ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

             

หายไปนานคิดถึงคนึงหา
มิรู้ว่าเจ็บไข้ยามใจเผลอ
ได้รับรู้ข่าวสารด้วยมานเบลอ
ขอส่งใจปรนเปรอให้หายไว

คอยถามข่าวเพื่อนสุอยู่เสมอ
ใครพบเธอบอกด้วยป่วยมากไหม?
แต่ไม่มีใครทราบความเป็นไป
แสนดีใจที่เธอมาเจอกัน

ลุงไพร

สุเห็นลุงออนไลน์ ไม่ได้ทัก
เพราะมันหนักซวนเซใช่เหหัน
ได้รับเมล์ฝากถึงซึ่งสุนันฯ
ดุจสร้างขวัญคนเศร้า เมื่อคราวตรม

ขอขอบคุณที่ห่วงในช่วงโศก
อยู่บนโชคชะตาพาขื่นขม
ร้าวระบมกายา พาโศกซม
แต่ไม่จมกับมันทุกวันคืน


"สุนันยา"
สุก็ออดๆแอดๆเหมือนที่ลุงเคยเห็นแหละค่ะ
แต่บางครั้งมันหมดแรงหยิบจับอะไรแทบไม่ได้แม้แค่โทรศัพท์
บางครั้งก็เหมือนปรกติทำงานได้ค่ะก็ต้องทานยาทุกวัน
สุสู้เสมอค่ะลุงขอบคุณนะคะ
 

[รัตนาวดี]

 

พี่สุค่ะ กล่องข้อความของพี่มันเต็มแล้วนะคะ...

[รพีกาญจน์]

ขอบคุณทุกท่านนะคะ สุจะมาต่อทุกคนนะคะ เพราะคิดถึงมาก
 แต่คืนนี้ไม่ทันแล้วค่ะ สุขภาพยังอ่อนแออยู่ค่ะ
ดีใจกับการต้อนรับค่ะ หายไปนานแต่ส่งใจมาเสมอ
พอป่วยแล้วคิดอะไรไม่ออกค่ะต้องคิดแต่ว่าจะทำอย่างไรกับสุขภาพ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

มัวทะลึ่ง ตึงตัง ขาดยั้งคิด
ภาวะจิต พิกล คนแก่เฒ่า
มิสังเกต เหตุบ้าง รอบข้างเรา
ช่างโง่เขลา เบาความ ตามชรา

ทราบจากจอ ต่อกลอน ตอนเช้านี้
ว่าน้องพี่ ที่รัก ทุกข์หนักหนา
เจอโรคภัย ไข้เจ็บ เหน็บบีฑา
นอนรักษา พยาบาล อาการพลัน

ท้ายปีทอง หมองหม่น ทุรนเศร้า
ความเงียบเหงา รุมโขก สุดโศกศัลย์
เพราะตรากตรำ ทำงาน เนิ่นนานวัน
เพื่อสร้างสรรค์ มั่นคง แก่ครอบครัว

ขอส่งคำ นำชัย ไปช่วยน้อง
ฮึกประลอง พันตู รู้ดีชั่ว
เมื่อเป็นได้ หายได้ ไม่ต้องกลัว
พ้นสลัว ผลสว่าง ยามย่างปลาย

วอนเทวา อารักษ์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์
พระมากฤทธิ์ ทรงพลัง เจ้าทั้งหลาย
หกชั้นฟ้า ห้าปัฐพี สี่อบาย
คุ้มครองกาย ตลอด กาลปลอดภัย

 

เพิ่งจะตื่น ฟื้นตัว กลัวเหนื่อยอ่อน
ควรพักผ่อน ร่างกาย หลังหายใหม่
ลำบากน้อง ต้องตอบ ขอบคุณใคร
สำหรับพี่ นี้ไว้ ในจิตพอ

 รพีกาญจน์

[สุนันยา]

เพิ่งจะตื่น ฟื้นตัว กลัวเหนื่อยอ่อน
ควรพักผ่อน ร่างกาย หลังหายใหม่
ลำบากน้อง ต้องตอบ ขอบคุณใคร
สำหรับพี่ นี้ไว้ ในจิตพอ

 

รพีกาญจน์

[/size]

ได้เขียนกลอนอ้อนกานท์ใช่งานหนัก
เขียนด้วยรักจากใจใช่ใครขอ
เหมือนพักใจในอักษรวอนพะนอ
มิได้ท้อหรอกพี่ มีแรงใจ

น้องคิดถึงจึงมา ไม่ล้าหรอก
อยากมาบอกว่ารัก อย่าผลักไส
วันเกิดพี่ผ่านแล้ว น้องแห้วไป
ขอพรให้ย้อนวันอันรุ่งเรือง


"สุนันยา"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

*****ร้อยรินด้วยจินต์เหงา****

ร้อยอักษรกลอนรักนี้ฝากถึง
จากคนไกลคนหนึ่งซึ่งห่วงหา
ฝากดวงใจคิดถึงที่ตรึงตรา
เป็นสัญญา ผูกพันมิผันแปร

เหมือนดั่งจันทร์ลอยล่องท่องฟ้ากว้าง
แสนอ้างว้างห่างไกลฉายแสงแข
อยู่กับเงาระทมถมดวงแด
ขาดคนแล เหลียวมอง ให้ต้องตรม

ร่ายอักษรกลอนเหงาใต้เงาโศก
สายลมโบก โยกไหว ใจขื่นขม
ความคิดถึงหนึ่งห้วงบ่วงอารมณ์
เป็นเหมือปม เชือกเกลียวคอยเหนี่ยวใจ

ร้อยร่ายริน จินต์เหงาด้วยเศร้าหมอง
เฝ้าแต่มองดาวน้อยลอยไสว
เจ้ามากเพื่อนเยือนเย้า ทุกคราวไป
เราไฉนให้อดสูไร้ผู้เยือน.........

“สุนันยา




 

 


หมื่นแสนคำรำพึงไม่ซึ้งซ่าน
ซาบดวงมานหวานรักประจักษ์เหมือน
มีเงาแนบแอบอุราคอยตราเตือน
อย่าแชเชือนเลือนห่างคนว้างจินต์

ขอฝากใจให้แม้นแทนอักษร
เป็นคำอ้อนวอนว่าอุราถวิล
ยังคะนึงถึงถ้อยที่ร้อยริน
ใช่หมดสิ้นผินผันลืมสัญญา

จะเคียงสาวดาวน้อยลอยไสว
ประหนึ่งใจใกล้กันชื่นหรรษา
มองดาวเดือนเตือนฤทัยถึงนัยนา
จ้องสบตาคราเหงาคอยเฝ้าแทน

ฝากลมเอยเชยชมมาห่มห่อ
แนบพะนอคลอนุชประดุจแขน
คอยกางกั้นมั่นขวางเป็นกลางแกน
ด้วยหวงแหนแสนรักและภักดี...


บูรพาฯ


 

[saknun]

ขอขอบคุณที่ห่วงทุกช่วงเหงา
ความโศกเศร้าเกาะติดทั้งผิดหวัง
อาการป่วยแทรกจินต์แทบภินท์พัง
แต่ก็ยังยืนได้ด้วยใจเรา

"สุนันยา"
 [/font]

[/quote]

ต้องต่อสู้ ให้รู้ ผู้ชนะ
ใจอย่าละ ความเกร่ง แข่งกับเขา
ความทุกข์หมอง อาจจ้อง มองตัวเรา
ถ้ามีเศร้า พวกเขา จะเข้ามา

เพราะฉะนั้น หัวใจ ต้องเข้มแข็ง
ยืนด้วยแรง  แห่งรัก ถักหรรษา
มากอบกำ  ให้ใจ  ในเวลา
จะสุขหนา เกินใด ถ้าใจทน

อ่านบทกลอน จินต์เหงา เฝ้าอยากถาม
น้องคนงาม ตอนนี้ พี่สับสน
ทุกข์เพราะป่วย เจ็บกาย  หรือเพราะคน
ทำให้จน หัวใจ ไม่มีทางออ

[สุนันยา]

 

 


หมื่นแสนคำรำพึงไม่ซึ้งซ่าน
ซาบดวงมานหวานรักประจักษ์เหมือน
มีเงาแนบแอบอุราคอยตราเตือน
อย่าแชเชือนเลือนห่างคนว้างจินต์

ขอฝากใจให้แม้นแทนอักษร
เป็นคำอ้อนวอนว่าอุราถวิล
ยังคะนึงถึงถ้อยที่ร้อยริน
ใช่หมดสิ้นผินผันลืมสัญญา

จะเคียงสาวดาวน้อยลอยไสว
ประหนึ่งใจใกล้กันชื่นหรรษา
มองดาวเดือนเตือนฤทัยถึงนัยนา
จ้องสบตาคราเหงาคอยเฝ้าแทน

ฝากลมเอยเชยชมมาห่มห่อ
แนบพะนอคลอนุชประดุจแขน
คอยกางกั้นมั่นขวางเป็นกลางแกน
ด้วยหวงแหนแสนรักและภักดี...


บูรพาฯ


 

ยินคำรักภักดีที่ฝากให้
ชื่นกระไรใจเอยคำเผยพี่
ทั้งแดดวงห่วงหาค่ามากมี
ยินคำนี้ตอบกลับประทับจินต์

ร้อยลำนำคำนึงรำพึงหา
ทั้งทิวา ราตรี นี้ถวิล
คือคุณค่าน้ำใจไหลหลั่งริน
มิเคยสิ้นทรงจำตอกย้ำเตือน

เพียงกลอนหวานสารส่ง พะวงถึง
ครวญคำนึงตรึงใจหาใดเหมือน
สลักถ้อยคอยหามิลาเลือน
ดั่งดาวเดือนเกลื่อนฟ้าคู่ราตรี
 

"สุนันยา"

[กัลมลี*]

  ๐ แค่คำเขียนออกจากปากกาเก่า
บนบรรทัดสีเทากับเงาหนึ่ง
เรียงร้อยความในใจไม่หวานซึ้ง
แนบบทความคิดถึง...สู่หนึ่งใคร

ถ้อยคำเขียนเวียนวนจนซ้ำซาก
ซึ่งมาจากส่วนลึกที่นึกได้
คนเขียนคำอ่อนเพลียและเสียใจ
ที่บรรทัดต่อไปไม่มีเธอ

ฉันไม่อาจเปลี่ยนโลกที่เหน็บหนาว
ให้มีดาวทอแสงอยู่เสมอ
แม้อยากเขียนกลอนรักให้เลิศเลอ
แต่ก็เผลอ...รินน้ำตา...จนพร่าเลือน






ไฟล์แนบถูกแก้ไขโดยผู้ดูแลระบบ