ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[โซ...เซอะเซอ]

…เกี้ยวนาง… เพียงสานสบเนตรน้อง..…นรี อยากพร่ำเพ้อพจี…….……หยดย้อย รังสรรค์บทกวี……………..หมายแม่ สะดุดใจเคลื่อนคล้อย…...เคลิบเคลิ้มตามเสียง อยากจะเขียนกลอนเกี้ยว…เกี่ยวใจสอง ตราบเหลียวมอง ตรึงจิตพิสมัย อยากขีดเขียนเจียรวรรค บอกรักไป แทรกลงหว่างกลางใน ใจอนงค์ ร้อยเรียงบทรจเรข เสกประสิทธิ์ อิทธิฤทธิ์ดลใจ ปลื้มใหลหลง จวบรัญจวนชวนชิด สนิทคง- หลอมใจลงร่วมฝัน…นิรันดร โซ…เซอะเซอ 4 มกราคม 2568

[โซ...เซอะเซอ]

…เกี้ยวนาง (๒)… อยากพร่ำบอกรักเจ้า……..จอมฤดี จนกึกก้องเสียงกวี……..….อ่อนช้อย ซ้ำซ้ำสื่อรตี…………………..หมายแม่ สดับคำเคลิ้มคล้อย………..กว่าห้ามปรามถวิล อยากจะเขียนกลอนเกี้ยว…เปลี่ยวใจหวาม สื่องดงามความรัก นักไหวอ่อน เกี่ยวตระกองกอดร่าง อรชร หนุนตักนอนทอดยิ้ม หยาดพริ้มพราย ผิว่าแม้นกู่ร้อง แซ่ซ้องรัก มิตรึงปักกลางใน ฤทัยหมาย เปรียบสูงปองหยาดเพชร เก็จกำจาย สุดเอื้อมปลายหัตถ์คว้า…ไขว่หาเธอ โซ…เซอะเซอ 2 ตุลาคม 2568

[PIKuL]

ยุคสมัยเก่าก่อนตอนอ้อนสาว
ละมุนนวลโน้มน้าวราวไผลเผลอ
ร่ายบทกลอนเกี้ยวนางอย่างเลิศเลอ
ถ้อยปรนเปรอรสรักสมัครใจ

จะมีสาวนางใดปฏิเสธ
คงไร้ซึ่งสาเหตุมิหวั่นไหว
คำอ้อนรักปักกลางหว่างหทัย
คงทำได้แค่เพียง..ตอบรับลุง(แฮะๆ).

[โซ...เซอะเซอ]

…เกี้ยวนาง (๓)… หอมสุคันธนรสซ้อน…..แซมลม โชยกลิ่นชื่นชิดชม…….แช่มช้า คงได้แต่สูดดม…………ดอมดอก พิกุลเฮย มิอาจคิดไขว่คว้า………แปดเปื้อนปรางสมร อยากจะเขียนกลอนเกี้ยว เกี่ยวใจสอง ได้แต่เหม่อเหลียวมอง สุดท้องทุ่ง เห็นรวงข้าวเรืองไสว คันไถ กระบุง หว่างโค้งคุ้งขอดแคบ แสนแสบคลอง หวนตรึกร่ำ ตำนานกาลก่อนนั้น ครั้งอ้ายขวัญ อีเรียม เตรียมหอห้อง หากแต่เรือรักล่ม มิสมปอง ย้อนตริตรอง…ก่อนใกล้ชิด อิสตรี …ขอบคุณสำหรับคำป้อยอครับ น้องพิกุลแก้ว กัลยา ก็รู้จุดอ่อนว่าลุง เป็นคนบ้ายอ…555 ที่จริงแค่สวมบทเขียน ตาม Concept กระทู้น่ะครับ โซ…เซอะเซอ 4 ตุลาคม 2568

[PIKuL]

สมัยนี้กลอนเกี้ยวคงลบหาย
เหล่าหญิงชายล้วนยิงมุกกันแสนถี่
มุกรั่ว-รั่วรัวใส่สองสามที
กำแพงแห่งหัวใจนี้พังทะลาย

หากเป็นกลอนเกี้ยวกลับของรุ่นก่อน
หัวใจคงรุ่มร้อนดังแพ้พ่าย
หากเพียงพบสบสายตาพาวุ่นวาย
ปรารถนาจะท้าทาย..หัวใจเธอ.

[โซ...เซอะเซอ]

เปรียบประจงจูบเจ้า…………กลางจันทร์ แม้นปลดเปลื้องจำนรรจ์…..ละล้า อิงแอบพจน์รำพัน……………อวลอุ่น ริมฝั่งฟลอร์เฟื่องฟ้า…………จวบแจ้งใจสอง อยากจะเขียนกลอนฝาก จากห้วงลึก จากสำนึกส่วนใน ใช่ไผลเผลอ โอบประคองนวยนาด พิลาสเลอ คอยอิงแอบแนบบำเรอ ดั่งเพ้อไป- ว่าโลกนี้มีเพียง เธอและฉัน เรามีซึ่งกันและกัน รักฝันใฝ่ จวบร่วงโรยอ่อนล้า ชราวัย คอยใส่ใจ มิซาสร่าง…จางจืดรัก ป.ล. อันนี้แถม…      อยากจะขอยิงมุกบ้าง เกี้ยวนาง…อ่อย      หวั่นเกรงมุกที่ปล่อย จะกร่อยเก้อ      เอาวะ…ลองสักที สี่มุกนะเออ     วอนบอกเธออย่าหัวเราะ…เพราะลุงอาย - แม้เกินไกลวัยรุ่น แต่หัวใจก็ยังว้าวุ่นได้หยู่…(เสียงต่ำ) - คนแก่อาจทำอะไรช้า แต่แม่นยำ เพราะทรัพยากรมีจำกัด…หึหึ - คบคนแก่ น้องอาจต้องบอบช้ำ เพราะคนแก่ชอบทำอะไรซ้ำๆ ด้วยหลงลืมไปว่าได้ทำไปแล้ว…เอ๊ะ! - คบคนแก่น้องมีแต่ได้ก่อน เพราะโอกาสจะเสียก่อนมีน้อย ด้วยว่าคนแก่มักจะไปก่อนเสมอ...เฮ้อเศร้า …ฟังมุกแป๊กๆของคนแก่ คลายเครียด ในเช้าวันจันทร์ครับ …ว่าจะหันมาเอาดีทางเขียนมุก แทนเขียนกลอน พอจะมีแววรุ่งกับเขามั้ยน้อ…555 โซ…เซอะเซอ 6 ตุลาคม 2568

[PIKuL]

ขอส่งมุกบ้าง 55555555
อย่าเรียกว่าวัยชรา....โปรดเรียกป๋าว่า แด๊ดดี้นะน้อง.

รูปแบบของความรัก...รุ่นวัยเฒ่า
ยังร้อนเร่าอยู่ไหมยามใจเผลอ
"รัก"ที่พาย้อนวัยใจละเมอ
ความรู้สึกยังพร่ำเพ้อดั่งวัยเยาว์

หรือรักแบบผู้ใหญ่นั้นสุขุม
เพียงถ้อยคำนวลนุ่มสุมไฟเผา
จะมีไหมเรื่องตลกยกเบา-เบา
หรือเพียงเราเข้าใจก็เกินพอ

จะมีไหมอ้อมกอดอันอบอุ่น
ยามค่ำคืนนอนหนุนดังใจขอ
แขนกระหวัดรัดร่างอย่างเคลียคลอ
มีไหมหนอ"วัยเฒ่า"เร้าอารมณ์.

[โซ...เซอะเซอ]

…อันว่าด้วยความรักของชายชรา… มิอาจเป็น “ฟ้ารักพ่อ” ให้ออเจ้า เพราะกระเป๋าบี้แบน แสนขื่นขม เป็นได้เพียง “พ่อเลี้ยงกลอน” ออดอ้อนบรม คลี่คลายเหงา เศร้าระทม ด้วยคมคาย พูดถึงเรื่องรสรัก ของชายชรา คงเรียกว่า รู้งานเมื่อกาลสาย ทั้งความดัน เบาหวาน แผ้วผ่านกาย จะวางวายเมื่อไหร่ ก็ไม่รู้ อาจมิเทียบ ปะทุไฟประลัยกัลป์ หากสอดแทรก อารมณ์ขัน วันหดหู่ คอยเป็นหลัก พักร้อน ผ่อนวธู เฝ้ายืนดู ความสำเร็จ ครั้งเสร็จงาน ส่วน นอก ใน สัมผัส ถนัดนัก- เพลงปี่รัก พระอภัย กว่าไหวต้าน ครั้นเปลี่ยนโหมด โลดโผนโจนทะยาน อุ้มนงคราญ สู่มิ่งฟ้า…สุธาทิพย์ …ต่อกลอนกันสนุกๆ เพื่อความบันเทิงนะครับ… โซ…เซอะเซอ 6 ตุลาคม 2568 ป.ล. ขอผ่านคำว่า “ป๋า” กับ “แด๊ดดี้” นะครับ แบบว่าทรงมันไม่ได้…555 เรียก “ลุงโซ“ ตามเดิมดีแล้วครับ

[PIKuL]

ชราวัย ไปเพียง แค่สังขาร
โรคส่งสาร ท้าดวล มาเป็นสิบ
แม้นใจสู้ แต่ร่าง ยังห่างลิบ
ต้องเปิดคลิปธรรมะพาบรรเทา

อันความรัก ความโลภแลความหลง
ล้วนปลดปลงลงสิ้นคืนถิ่นเก่า
จากรสรักเลิศล้ำยามมัวเมา
เหลือเพียงสายใยบางเบาเฝ้าผูกพันธ์

แต่ทว่า.."ความรัก"..ไร้อายุ
ภาชนะที่บรรจุอาจเปลี่ยนผัน
หากเพียงมีสักครั้ง "รักนิรันดร์"
จะเกี้ยวนางสักร้อยพัน..ย่อมสมควร.

ทรงลุง...ก็ได้อยู่นะคะ 555555 หยอกๆ