|
หัวข้อ: " คนแปลกหน้า : นักเดินทาง " เริ่มหัวข้อโดย: ภู กวินท์ ที่ 13 ธันวาคม 2011, 10:31:PM (http://img.zuzaa.com/image.php?id=6CED_4EE76DE7&jpg) คนแปลกหน้า : นักเดินทาง ................ หน้าต่างโลกหมอกเลือนเดือนเคลื่อนไหว หลงรักอย่างตั้งใจในพิสุทธิ์ เสี้ยวคืนวันฝันพราวดาวชำรุด แต่งแต้มจุดราตรีพื้นสีเทา หลับฝันถึงห่วงหาเวลากอด ไปสู่ฝันปลายยอดตลอดเศร้า ความเหน็บหนาวเดินทางมาบางเบา โบยบินสู่เรื่องเล่าของเช้านี้ โค้งรุ้งแย้มยิ้มเอื้อนเปื้อนแดดฉาย จนหมอกใสละลายเปลี่ยนหลายสี ใบไม้ร่วงเคว้งคว้างกลางนที อาบเสรีสุดท้ายก่อนพ่ายพัง นักเดินทางหวนมาเวลาค่ำ กี่บอบช้ำย้ำฝากอีกฟากฝั่ง บอกเรื่องราวเก่าเก่าให้เราฟัง เหนื่อยล้าบนความหวังกำลังใจ ทักทายกันครั้งแรกคนแปลกหน้า คุ้นเคยความเหว่ว้าดวงตาใส กลางค่ำคืนเหน็บหนาวนับดาวไกล สะท้านไหวรอใครก็ไม่รู้! …………………….. emo_62 ภาพจาก ednver-mind.blogspot.com หัวข้อ: Re: " คนแปลกหน้า : นักเดินทาง " เริ่มหัวข้อโดย: Music ที่ 13 ธันวาคม 2011, 11:55:PM (http://www.picza.net/img.php?p=vPlPOIlEZx)
(http://www.picza.net/img.php?p=vPlPOIPIxP) สู่เขตเขิน"พะเนินทุ่ง"ก่อนรุ่งแจ้ง เพื่อจะแกล้งหยอกตะวัน...ว่าฉันสู้ สัมผัสหมอกบอกลา..เมื่อมาดู ทุกอณูจอมปลอมแสร้งย้อมใจ เขาไปทาง..เราไปทาง..พรางรู้สึก ยิ่งตกดึกท่วงทำนองเริ่มร้องไห้ หนาวกว่าหนาวภายนอกคือซอกใน คร่ำครวญไปจนกว่า...จะชาชิน เหมือนเส้นทางชีวิตมาบิดพริ้ว กี่รอยริ้วน้ำกรด..ที่รดหิน หนีมาไกลใจเอยเหมือนโบยบิน ยังแว่วยินคำลวงมาทวงตาม น้ำใจคนแปลกหน้า...ฉันกล้ารับ ถ้าคิดนับหน้าเธอต้องเผลอห้าม เจ็บไม่จบกลบเกลื่อนคืนเดือนงาม ที่ลุกลามอารมณ์คืองมงาย สู่เขตเขิน"พะเนินทุ่ง"ก่อนรุ่งจาก แม้ลำบากต้องบอกก่อนหมอกหาย เมื่อหยุดการจับจองครอบครองกาย อย่าทำลายบรรยากาศ..ปราศจากรัก emo_79 หัวข้อ: Re: " คนแปลกหน้า : นักเดินทาง " เริ่มหัวข้อโดย: ดาว อาชาไนย ที่ 14 ธันวาคม 2011, 10:51:AM แม้เธอหนีมาได้จนไกลพ้น หนีใจตนไม่ได้ให้ตระหนัก ถึงมีทุ่งกองพะเนินเขิญผ่อนพัก ทุ่งหริอจักปลอบคลายหายเจ็บดี ฉันเป็นคนแปลกหน้าเธอกล้ารับ และยอมนับเป็นเพื่อนเหมื่อนเป็นพี่ ร่วมต่อกรแม้จนเล่นดนตรี จวบวันนี้วันหน้าอย่าแปรปรวน ดาว อาชาไนย หัวข้อ: Re: " คนแปลกหน้า : นักเดินทาง " เริ่มหัวข้อโดย: Thammada ที่ 14 ธันวาคม 2011, 07:30:PM อ้างว้างหว่างความคิดความผิดหวัง พยายามยังฝืนการยืนใหม่ ก้าวผ่านการเดินทางที่ร้างไกล กับโลกไร้ขอบเขตเจตนา คนแปลกหน้าในทางอยู่กลางหนาว ยังถามข่าวดาวฝันตะวันล้า เก็บเสรีกี่ก้าวย่างข้างเวลา พบเพียงค่าความหวังที่ยังไกล ตรรกะระยะห่างความว่างเปล่า ดับเดือนดาวคราวครั้งความหวังใหม่ อาบอรุณอุ่นคิดคืนสิทธิ์ใด คือคว้าไขว่ความหมายในสายลม มายายังท้าทายสายน้ำเชี่ยว ท่ามทางเปลี่ยวเกี่ยวใจจะไม่ล้ม ในสายตากล้าก้าวกี่ร้าวจม กี่กดข่มความคิดจิตวิญญาณ นักเดินทางอ้างว้างอย่างวันเก่า กับเรื่องเล่าสาระ เศร้าสะท้าน เก็บความหนาวดาวไกลในวันวาน รอผู้ผ่านมาพบการจบจำ. ด้วยจิตคารวะ ธรรมดา emo_126 หัวข้อ: Re: " คนแปลกหน้า : นักเดินทาง " เริ่มหัวข้อโดย: ภู กวินท์ ที่ 14 ธันวาคม 2011, 09:37:PM สายลมแห่งความเหงายังเล่าเรื่อง ท่ามฝันเฟื่องเบื้องลึกยังนึกย้ำ เรียวรุ้งทอแดดฝนเริงระบำ ขณะฉ่ำเย็นชื้นอย่างครื้นเครง อรุณรุ่งมุ่งทางไปกลางเถื่อน สู่ความหวังมาเยือนเลือนโหรงเหรง ฝันถึงดาวหนาวเหน็บเก็บเสียงเพลง ที่บรรเลงเคว้งคว้างอย่างเข้าใจ กลิ่นความเหงาเย้าหยอกกับดอกหญ้า ซบตรงหน้าครั้งแรกจะแปลกไหม? ความคุ้นเคยเลยห่างระหว่างไกล จึงร้างไร้เหลือเกินนักเดินทาง โบยบินไปดั่งนกแนบ อกฟ้า ผ่านพระจันทร์เวลาจ้าสว่าง สู่อาทิตย์อับเฉาอย่างเบาบาง ไปสวมกอดทอดร่างกลางพนา ....................... emo_126 หัวข้อ: Re: " คนแปลกหน้า : นักเดินทาง " เริ่มหัวข้อโดย: สะเลเต ที่ 15 ธันวาคม 2011, 09:45:AM บนถนนคอนกรีต...ขีดเส้นสาย คนมากมายอยู่กันล้วนแปลกหน้า ทั้งตึกสูงตระหง่านพานพบพา ฉันหวังคว้าฝันไว้....ไม่นึกกลัว สิ่งยั่วยุหยอกเอินยามเดินผ่าน แหย่กระเซ้าดวงมานละลานทั่ว สิ่งแปลกใหม่เห็นนั้นจิตสั่นรัว กลิ่นรสสียวนยั่ว...เซาะขั้วใจ รู้สึกเคลิ้มเริ่มคล้อยปล่อยมุ่งมั่น นักเดินทางอย่างฉันเริ่มหวั่นไหว หลงแสงสีพริ้งเพริศเตลิดไกล เสพกลิ่นไอสิ่งแปลก..จึงแตกกอ เมื่อเข็มทิศบิดเบือน....เคลื่อนหลงทิศ ทางชีวิตที่เผชิญหากเดินต่อ ความล้มเหลวโชยพัดนัดวันรอ คอยฉันย่อตัวล้ม...ผสมโรง ขอปรับเปลี่ยนเข็มทิศชีวิตฉัน หากดึงดันเพื่อหวังจะดังโด่ง ทางสายดีไม่เดินเพลินทางโค้ง หลุดจากโพรงมืดสนิท...เปลี่ยนทิศทัน ---สะเลเต--- (http://www.qzub.com/bar_076.gif) (http://www.qzub.com) หัวข้อ: Re: " คนแปลกหน้า : นักเดินทาง " : สายน้ำ เริ่มหัวข้อโดย: Thammada ที่ 22 ธันวาคม 2011, 09:27:PM สายน้ำยามแสงพรมลมโลมพลิ้ว พบผ่านผิวลิ่วลอยค่อยค่อยเคลื่อน คลื่นเบาบางห่างฝั่งยังลางเลือน ถามถึงเพื่อนผ่านเพียงเสียงแผ่วเบา ลมบอกระลอกล้าแล้วลาจาก สู่อีกฟากฝากรอยคอยความเหงา ทอดร่างห่างสายลมระงมเงา กระซิบเศร้าซบเสียงสำเนียงตน สายน้ำในยามหนาวคือคราวขม เพียงสายลมห่มร่างยังร้างหม่น เงียบเย็นเป็นเช่นนี้ที่ธารทน ยังสับสนค้นหาล้าเรื่อยไป อาจเป็นอื่นคืนกลับการรับรู้ วนเวียนอยู่ย่ำคิดความชิดไกล้ ทอดสายตาสามารถอาจเข้าใจ ทางที่ใครไม่พบ การทบทวน ธรรมดา emo_126 |