ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฉันเอง]

คำที่หมายบอก..



คำในหัวมีมากมายพี่หมายบอก

"คิดถึง"ห่วงหา"อาวรณ์"  อยู่เสมอ

"รักเธอ" ที่รัก"  ก็อยากจะบอกเธอ

ทำถึงเพ้อบอกออกไปอย่างไรกัน

 
หรือว่าเธอไม่เคยคิดสักนิดน้อย

หรือว่าเราคอยคิดเองเออเองนั่น

หรือว่าเธอคิดกับเราแค่เพื่อนกัน

หรือว่าแค่สุขสันต์ปันบทกลอน

 
ใจฉันมาไกลเกินบทกลอนฝัน

ทุกทุกวันดูตัวเองเศร้าสุดถอน

เป็นเพราะเธอฝากรอยพจน์บนบทกลอน

ยากจากจรหรือหน่ายแหนงให้แคลงใจ



 ฉันเอง..

 

[มานพ]

หากเธอคิดเหมือนฉันฝันหรือเปล่า
หรือว่าเราคิดไปใจโหยหา
หรือว่าเธอคิดแลแค่สายตา
ปวดอุรายิ่งนักรักบังอร

แต่ใจฉันมันคิดจิตละเมอ
จึงร่ำเพ้อไปไกลใจสังหรณ์
ทุกทุกวันที่เห็นเป็นบทกลอน
อยากสะท้อนให้รู้ดูรักเรา


 

[ฉันเอง]

คำไหนให้เธอรัก..



แม้ห่างหายไปนานยังคิดถึง

เฝ้ารำพึงเขียนกลอนร่อนไปหา

ใจพะวงหลงกานท์กลอนที่ขานมา

หนักใจพาให้คิดคำผิดไป


คำใดหนอใส่เข้าไปให้เธอรัก

ให้ประจักษ์รักพี่แล้วร้างเงื่อนไข

คิดไม่ออกบอกไม่ได้ยากเอื้อนไป

ถึงอย่างไรให้ต้องกลัวมืดมัวจรีง


มีแต่คำออกจากใจที่เคยให้

มันน้อยไปหรือเปล่าแม่ยอดหญิง

คำไพเราะให้เธอรักยากจริงจริง

เพราะว่าเธอเป็นทุกสิ่งยิ่งดวงใจ



ฉันเอง..

[สมนึก นพ]

ก่อนจากหล่อน บ๊ายบาย ยังได้เห็น
มีทะเล้น จุ๊บด้วย ไม่ขวยเขิน
ตั้งใจจริง หรือว่า มาหยอกเอิญ
ดูหล่อนเพลิน เริงร่า ลากลับไป

เลขหมายรู้ ขึ้นอยู่ ที่หน้าจอ
ยังรีรอ ส่งออก บอกดีไหม
สวีทดรีม เถิดหนา ยอดยาใจ
พบกันใหม่ อีกหนอ รอที่เดิม

ความทรงจำ ทั้งหลาย ในวันนี้
ความหมายมี ความสวย มาช่วยเสริม
ยิ้มในอก อิ่มใจ ได้เต็มเติม
เหมือนได้เพิ่ม ขุมพลัง ครั้งนี้นา

ครั้นย่ำค่ำ เข้านอน กอดหมอนข้าง
คิดถึงนาง น้องนั้น ฝันด้วยหนา
ได้คุกเข่า พรอดพร่ำ ร่ำพรรณนา
อยู่ตรงหน้า แก้มอิ่ม ยิ้มเป็นนัย

สารภาพรัก ฝากไว้ ใจหมายปอง
คิดจะครอง เคียงคู่ อยู่อาศัย
ปกป้องทุก นาที เมื่อมีภัย
อย่าสงสัย นะนี่ พี่รักจริง

แต่หล่อนไม่ พูดจา นัยน์ตาเศร้า
นำมือเรา กอดไว้ อุ่นไอผิง
น้ำตาเริ่ม ซึมไหล ไม่ประวิง
หรือมีสิ่ง ใดหนา มากวนใจ

พยุงเรา ยืนคู่ อยู่เคียงชิด
ขยับนิด ประคอง หล่อนร้องไห้
โผเข้ากอด เรานั้น เหตุอันใด
ปล่อยผ่านไป ค่อยถาม ความมีมา

คือสาเหตุ มีอยู่ รู้คำตอบ
หล่อนก็ชอบ ที่หวัง เป็นฝั่งฝา
เผยอปาก มารับ พร้อมหลับตา
นาฬิกา ปลุกลั่น มันแกล้งเรา.

[ชมพูไพร]

ไม่อาจปลุก ความรัก หักสบั้น
จึงปล่อยวันเวลา ท้าความเหงา
แต่ละคืน มืดมน มิบรรเทา
จากรักเก่า ผ่านไป ใจอาวรณ์
ความปวดร้าว แอบอิง พิงไหล่ชิด
ยังตามติด ซอกใจ ดังให้ซ่อน
หยันยิ้มสู้ ทุกข์สุข ทุกบทตอน
ใช่ละคร หาย้อนกลับ รับความจริง

[ฉันเอง]

ฝันดีที่รัก..



ดึกแล้ว แก้วตา คงนอน

พักผ่อน กายยา หลับใหล

ตื่นมา ต่อสู้ ต่อไป

เตรียมใจ รอคอย พี่มา


วันนี้ เขียนกลอน ส่งเธอ

พร่ำเพ้อ ถึงเธอ เพรียกหา

ต้องกลั่น จากใจ ออกมา

เพื่อให้ กานดา ได้ยิน


คิดถึง มากมาย ที่รัก

ประจักษ์ มั่นคง ดั่งหิน

อ่อนโยน เหมือนนก โบยบิน

ไม่สิ้น  รักเธอ  เรื่อยไป


อาจเป็น เพราะเธอ เป็นเธอ

ไม่เคย เจอะเจอ ที่ไหน

รักแล้ว ไม่อาจ เปลี่ยนใจ

ยอมได้ ทุกอย่าง เพื่อเธอ


ฝันดี ฝันดี ที่รัก

พี่นี้  ภักดิ์ดี  เสมอ

คิดถึง  พี่บ้าง  นะเออ

รักเธอ  มากมาย  ใครเกิน




ฉันเอง..

[พริฎฐา]

  ทุกบทกลอน อ่อนช้อย ฉันคล้อยเคลิ้ม
เธอแต่งเติม เพิ่มคำ จนฉ่ำหวาน
เท็จหรือจริง สิ่งไหน ใคร่ครวญกานท์
คงชำนาญ ด้านสื่อ เพื่อซื้อใจ

จึงเดินหน้า ท้าสู้ ชนดูบ้าง
หากเริดร้าง ห่างรัก คงหักได้
เหมือนแมงเม่า เง่า-โง่ โผกองไฟ
ก็มอดไหม้ พ่ายแพ้ แก่มายา

ไม่มีวัน หันกลับ เพื่อรับรู้
ฉันหดหู่ อยู่ไป เหมือนไร้ค่า
ดอกรักบาน หว่านโปรย ก็โรยรา
นามปากกา หาไป ก็ไม่พบ

คงเปลี่ยนชื่อ สื่อใจ คนใหม่แล้ว
คงคลาดแคล้ว แก้วขวัญ รอวันจบ
ฉันเคว้งคว้าง ทางด้าน เธอหวานครบ
ฉันต้องหลบ ซบไห้ เธอใจร้าย

เพียงอยากถาม สามคำ “จำได้ไหม”
เคยฝากไว้ ใจรัก หรือมักง่าย
เธอไม่ผิด คิดซ่อน เลวตอนปลาย
หลอกจนพ่าย ตายใจ ไม่ผิดเลย

[ฉันเอง]

บทชีวิต..



ไม่อาจปลุก ความรัก หักสบั้น

จึงปล่อยวันเวลา ท้าความเหงา

แต่ละคืน มืดมน มิบรรเทา

จากรักเก่า ผ่านไป ใจอาวรณ์


ความปวดร้าว แอบอิง พิงไหล่ชิด

ยังตามติด ซอกใจ ดังให้ซ่อน

หยันยิ้มสู้ ทุกข์สุข ทุกบทตอน

ใช่ละคร หาย้อนกลับ รับความจริง


ข้อความโดย: ชมพูไพร




ชีวิตจริงยิ่งกว่าบทละครนั่น

ต้องแบ่งปันยอมรับในทุกสิ่ง

ถึงเวลาบทรักหากได้อิง

ก็ยอมทิ้งสิ้นทุกอย่างที่วางดี


เธอเลือกได้ว่าจะเล่นเป็นบทไหน

ต้องเตรียมใจฝึกฝนจนเต็มที่

ศึกษาเขาศึกษาเราให้เข้าที

เล่นอย่างนี้ไม่มีแพ้สักบทตอน



ฉันเอง..

[ฉันเอง]

กลอนในฝัน



ทุกบทกลอน อ่อนช้อย ฉันคล้อยเคลิ้ม

เธอแต่งเติม เพิ่มคำ จนฉ่ำหวาน

เท็จหรือจริง สิ่งไหน ใคร่ครวญกานท์

คงชำนาญ ด้านสื่อ เพื่อซื้อใจ


จึงเดินหน้า ท้าสู้ ชนดูบ้าง

หากเริดร้าง ห่างรัก คงหักได้

เหมือนแมงเม่า เง่า-โง่ โผกองไฟ

ก็มอดไหม้ พ่ายแพ้ แก่มายา


ไม่มีวัน หันกลับ เพื่อรับรู้

ฉันหดหู่ อยู่ไป เหมือนไร้ค่า

ดอกรักบาน หว่านโปรย ก็โรยรา

นามปากกา หาไป ก็ไม่พบ


คงเปลี่ยนชื่อ สื่อใจ คนใหม่แล้ว

คงคลาดแคล้ว แก้วขวัญ รอวันจบ

ฉันเคว้งคว้าง ทางด้าน เธอหวานครบ

ฉันต้องหลบ ซบไห้ เธอใจร้าย


เพียงอยากถาม สามคำ “จำได้ไหม”

เคยฝากไว้ ใจรัก หรือมักง่าย

เธอไม่ผิด คิดซ่อน เลวตอนปลาย

หลอกจนพ่าย ตายใจ ไม่ผิดเลย


ข้อความโดย: พริฎฐา





ตัวพี่เองเหมือนเด็กน้อยที่คอยฝัน

ต้องฝ่าฟันตามฝันไม่นิ่งเฉย

เฝ้าพะวงหวงหาไม่ละเลย

เหมือนก่อนเคยใฝ่รักได้พักพิง


อาจมีบ้างที่กระทบไม่ยั้งคิด

ขอมิ่งมิตรโปรดอภัยให้ทุกสิ่ง

ที่หยิบเขียนกลอนกานท์มันผ่านจริง

แล้วยื่นทิ้งที่ร้าวรานผ่านกลอนไกล


ไม่ได้เยิ้มหยดย้อยเหมือนกลอนหวาน

ในสันดานมันหยาบกร้านไม่อ่อนไหว

ไม่เคยเอ่ยคำรักไปร้อยใคร

แค่ตามใจให้สั่งเขียนก็เวียนพอ


อันสามคำจำได้ไม่ลืมเผลอ

"ฉันรักเธอ"คือวาจาที่พี่ขอ

เนิ่นนานเนาว์ให้ขมขื่นยืนเฝ้ารอ

อย่าให้ท้อเกินกว่าฝันนะจันทร์เพ็ญ




ฉันเอง..

[ฉันเอง]

๑๑๑ค่ำคืนนี้จงฝันดีนะที่รัก๑๑๑

แสงจันทร์ทักคืนวันเพ็ญเธอเห็นไหม

ส่งความรักความคิดถึงจากแดนไกล

ด้วยความรักและห่วงใยให้ถึงกัน


ในฝันเธอให้ชวนลื้มพริ้มแพรวหวาน

ส่องดวงมานให้เจิดจ้าแสงเฉิดฉัน

ขอในฝันนั้นมีเราเฝ้าแบ่งปัน

ความรักนั้นไม่มีวันจักเสื่อมไป


ถึงอยู่ไกลใจเฝ้าคิดคนึงถึงอยู่

แม่ยอดชู้ทรามชื่นอยู่หวามไหว

แม้ห่างเหินเนิ่นนานและแสนไกล

โปรดจำไว้ใจไม่จากสักนิดเดียว




ฉันเอง..

[อัศจรรย์จิต]

ทางสัญจรกลอนฝันประพันธ์บท
ละมุนรสหยดศัพท์ประดับฝัน
ยกคำคลอทอถักสลักบรรณ
ร่วมร้อยสรรพันธุ์พจน์จรดลาย

เคาะคำข้อพอดีสมศรีศักดิ์
อนุรักษ์สืบสานตำนานสาย
บำรุงเหล่าเผ่ากลอนอักษรพราย
ชูเฉิดฉายร่ายรินในถินไทย

[ฉันเอง]

ทางสัญจรกลอนฝันประพันธ์บท
ละมุนรสหยดศัพท์ประดับฝัน
ยกคำคลอทอถักสลักบรรณ
ร่วมร้อยสรรพันธุ์พจน์จรดลาย

เคาะคำข้อพอดีสมศรีศักดิ์
อนุรักษ์สืบสานตำนานสาย
บำรุงเหล่าเผ่ากลอนอักษรพราย
ชูเฉิดฉายร่ายรินในถินไทย

ข้อความโดย: อัศจรรย์จิต

เปี่ยมน้ำใจไหลรินไม่สิ้นหวัง
แม้พลาดพลั้งเผลอคิดผิดแก้ไข
ถึงน้อยนิดคิดให้กำลังใจ
แต่ยิ่งใหญ่มากมายที่ได้รับ

หากสักวันสมหวังดั่งใจคิด
เป็นมิ่งมิตรส่งไปให้ประดับ
หลั่งไหลไปดั่งสายธารอันไกลลับ
หวังดีจับจดใจคนใคร่รอ


ฉันเอง..

[ฉันเอง]

หากความรักมันสะดุดหยุดตรงไหน
เป็นเพราะใจไหวหวั่นถลันหา
เพียงได้อ่านถ้อยหนังสือถือวาจา
เหมือนกับว่าเป็นเสียงเธอที่เพ้อครวญ

มันรับรู้ถึงใจเข้าไปนั่น
แล้วมาปั่นงานเพียรเขียนส่งสวน
เพื่อรู้สึกตรึงไว้ในสำนวน
เมื่อคิดหวลกลับมาใหม่จะได้เจอ

เขียนไม่เป็นแนวอื่นไม่ชื่นนัก
แต่แนวรักเขียนอย่างไรได้เสมอ
ความรู้สึกตรึงประจักษ์เพราะรักเธอ
กับความเหงาที่เฝ้าเพ้อตลอดทาง


ฉันเอง..

[กัลมลี*]

   
    ผ่านเวลามาก็นานการลาจาก
คำเคยฝากกลายเป็นแค่ลมผ่าน
หมื่นวจีร้อยฝันในวันวาน
เหมือนตำนานการเดินทางก่อนห่างไกล

ดูเหมือนว่าเรื่องเก่าเก่าในกลอนหวาน
พอหวนอ่านสามารถทำน้ำตาไหล
เธอจะเป็นเหมือนฉันหรือต่างไป
คิดอะไรในยามห่าง...อยากรู้จัง

ความรู้สึกที่เขียนด้วยดินสอ
มันถักทอความรักและความหลัง
กลับมาคิดทบทวนเพียงลำพัง
อยากเป็นเหมือนเมื่อครั้ง...ยังรู้ใจ