องบอกก่อนหมอกหาย
เมื่อหยุดการจับจองครอบครองกาย
อย่าทำลายบรรยากาศ..ปราศจากรัก

 

[ดาว อาชาไนย]

แม้เธอหนีมาได้จนไกลพ้น
หนีใจตนไม่ได้ให้ตระหนัก
ถึงมีทุ่งกองพะเนินเขิญผ่อนพัก
ทุ่งหริอจักปลอบคลายหายเจ็บดี

ฉันเป็นคนแปลกหน้าเธอกล้ารับ
และยอมนับเป็นเพื่อนเหมื่อนเป็นพี่
ร่วมต่อกรแม้จนเล่นดนตรี
จวบวันนี้วันหน้าอย่าแปรปรวน

ดาว อาชาไนย

[Thammada]

อ้างว้างหว่างความคิดความผิดหวัง
พยายามยังฝืนการยืนใหม่
ก้าวผ่านการเดินทางที่ร้างไกล
กับโลกไร้ขอบเขตเจตนา

คนแปลกหน้าในทางอยู่กลางหนาว
ยังถามข่าวดาวฝันตะวันล้า
เก็บเสรีกี่ก้าวย่างข้างเวลา
พบเพียงค่าความหวังที่ยังไกล

ตรรกะระยะห่างความว่างเปล่า
ดับเดือนดาวคราวครั้งความหวังใหม่
อาบอรุณอุ่นคิดคืนสิทธิ์ใด
คือคว้าไขว่ความหมายในสายลม

มายายังท้าทายสายน้ำเชี่ยว
ท่ามทางเปลี่ยวเกี่ยวใจจะไม่ล้ม
ในสายตากล้าก้าวกี่ร้าวจม
กี่กดข่มความคิดจิตวิญญาณ

นักเดินทางอ้างว้างอย่างวันเก่า
กับเรื่องเล่าสาระ เศร้าสะท้าน
เก็บความหนาวดาวไกลในวันวาน
รอผู้ผ่านมาพบการจบจำ.


ด้วยจิตคารวะ
ธรรมดา
 

[ภู กวินท์]

สายลมแห่งความเหงายังเล่าเรื่อง
ท่ามฝันเฟื่องเบื้องลึกยังนึกย้ำ
เรียวรุ้งทอแดดฝนเริงระบำ
ขณะฉ่ำเย็นชื้นอย่างครื้นเครง

อรุณรุ่งมุ่งทางไปกลางเถื่อน
สู่ความหวังมาเยือนเลือนโหรงเหรง
ฝันถึงดาวหนาวเหน็บเก็บเสียงเพลง
ที่บรรเลงเคว้งคว้างอย่างเข้าใจ

กลิ่นความเหงาเย้าหยอกกับดอกหญ้า
ซบตรงหน้าครั้งแรกจะแปลกไหม?
ความคุ้นเคยเลยห่างระหว่างไกล
จึงร้างไร้เหลือเกินนักเดินทาง

โบยบินไปดั่งนกแนบ อกฟ้า
ผ่านพระจันทร์เวลาจ้าสว่าง
สู่อาทิตย์อับเฉาอย่างเบาบาง
ไปสวมกอดทอดร่างกลางพนา

.......................

 

[สะเลเต]

บนถนนคอนกรีต...ขีดเส้นสาย
คนมากมายอยู่กันล้วนแปลกหน้า
ทั้งตึกสูงตระหง่านพานพบพา
ฉันหวังคว้าฝันไว้....ไม่นึกกลัว

สิ่งยั่วยุหยอกเอินยามเดินผ่าน
แหย่กระเซ้าดวงมานละลานทั่ว
สิ่งแปลกใหม่เห็นนั้นจิตสั่นรัว
กลิ่นรสสียวนยั่ว...เซาะขั้วใจ

รู้สึกเคลิ้มเริ่มคล้อยปล่อยมุ่งมั่น
นักเดินทางอย่างฉันเริ่มหวั่นไหว
หลงแสงสีพริ้งเพริศเตลิดไกล
เสพกลิ่นไอสิ่งแปลก..จึงแตกกอ

เมื่อเข็มทิศบิดเบือน....เคลื่อนหลงทิศ
ทางชีวิตที่เผชิญหากเดินต่อ
ความล้มเหลวโชยพัดนัดวันรอ
คอยฉันย่อตัวล้ม...ผสมโรง

ขอปรับเปลี่ยนเข็มทิศชีวิตฉัน
หากดึงดันเพื่อหวังจะดังโด่ง
ทางสายดีไม่เดินเพลินทางโค้ง
หลุดจากโพรงมืดสนิท...เปลี่ยนทิศทัน

---สะเลเต---

[Thammada]

สายน้ำยามแสงพรมลมโลมพลิ้ว
พบผ่านผิวลิ่วลอยค่อยค่อยเคลื่อน
คลื่นเบาบางห่างฝั่งยังลางเลือน
ถามถึงเพื่อนผ่านเพียงเสียงแผ่วเบา

ลมบอกระลอกล้าแล้วลาจาก
สู่อีกฟากฝากรอยคอยความเหงา
ทอดร่างห่างสายลมระงมเงา
กระซิบเศร้าซบเสียงสำเนียงตน

สายน้ำในยามหนาวคือคราวขม
เพียงสายลมห่มร่างยังร้างหม่น
เงียบเย็นเป็นเช่นนี้ที่ธารทน
ยังสับสนค้นหาล้าเรื่อยไป

อาจเป็นอื่นคืนกลับการรับรู้
วนเวียนอยู่ย่ำคิดความชิดไกล้
ทอดสายตาสามารถอาจเข้าใจ
ทางที่ใครไม่พบ การทบทวน

ธรรมดา