ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~"ไม้ไต่คู้..ตัวจู้จี้(จุกจิก)?"~

๐

๐ ธรรมชาติของไม้ร่มไพรพฤกษ์
ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ยันเบื้องหน้า
เปี่ยมประโยชน์โชติคุณคุ้นกันมา
ดลฝนฟ้าตกต้องคล้องสมดุล

๐ บ้านทรงไทยเอกลักษณ์ประจักษ์ชาติ
งามพิลาสศิลปะคละอบอุ่น
จั่ว,ฝา,รั้ว,ครัว,ห้อง,ชาน,ผ่องคุณ
ไพร่,นาย,ขุนอาศัยในโบราณ

๐ ผลผลิตจากไม้ในแหล่งหล้า
สร้างคุณค่าอ่าโอ่-รโหฐาน
ส่วน"สระ"หนึ่งไม้ใช้มานาน
ยามเขียนงานอักษรกลอนยากเย็น

๐ ไม้ไต่คู้สำเนียงแห่งเสียงสั้น
เวลาสรรค์ถ้อยกานท์สานความเห็น
ครารับ-ส่ง"ไม้ไต่คู้"ดูให้เป็น
ต่อประเด็นเน้นเสียง..สั้นเลี่ยงยาว

๐ เหมือนวางคำกวีปีมะ"เส็ง"
คงต้อง"เล็ง"หาศัพท์รับคำกล่าว
ต้องรับด้วย"ไม้ไต่คู้"คู่เรื่องราว
เสียงจะวาวแววรับกับเนื้อกลอน

๐ ตัวอย่าง"แข็ง"รับ"แรง"กลอนแปร่งเพี้ยน
อาจถูกคนติเตียนเขียนกลอนอ่อน
"แข็ง"กับ"แก็งค์"เสียงสั้นนั้นแน่นอน
"แรง"รับ"แย้ง"ไม่กร่อนคำกลอนไทย

๐ แยกเสียงสั้นเสียงยาวป่า วประกาศ
กวีชาติร่วมสานงานยิ่งใหญ่
บรรจงพจน์ประณีตฤทธิ์อำไพ
คนอ่านไซร้รู้ถึง..ซึ่งมือครู

ระนาดเอก
เบอร์ลิน เยอรมัน

 

[สมนึก นพ]

ขอบคุณครับ รับว่า ผ่านมานั้น
ทำให้ฉัน หลงคัด สัมผัสเสียง
ทั้งยาวสั้น แข่งกัน ผันมาเรียง
นำเลียบเคียง ว่าใช่ ใช้ทันที

ท่านอาจารย์ ตรวจคำ แนะนำสอน
เพื่อบทกลอน เน้นหนัก สมศักดิ์ศรี
ฉันทลักษณ์ กำหนด กฏกวี
ก็ยังมี หลายอยู่ ดูยากเย็น

เช่นคำใด ลงท้าย ไม้ไต่คู้
จึงได้รู้ ตัวอย่าง ดังที่เห็น
ส่องขยาย ไม่ต่าง อย่างกับเล็นส์
คงใช้เป็น แล้วหนอ ขอขอบคุณ.

ด.ช. นพ
25 มี.ค. 54

[รัตติกาล]

บทแรก


" ดอกสีขาว..พราวหม่น..หล่นเกลื่อนกลาด
แสงจันทร์สาด..บาดนวล..กลิ่นอวลหอม
ดั่งมีใคร..ใจลวง..พวงพยอม
ให้เจ้าตรอม..ตรมเศร้า..คลุกเคล้าดิน

ฝากสายลม..พรมไล้..ไซ้กลีบแก้ม
ดาวน้อยแต้ม..เติมใจ..ให้ถวิล
เป็นสายใย..ไออุ่น..กรุ่นในจินต์
อย่าได้สิ้น..กลิ่นรัก..เคยภักดิ์ใจ "

คือกลอนแรก..แทรกวาง..ตรงหว่างนี้
เผื่อไมตรี..มีผ่าน..มาขานไข
คำติชม..ก้มรับ..ซึบซับไป
ปรับปรุงให้..ได้ความ..ตามชี้นำ




**สองบทแรกสำหรับเพลงดอกราตรี ของ เอ็นโดรฟิน


รัตติกาล

[อัศจรรย์จิต]

เรียงร้อยสนกลกลอนได้อ่อนหวาน
สำนวนหว่านซ่านซึมศาสตร์อักษร
สลักเสลาเคล้าคลอในกอกลอน
แตกใบอ่อนซ่อนคมน่าชมเชย

คงเคยเขียนเวียนว่ายในสายศาสตร์
ถึงได้ครวญคำหยาดได้ผาดเผย
งดงามด้วยคำหวานแว่วหว่านเกย
คงคุ้นเคยเอ่ยกลอนมารอนแรม

[รัตติกาล]

เพียงครั้งแรก


ต้องออกตัว  กลัวอาย  เมื่อปลายเรื่อง
ใช่ฟุ้งเฟื่อง  เรื่องกลอน  มาก่อนเก่า
เพียงใจภักดิ์  รักกวี  มีนานเนาว์
เมื่อครั้งเยาว์ วัยผ่าน  เนิ่นนานปี

ไม่เคยเขียน  เพียรแค่อ่าน งานที่สวย
ใช้ตัวช่วย ด้วย "จำ"  นำวิถี
ถึงคราวต้อง  ลองเรียน  เขียนวลี
นึกถึงที่  เคยอ่าน  ผ่านสายตา

เข้ามาเพียง  เมียงดู  อยู่คืนค่ำ
มากมายคำ  กรำสอน  กลอนนั้นหนา
ผ่านเป็นเดือน  เคลื่อนคล้อย  ค่อยนำพา
สมัครมา ร่วมมิตร  จิตกวี

วางงานลง  ตรงบอร์ด  เหมือนถอดจิต
กลับเพ่งพิจ  คิดไป  กระไรนี่
เหมือนกลอนเด็ก  เล็กเปรียบ เทียบเพื่อนมี
หวังเพียงที่  มีคำ  นำติชม

"อัศจรรย์จิต"  คิดเห็น  เม้นท์มาให้
ปลื้มรู้ไหม  ใจเขิน  เกินสุขสม
ทุกคำใน บทกลอน  เกือบจรจม
เฟ้นคำคม  สมสวย  ช่วยดันไป

ต้องขอบคุณ  บุญครู  อยู่ที่นี่
ที่ได้มี  ให้อ่าน  จนขานไข
หาได้เคย  เฉลยก่อน  แต่ตอนใด
..บ้านกลอนฯไซ้ร คือที่หนึ่ง  ซึ่งวางกานท์..






ขอบคุณมากค่ะคุณอัศจรรย์จิต สุขสันต์วันสงกรานต์นะจ๊ะ 

[จารุทัส]

๑
< จอมยุทธจอมปลอม >

ในห้องหับ ลับลี้ ถูกจี้จุด
ล้มสะดุด ตาลาย เกือบหงายหลัง
เห็นฝ่ามือ ลือลั่น ไม่ทันบัง
กระแทกชน พันชั่ง กระเด็นไกล

รีบลุกขึ้น โคจร พบเลือดพล่าน
เดินลมปราณ ชิงซัด สัมผัสใส่
แต่เงามืด ปัดป้อง ในทันใด
วิชาดำ ทำไม ไม่ได้การ

หมัดที่สอง ลองใหม่ สัมผัสซ้ำ
ก็ไม่สำ เร็จอีก น่าสงสาร
สัมผัสเลือน รับรู้ ถ้าสู้นาน
ไม่อาจต้าน ทนทาน แม้หมัดลม

จึงใช้พิษ ยานัตถุ์ สัมผัสเพี้ยน
ต่อให้เซียน สูดรับ จะสับสน
แต่จอมยุทธ ผู้นี้ มิใช่คน
ยังวิ่งวน เข้าใส่ ไร้ไมตรี

มันคือใคร กันหว่า หรืออาเฉิน
สัมผัสเกิน เหินหาว ตัวเบาหนี
โอ้เปลือกกล้วย ยอดหญ้า ช่วยข้าที
ให้ภูติผี เหยียบลื่น จูบพื้นตาย

หนีมาถึง สุสาน ทหารศึก
ใจก็นึก สำนวน ชวนขวัญหาย
วิ่งหนีเสือ มาช็อค ครอคโคไดล์
สัมผัสเผลอ สุดท้าย ผีไล่ทัน

...(โดนผีซ้อม)...

คลานมาค้น คัมภีร์ นพเก้า
ที่ใต้เท้า ทั้งหลาย ได้สร้างสรรค์
หวังมาฝึก ผ่าฟืน ซักหมื่นวัน
หวังประพันธ์ ถูกหลัก เป็นนักกลอน

อาซัว

[@free]

...


ท่านอาจารย์ขานเป็นเข็นไต่คู้
พอได้รู้เห็นก็หัวร่อหาย
เตะตะกร้อก็เป็นของเล่นชาย
จารยยย์เพรางายช่วยน่อแก้ก็ที


กลอนพาไปครับอาจารย์ที่เคารพทุกท่าน
ยากจัง กลอนแปด

=============================

เพิ่มเติมโดย  เพรางาย

แก้ "ก็" ทำไมคะ
อยากตัด "ย" ตรง "จารยยย์" ทิ้งมากกว่าค่ะ

[@free]

...


ท่านอาจารย์ขานเป็นเข็นไต่คู้
พอได้รู้เห็นก็หัวร่อหาย
เตะตะกร้อก็เป็นของเล่นชาย
จารยยย์เพรางายช่วยน่อแก้ก็ที


กลอนพาไปครับอาจารย์ที่เคารพทุกท่าน
ยากจัง กลอนแปด

คิดอยู่นานขานเป็นเข็นไต่คู้
ผิดถูกรู้ไม่ก้อหัวร่อหงาย
เตะตะกร้อก๊อเปนของเล่นชาย
ภาษากลายเด๋วรู้ถูกครูตี

[เพรางาย]

เจอะภาษาวิบัติขัดลูกตา
อยากจับมาคัดใหม่ให้ถูกที่
สักคำละสองร้อยเที่ยวคงจำดี
อย่าชักช้า! มานี่! เอ้า! กระดาษ...ปากกา....คัด!!!!!!!!!!!!!!!!!!




ก้อ  >   ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็
ก๊อ >   ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็
เปน >    เป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็น
เด๋ว >   เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว


 

[@free]

...

โอยยากจริงยิ่งเรียนก็เขียนยาก
ยิ่งลำบากหลายกฏกำหนดห้าม
ผิดเพียงคำล้ำไปกลอนไม่งาม
สอบตรวจตามคำสอนยังถอนใจ

อักษราท้าทายให้หมายมั่น
เขียนทุกวันแก้กลอนทวนย้อนใหม่
ผิดถูกดีมีครูหรือผู้ใด
น้ำจิตใสแอบซ่อนก็สอนกัน

[@free]

...


หยิบปากกาพาฮึดอยู่อึดกลั้น
อาจารย์ฉ้นใจดีหรือมีร้าย
มาดเข้มเลยเคยเห็นก็เป็นคลาย
อาจารย์หมายรักษ์จัดไม่ขัดใจ

[@free]

เฮ้...


เช้าวันสายชายยังนอนนั่งหิว
กระดิกนิ้วยึกยักแป้นอักษร
กาแฟถ้วยช่วยปล้ำเขียนคำกลอน
ส่งมาอ้อนก่อกวนคนอ้วนพุง

บึ้มเสียงร้องท้องลีบมันบีบไส้
คิดไปไกลหิวนานจะพาลยุ่ง
ไปทำงานก่อนหนาท่านป้าลุง
แวะกระทุ้งขาหมูก่อนอู้งาน

[พยัญเสมอ]

เจอะภาษาวิบัติขัดลูกตา
อยากจับมาคัดใหม่ให้ถูกที่
สักคำละสองร้อยเที่ยวคงจำดี
อย่าชักช้า! มานี่! เอ้า! กระดาษ...ปากกา....คัด!!!!!!!!!!!!!!!!!!




ก้อ  >   ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็
ก๊อ >   ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็ก็
เปน >    เป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็นเป็น
เด๋ว >   เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว


 

กละออมเพ็ญเพียบน้ำ    ฤาติง
โอ่งอ่างพร่องชลชิง       เฟื่องหม้อ
ผู้ปราชญ์ห่อนสุงสิง        เยียใหญ่
คนโฉดรู้น้อยก้อ           พลอดนั้นประมาณ


ก้อ  กับ เปน    ไม่ถือว่าเป็นภาษาวิบัติเสียทีเดียว  เพราะคนรุ่นปู่ย่าตาทวดก็เขียนกันแบบนี้
ถ้าจะผิดก็เห็นจะผิดกับความนิยมในสมัยปัจจุบันนี้เท่านั้น
คำบางคำสมัยก่อนเขียนแบบหนึ่ง  ปัจจุบันนิยมเขียนอีกแบบหนึ่ง
เช่นคำว่า จักรวาฬ   ปัจจุบัน  ราชบัณฑิตกำหนดให้เขียนเป็น  จักรวาล
สมัยก่อนเขียนเป็น  สังเกตุ   ปัจจุบัน  ราชบัณฑิตกหนดให้เขียนเป็น สังเกต
สมัยก่อนเขียนเป็น รังษี   ปัจจุบันราชบัณฑิตกำหนดให้เขียนเป็น รังสี
การเขียนไม่ถูกต้องตามความนิยม  แต่ทว่า เมื่อสะกดหรืออ่านแล้วเสียงไม่ได้เพี้ยนไปจากเดิม
ผมว่า ไม่น่าเข้าข่ายภาษาวิบัติ  น่าจะแค่เขียนผิด หรือสะกดผิดจากที่นิยมใช้กันอยู่เท่านั้น


แต่กรณีที่เขียนจนคำอ่านเปลี่ยนไปไม่ทราบว่าจะหมายความว่าอะไร
เช่นเขียนจาก  เดี๋ยว  เป็น เด๋ว  จากเทพ เป็น เมพ   จากอยากกลายเป็นอย่าง  อย่างกลายเป็นอยาก
จุงเบย  ฯลฯ  คำพวกนี้  น่าจะถือว่าเป็นภาษาวิบัติชัดเจน


********************************

เพิ่มเติมโดย  เพรางาย

ไม่เถียงที่คุณโอริฯ ว่ามาค่ะ
คำว่า ก้อ  และ  เปน  เคยมีใช้ตามเสียงนั้นมาจริงๆ

แต่ที่คุณงายมาต่อกลอนคุณแอทฟรีนั้น เป็นการหยอกล้อกันเล่นเท่านั้น
เพราะว่าเขาบอกว่าให้มาแก้ให้ถูกต้องให้ด้วย
ก็เลยมาแต่งกลอนต่อแก้ให้
มิได้หมายความว่าโมโหโกรธาเขาหรอกนะคะ

ถือว่าต่อความเล่นเอาสนุกค่ะ

[@free]

เฮ้...เช้า...



มาเขียนกลอนตอนเช้าคว้าเม้าท์คลิก
คีย์กระดิกพลิกเคลื่อนไฟเลือนหาย
ถึงจะเก่าเราทนอยู่คู่กาย
จะบอกขายยกให้หาใครเอา

ใช้มานานพาลเบื่อรวนเหลืออด
ไมใสสดน่าลองเท่าของเขา
สัมผัสไปไม่สปาร์คลำบากเรา
แอบหลบเงามองคนอื่นเขาชื่นใจ

[@free]

...

คิดผิดมากอยากหวนทบทวนใหม่
นึกว่าใช่ห้องคนฝีกฝนเขียน
นี่มั้งเนาะเหมาะเสริมเด็กเริ่มเรียน
หรือฝึกเซียนกันแท้...โอแม่จ๊าว...

เขียนไม่ดีมีหรือถือโทษครู
เหลียวย้อนดูต้วเองไม่เก่งก้าว
หยุดตั้งหลักพักหัวไว้ขั่วคราว
รอหน่อยสาวหายฟื้นค่อยคืนมา

...

[@free]

...

กล้ากล้าหน่อยค่อยย่องมาลองเขียน
ตอนนี้เซียนเขาเผลอเราเสนอหน้า
แต่ซ่อนกายท้ายครัวกลัวเขาท้า
หันซ้ายขวาหลุกหลิกน้ำพริกพอ

ปลาทูงอห่อมามองหาข้าว
ก้าวชิดก้าวย่องคดให้หมดหม้อ
อยากให้ร่ำคำคล้องคงต้องรอ
กินให้พอท้องเพลินหัวเดินตาม

[@free]

...


กินเสร็จสรรพหลับไปกลอนไม่เขียน
ตื่นมาเวียนหัววิ้วความหิวถาม
กาแฟถ้วยช่วยผ่อนแต่งกลอนงาม
ใครจะหามท้องกิ่วให้คิ้วงอน

เพราแห่งงายกรายแย่งแสงประภา
รพีฟ้างามทัศประภัสสร
ลมเย็นเอื่อยเฉื่อยดีไม่มีกลอน
ก็ขอนอนอีกหน่อยไม่คอยใคร

[Prapacarn ❀]

นอนมากมาก..ปากเปื่อยกายเฉื่อยแฉะ
ทานถั่วแ-ร-ะไปด้วยจะช่วยได้
ทั้งอิ่มพุงบำรุงสมองของไทยไทย
หิวเมื่อไหร่ลงนั่ง..หนึ่งกะละมังคงพอ
 
แซมค่ะ

[@free]

...

ทานถั่วแระแยะมากจนปากเขียว
กะมังเดียวของข้าใครอย่าขอ
อยากเขียนกลอนตอนสองคงต้องรอ
สายแลัวน่ออาบน้ำไปทำงาน

เฮ้

[Prapacarn ❀]

เรื่องงานการทำไปไม่ได้ขั้น
มานั่งปั่นกลอนกวียังมีหวาน
มนต์ขุนแผนแสนสนิทสาวติดบาน
อุ๊ย!! พี่ท่านท้องเฟ้อ..เผลอปล่อยลม
 
แซมค่ะ