สายลมแห่งความเหงายังเล่าเรื่อง
ท่ามฝันเฟื่องเบื้องลึกยังนึกย้ำ
เรียวรุ้งทอแดดฝนเริงระบำ
ขณะฉ่ำเย็นชื้นอย่างครื้นเครง
อรุณรุ่งมุ่งทางไปกลางเถื่อน
สู่ความหวังมาเยือนเลือนโหรงเหรง
ฝันถึงดาวหนาวเหน็บเก็บเสียงเพลง
ที่บรรเลงเคว้งคว้างอย่างเข้าใจ
กลิ่นความเหงาเย้าหยอกกับดอกหญ้า
ซบตรงหน้าครั้งแรกจะแปลกไหม?
ความคุ้นเคยเลยห่างระหว่างไกล
จึงร้างไร้เหลือเกินนักเดินทาง
โบยบินไปดั่งนกแนบ อกฟ้า
ผ่านพระจันทร์เวลาจ้าสว่าง
สู่อาทิตย์อับเฉาอย่างเบาบาง
ไปสวมกอดทอดร่างกลางพนา
.......................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
