หลบแสงเงาเข้าซ่อน ใต้ขอนไม้
แดดร่ำไรไล่หลบบรรจบถึง
เมฆกลุ่มเดิมเริ่มหาย คล้ายโกรธตึง
เหมือนไล่ดึงตรึงขับ ขยับไป
ท้องฟ้ากว้างห่างไกลไม่รู้จบ
บ้างสงบบ้างร้อง บ้างสดใส
นั่งคร่ำครวญโหยหา ใต้ฟ้าไกล
หอบเก็บใจช้ำช้ำ นำกลับคืน
แดดร่ำไรไล่หลบบรรจบถึง
เมฆกลุ่มเดิมเริ่มหาย คล้ายโกรธตึง
เหมือนไล่ดึงตรึงขับ ขยับไป
ท้องฟ้ากว้างห่างไกลไม่รู้จบ
บ้างสงบบ้างร้อง บ้างสดใส
นั่งคร่ำครวญโหยหา ใต้ฟ้าไกล
หอบเก็บใจช้ำช้ำ นำกลับคืน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
