Re: **ข้ามขอบฟ้า มาร้องไห้**

หลบซุกซ่อนตอนค่ำ ถึงย่ำรุ่ง
ทั้งมดยุงยุ่มย่าม เกินถามหา
ทั้งดินโคลนพอกพูน นู้น....... หูตา
น้ำตาพล่าใจเปื้อน ทั้งเดือนดิน

อยู่ออดอ้อนวอนเว้า วานเข้าช่วย
เดี๋ยวจะป่วยม้วยดับ ลาลับสิ้น
งอนมานานวานพี่ ชี้มลทิน
ประคองกลิ่นดินโคลน อย่าโยนคลอง

ยังงอนอยู่รู้ไหม... ไม่ไต่ถาม
ไม่เดินตามกลับบ้าน พาลให้หมอง
จะเดินกลับเสียแย่ แพ้เมินมอง
อย่ามั่วจ้องเหน็บกิน ได้ยินไหม......

ยิ้มหน้าใส

งอนเกินงามมั้ยล่ะน่าตีนัก
หลบใต้ขอนนอนหมักรักไฉน
ดีที่มดมันหามไม่ตามไป
ถ้าคนหามจะทำไงใจแม่คุณ

จะให้ใครเห็นใจในความกล้า
นอนซบหน้ากับมดรดกลิ่นฉุน
กลิ่นหอมกายจากพี่ที่ละมุน
ยังหอมกรุ่นอุ่นไอใยทำเมิน

แค่ตักเตือนให้นอนตอนหัวค่ำ
อย่านอนดึกเกินล้ำมาทำเขิน
นั่งต่อกลอนนอนคอยม่อยหลับเพลิน
ตื่นมาเชิญหลายครั้งยังไม่นอน

ก็คนคอยน้อยใจรู้ไหมเล่า
ก็เธอเฝ้าแต่คอมพ์ยอมทิ้งหมอน
ฉันอยู่เดี่ยวเปลี่ยวเหงาเศร้าอาทร
ว่านิดหน่อยทำงอนให้อ้อนคืน

ดูมอมแมมแก้มช้ำดำด้วยมด
เลยต้องอดชื่นใจให้สุดฝืน
ต้องรักษาอาการรอหวานคืน
กว่าได้ชื่น..อีกนานโข...หัวโตเลย...(เรา) ขำขี้แตกขี้แตน

"บ้านริมโขง"