ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

[blackbear]

ฟ้าคร่ำหัวใจครวญหวนเทวษ
ไม่เหลือเศษป่นปี้ธุลีผง
ทิ้งซากรักหักใจไม่พะวง
ตัดใจปลงอย่างไรไม่ขาดเลย

รสความรักมักหวานสะท้านจิต
ตื่นก็คิดหลับก็ฝันมั่นเขนย
ตักละมุนอุ่นละไมได้แอบเอย
เกินภิเปรยรสสวาทมิคลาดกัน

ร้องเถิดร้องกองน้ำตาตรงหน้าเข่า
เมื่ิอรักเราปวดแปลบให้แสบสันต์
แล้วลุกยืนฝืนประคองน้องสุนันย์
เผื่อใจปันรักคนใหม่ดูไหมเอย

[สุนันยา]

เฝ้ารอกาลเวลา รักษาจิต
คลายจากพิษระทม เป็นปมเผย
เมื่อถูกพราก รักลา ไม่น่าเลย
คู่เขนย เคยรัก ยังภักดี

มิใช่เขา เปลี่ยนไป มีใครอื่น
สุดจะฝืน ทำใจ คิดหน่ายหนี
เมื่อสองจิต คิดมั่น สัมพันธ์มี
ถูกย่ำยี จากสรวง เป็นบ่วงกรรม

ขอขอบคุณ วลี ชี้ทางให้
หวังเพียงได้ ปลดเศร้า คราวถลำ
ขอเวลา เป็นยา คราระกำ
รักษาใจ บอบช้ำ หายคร่ำครวญ...

"สุนันยา"

http://www.youtube.com/watch?v=6AwxL6RafaE (External Embedding Disabled)

[ไพร พนาวัลย์]

ฟ้าร้องร่ำคร่ำครวญลมป่วนปั่น
ดั่งนวลจันทร์หายลับไม่กลับหวน
คิดถึงคืนผูกพันเฝ้ารัญจวน
อยากทบทวนคืนวันให้หันคืน

กาลเวลาพาไกลดุจใยรัก
ที่ทอถักหักล้มจนขมขื่น
ดั่งผิดฝาผิดตัวมัวกล้ำกลืน
สุดจะฝืนอยู่ไปให้ใจพัง

เพราะต่างเอาแต่ใจฉุดไม่อยู่
ทั้งที่รู้รักมากเฝ้าฝากฝัง
อยากจะเอาชนะเข้าปะพลัง
จึงต้องหลั่งน้ำตาลาจากกัน

อยากจะหวนคืนกลับไปรับขวัญ
กลัวเธอนั้นเฉยชาพาผกผัน
ดั่งฟ้าคร่ำครวญหาสุดจาบัลย์
คอยแสงจันทร์ส่องมาสู่ฟ้าไกล

“ไพร พนาวัลย์”

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ฟ้าก็ครวญนวลก็ครางด้วยร้างรัก
ยามสิ้นภักดิ์ประจักษ์จิตแจ้งนิสัย
คนมั่นรักภักดียอมพลีใจ
แต่เหตุใดไม่ซึ้งคะนึงชม

หวานเป็นลมตรมนักเมื่อรักลด
ย่อมสิ้นหมดพจมานก็พานขม
เหลือเพียงอกฟกช้ำย้ำระบม
หลงคำคมพรมเล่ห์เสน่ห์ลวง

ฝนจากฟ้าน้ำตาคนล้วนปนพรั่ง
ร่วมประดังสั่งอาลัยทั้งใจสรวง
ขอวอนฟ้าอย่าย้ำซ้ำพุ่มพวง
เพียงพิษรักก็หนักหน่วงยิ่งบ่วงกรรม...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

[/size]

[blackbear]

เพราะเคยรักหักใจจะไม่รัก
ก็สุดหักห้ามจิตคิดถลำ
รักรัญจวนหวนอาลัยใจจดจำ
รับรักล้ำรสหวานสะท้านทรวง

ไฉนเลยเคยรักจะหักได้
ไฉนเลยปันใจจะไม่หวง
ไฉนเลยเสียไปจะไม่ทวง
ไฉนเลยรักร่วงจะไม่ช้ำ

เปิดใจพร้อมน้อมนำคำพระพุทธ
สู่วิมุตตินำใจไม่ถลำ
ขอหยุดรักพักใจชดใช้กรรม
หวังพระธรรมล้างใจใสกว่าเดิม

[สุนันยา]

ฟ้าร้องร่ำคร่ำครวญลมป่วนปั่น
ดั่งนวลจันทร์หายลับไม่กลับหวน
คิดถึงคืนผูกพันเฝ้ารัญจวน
อยากทบทวนคืนวันให้หันคืน

กาลเวลาพาไกลดุจใยรัก
ที่ทอถักหักล้มจนขมขื่น
ดั่งผิดฝาผิดตัวมัวกล้ำกลืน
สุดจะฝืนอยู่ไปให้ใจพัง

เพราะต่างเอาแต่ใจฉุดไม่อยู่
ทั้งที่รู้รักมากเฝ้าฝากฝัง
อยากจะเอาชนะเข้าปะพลัง
จึงต้องหลั่งน้ำตาลาจากกัน

อยากจะหวนคืนกลับไปรับขวัญ
กลัวเธอนั้นเฉยชาพาผกผัน
ดั่งฟ้าคร่ำครวญหาสุดจาบัลย์
คอยแสงจันทร์ส่องมาสู่ฟ้าไกล

“ไพร พนาวัลย์”

หากแม้นย้อนคืนวันนั้นกลับหวน
จักทบทวน วันคืน ที่ชื่นใส
กลับมาร้อยถ้อยรักสลักใน
ดังที่ใจ ใฝ่หา มิลาเลือน

ยามนี้เราห่างไกล เกินใฝ่ฝัน
ไม่อาจทวนสัมธ์ นั้นให้เหมือน-
อดีตผ่านเลยกาลมิผันเยือน
รักจึงเคลื่อน เลื่อนคลอย ไม่คอยเรา

จึงเหมือนจัทร์ไร้แสงแฝงเวหน
ถูกเมฆหม่น วนปิด มิดอับเฉา
ไม่เหลือรอยให้เห็น เช่นดั่งเงา
รักของเรา คงจบไม่พบพา

ช้ำสลด ยากปลดทรวง ในบ่วงลึก
ที่ตกผลึก ตรึกไว้ ให้แน่นหนา
คงเหลือแต่ รอยกรรม กระหน่ำมา
ต้องอำลา ห่างหาย ออกไกลทาง...

 
"สุนันยา"

[สุนันยา]

 


ฟ้าก็ครวญนวลก็ครางด้วยร้างรัก
ยามสิ้นภักดิ์ประจักษ์จิตแจ้งนิสัย
คนมั่นรักภักดียอมพลีใจ
แต่เหตุใดไม่ซึ้งคะนึงชม

หวานเป็นลมตรมนักเมื่อรักลด
ย่อมสิ้นหมดพจมานก็พานขม
เหลือเพียงอกฟกช้ำย้ำระบม
หลงคำคมพรมเล่ห์เสน่ห์ลวง

ฝนจากฟ้าน้ำตาคนล้วนปนพรั่ง
ร่วมประดังสั่งอาลัยทั้งใจสรวง
ขอวอนฟ้าอย่าย้ำซ้ำพุ่มพวง
เพียงพิษรักก็หนักหน่วงยิ่งบ่วงกรรม...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

ช้ำฤดี เกินใด ไหนจะเท่า
ต้องอับเฉา เหงาจิต ผิดถลำ
กำเนิดมา เพียงที่ ใช้หนี้กรรม
เฝ้ากระหนำ ซ้ำเติม เพิ่มทวี

พบรักแท้ จริงใจ ไยถูกพราก
ให้ต้องจาก กันไป ดังหน่ายหนี
ระทมท้อต่อกาล มานานปี
อยากหลบลี้ จากอดีด ที่กรีดทรวง

ที่ผ่านมา ถูกลวง ติดบ่วงรัก
กว่าจะหัก จากไกล ปลายสุดสรวง
พบรักแท้ จริงใจไม่หลอกลวง
กลับแพ้ดวง ชะตา ผลาญพร่าใจ....
 
"สุนันยา"

[สุนันยา]

เพราะเคยรักหักใจจะไม่รัก
ก็สุดหักห้ามจิตคิดถลำ
รักรัญจวนหวนอาลัยใจจดจำ
รับรักล้ำรสหวานสะท้านทรวง

ไฉนเลยเคยรักจะหักได้
ไฉนเลยปันใจจะไม่หวง
ไฉนเลยเสียไปจะไม่ทวง
ไฉนเลยรักร่วงจะไม่ช้ำ

เปิดใจพร้อมน้อมนำคำพระพุทธ
สู่วิมุตตินำใจไม่ถลำ
ขอหยุดรักพักใจชดใช้กรรม
หวังพระธรรมล้างใจใสกว่าเดิม

จะชาติหน้าชาติไหนใจยึดมั่น
รักมิผัน พลันห่าง ที่สร้างเสริม
ตราบชั่วฟ้า ฝันใฝ่ ใส่ใจเติม
ฤๅ จะเริ่ม หักหมด ด้วยรสธรรม

มองนภาพร่างพราว ดาวไสว
เหมือนเขาคอย ห่วงใย ใจครวญคร่ำ
มิอาจเลือบ ลบรอย ที่คอยจำ
สุดจะช้ำ ย้ำเยือน เป็นเพื่อมา

ยามราตรี นิทรา ฝันมาสู่
จากยอดชู้ คู่เย้าเฝ้าห่วงหา
อิงไออุ่น  พริ้งพราว คราวหลับตา
ไม่อยากตื่น กลัวลับลา ฟ้าพรากไป/...
 
"สุนันยา"