หลบแสงเงาเข้าซ่อน ใต้ขอนไม้
แดดร่ำไรไล่หลบบรรจบถึง
เมฆกลุ่มเดิมเริ่มหาย คล้ายโกรธตึง
เหมือนไล่ดึงตรึงขับ ขยับไป
ท้องฟ้ากว้างห่างไกลไม่รู้จบ
บ้างสงบบ้างร้อง บ้างสดใส
นั่งคร่ำครวญโหยหา ใต้ฟ้าไกล
หอบเก็บใจช้ำช้ำ นำกลับคืน..... ดิษฐา
คงเป็นขอนไม้ใหญ่จึงซ่อนได้
ขอนคงไม่ได้ล้มจมจนฝืน
หากติดดินซ่อนลงคงเต็มกลืน
จะแข็งขืนใต้ขอนอ้อนได้ไง
พอบังเงาใต้ขอนยังวอนบอก
เมฆลมออกเลื่อนลาฟ้าไปไหน
ฟ้าโกรธเคืองเรื่องเมฆลมเสกไป
จนร้องไห้ครั่นครืนตื่นตามอง
จนป่านนั้นยังหลบซบใต้ขอน
เดี๋ยวเปียกปอนเปรอะเปื้อนเตือนอย่าหมอง
กลับเข้าบ้านเถิดหนาอย่าเล่นลอง
เอาน้ำคลองล้างก่อน..ค่อยอ้อนมา...อิอิ.
เข้ามาแซวซาหนุก - ซาหนุกนะครับท่าน..คนบ้านเดียวกัน 
"บ้านริมโขง"
