ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กัลมลี*]

เจ้าถ้อยสุขและโศกของโลกเอ๋ย
เจ้าเปิดเผยความในใจห่วงหา
เอ่ยคิดถึงผ่านรักอักษรา
สะพรั่งกว่ามวลดอกไม้ไหวผลิบาน

คนที่ถูกคิดถึงคะนึงหา
อาจมากกว่าคิดถึงซึ่งสื่อสาร
อาจเร่ร้างคว้างฝันอันยาวนาน
เพื่อพบพานสิ่งฝันวันพรุ่งนี้

หากมิหวนคืนมาตอนฟ้ารุ่ง
ขออย่าฟุ้งซ่านใจให้หมองศรี
ให้ความจำชุบชื่นคืนชีวี
กล่อมคนดีด้วยห้วงแห่งห่วงใย

ที่แห่งใดคือที่-ที่เธอรัก
จงเป็นที่พิงพักรักเธอได้
แพรฟ้ากว้าง นกร้องทัก หญ้ากวักใบ
ได้ยินไหม?ถ้อยคำรักทักทายเธอ

[PIKuL]

เป็นคนที่มีอารมณ์อันอ่อนไหว
แม้นเป็นเสียงเสียดใบไม้ยังไผลเผลอ
ยามลมลู่ผ่านผิวยังเวิ่นเว้อ
คล้ายเป็นคนพร่ำเพ้อจนหลุดลอย

เพียงเสียงช้อนกระทบภาชนะ
ก็แทบจะสุขล้นจนปลดปล่อย
เสียงลากเท้าไปมายังรอคอย
เสียงถ้อยคำแจ้วจ้อยยังอบอวล

เพราะความสุขอยู่ที่..ใครส่งเสียง
หากวันใดไร้สำเนียง..ยังคิดหวล
คิดถึงวันก่อนเก่าราวรัญจวน
ยังใคร่ครวญ"ความรู้สึก"ที่ผ่านมา

เสียงแห่งรอยชีวิต..ของเธอ-ฉัน
ความสุขที่ไร้การปั้นซึ่งสีหน้า
ความพอใจเอ่อท้นล้นออกตา
อยากจะฟังจนกว่า...จะสิ้นลม.

สวัสดีค่ะคุณกัลมลี

[กัลมลี*]

ถึงคนที่มีอารมณ์อันอ่อนไหว
หากเห็นใบไม้เหลืองลาอย่าขื่นขม
ใบไม้ทำหน้าที่ ~ ที่น่าชม
ก่อนจะถมทับสิ้นให้ดินดี

อย่ารอเสียงฝีเท้าใครก้าวหา
ใช้สองขาเดินไปในวิถี
"รัก" จงกล้ากล่าวคำนำวจี
ร้อยวลีรักประกาศก่อนคลาดกัน

เพราะที่ใดมีรัก...ย่อมมีรัก
และเป็นที่พิงพักสลักฝัน
ครั้งเดียวที่มีจิตคิดแบ่งปัน
ความผูกพัน...ก็ติดปีก...ไปอีกนาน



สวัสดีค่ะคุณPIKuL กลอนไพเราะค่ะ

[PIKuL]

ปากไม่เคยตรงกับใจ...ยามได้เอ่ย
ปากก็บอก "ไม่รู้เลย"ยามสื่อสาร
แต่ทว่า...สายตาฉ่ำราวน้ำตาล
หยอดให้ไหวสะท้านอย่างกร้านใจ

แม้นมิได้เอ่ยคำ..ว่าฉันรัก
การกระทำกลับแน่นหนักเกินวูบไหว
หากว่าเขา...โง่ ทึ่ม...ช่างประไร
ฉันจะหา "รักใหม่" ไม่ง้องอน

คงเหมือนกันหากเขาไม่กล่าวรัก
ฉันก็คงห้ามหัก..รักถอดถอน
สรุปฉันเอาแต่ใจในสันดอน
ไม่บอกรัก ใครก่อน...มันเสียเชิง

อยากได้สิ่งที่ใจมันเรียกร้อง
คำว่ารักให้กึกก้องจนใจเหลิง
แล้วตอบด้วยการกอดพรอดกระเจิง
รักของเราจะบันเทิงตลอดไป

เอ๊ะ ยังไงนะกลอนนี้ 55555 

[กัลมลี*]

ส่วนทางนี้รักใครเป็นได้บอก
ไม่มีหรอกเชิงหญิงสิ่งไหน-ไหน
ไม่ชอบการแอบรัก...(ก็)อกหักไป
หารักใหม่จนกว่าเจอสามี

เพราะสเปคตรงใจตั้งไว้สูง
เลยต้องจูงใจมัดจัดเต็มที่
ไม่เคยจะครั่นคร้ามสนามนี้
ชายหุ่นหมีโอนไวจบคบแต่งเลย

 
เอ่อ....รู้สึกว่าออกทะเลไปไกลเลยค่ะ 555

[toshare]

@ วาจาหวาน น้ำตาลเคลือบ
หลายครั้งเกือบ หลง เผลอไผล
ต้อง ครองสติ เตือน ตั้งใจ
พบ"แท้"ได้ ให้ยินดี

[ViVee]

สุขใจแม้ ได้ยินเพียงเสียงตด (ปู๊ด!!!)
แม้จะเสียง เบาเท่ามด ก็สุขศรี
ขอเพียงอย่า คลุมโปง โปรดปราณี
ลมหายใจ ข้านี้..อาจจากลา

แล้วบอกกล่าว ว่ารักนะ อย่าได้โกรธ
รีบเร่งมา ขอโทษ เพื่อบังหน้า
หากที่เห็น คือร่องรอย ของสายตา
ที่ส่งมา เยาะเย้ย..แล้วจากไป.

แหะๆ...เค้าพากลับมาเข้าห้องน้ำต่อนะ 

ViVee

[กัลมลี*]

ตดที่ใดตดเถิดคนเปิดเผย
คนที่เย้ยเยาะเรา(ตด)เบาที่ไหน
คนรักกันตดรอบทิศมิผิดใจ
ส่วนคนชังยื่นดอกไม้ยังไม่ดม



สวัสดีค่ะคุณVivee 

[โซ...เซอะเซอ]

กระทู้โชยชายตลบลึกอบอวล อบอุ่นเร้ารัญจวนชวนชื่นฉม ลอยเอื่อยเอื่อยอ่อนอ่อนซุกซ่อนปม แทบเป็นลมด่าวดิ้นด้วยกลิ่นกลอน …โอ้…นี่มันกลอนแบบ 4D เลยนะครับเนี่ย โชยมาพร้อมกับลมและกลิ่น สุดยอดครับ…หึหึ …พาให้นึกถึงเพลงนี้เลยครับ “…ยามลมโชยมา พาใจหน่วงหนัก…”   โซ…เซอะเซอ 12 พฤษภาคม 2568

[PIKuL]

ตัวอักษรลอยมานำพากลิ่น
เสียงที่ควรได้ยิน..จนจิตหลอน
น้ำหอมใดไม่มีผลจนหลับนอน
กลิ่นยังย้อนเข้าความฝัน...ยันลืมตา

นี่น่ะคือคือเสียงใจทั้ง 4 ห้อง
ใครเล่าหนอมาจับจองอยากเห็นหน้า
หากจะรัก..รักที่ใจ..ใช่ตดมา
หากตดกลับ..ก็อย่าว่าแล้งน้ำใจ. อิอิ

[โซ...เซอะเซอ]

กระทู้น้อยลอยล่องมาตามลม ฟังเอวกลมเสวนาพาเสียวไส้ แปลกจริงหนอก็มิรู้ว่าทำไม จึงหวั่นไหวไปกับเสียงผายลมของเธอ …กระทู้อะไรกันครับเนี่ย หึหึ… ป.ล. หาเพลงเข้ากับบรรยากาศกว่าเพลงนี้ ไม่ได้แล้วครับ   โซ…เซอะเซอ 18 พฤษภาคม 2568

[ViVee]

 

ได้ฟังเพลงประกอบ..ถึงกับอึ้ง!!!!
อยากจะซึ้งซาบทรวงห้วงเสนอ
หากแต่กลิ่นยังขมคอพอละเมอ
เปิดพัดลมย้อนใส่เธอจงรับไป(นะจ๊ะ)

นั่นสิคะ กระทู้อะไรเนี่ยะ ฮ่าๆๆๆ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ

ViVee

[กัลมลี*]

โชคดีเราไหวตัวทันหันหลังหลบ
กลิ่นอวลอบลอยวนคนตดใส่
เราคนดูหัวเราะอย่างชอบใจ
ใครหนอใครกินทุเรียนตดเวียนคลุม

 

ทักทายคุณViVeeและทุกท่านค่ะ
เปลี่ยนชื่อกระทู้เป็น ทุกคำคือกลิ่นของลำไส้ ดีไหมคะ 

[โซ...เซอะเซอ]

…กลอนลมโชย… สาวรุ่นใหม่ใจถึง…ทึ่งความเก่ง ยืนแบะเบ่งผายลม กลึงกลมตะคุ่ม โก่งมิยั่นบั้นท้าย ส่ายหามุม ก่อนรัวรุมทิ้งระเบิด อย่างเถิดเทิง เสียงปืนใหญ่ยิงสลุต ปุดปู๊ดปี๊ด เหมือนหวูดหวีดรถไฟ ไกค้างเติ่ง ฉมกลิ่นร้ายกระจายกระจัด กระเจิดกระเจิง จนเตลิดเปิดเปิง ทั่วบ้านกลอน หอบสะตอ ปลาร้า พาคลื่นเหียน อับทุเรียน ไข่เน่า เฝ้าหลอกหลอน ดั่งท้องเสีย เรี่ยราด ธาตุสั่นคลอน ใครขวัญอ่อน โปรดเมินอ่าน พลิกผ่านเลย (อันนี้แถม…)   เป็นนักกลอน ต้องบู๊ สู้ทุกยก เรื่องซกมก เพียงไร ก็ไม่เฉย คิดแค่นเค้นค้นคั้น กลั่นกรองเปรย หยั่งคุ้นเคย ครหา ถ้อยตราตี      หมั่นพากเพียร พกพา วาทะศิลป์ เสริมแต่งจินตนากวน ครบถ้วนถี่ แม้คุณน้อยด้อยค่า อรรถากวี ขอแค่มีคนอ่าน…ซ่านซึ้งใจ …ช่างเป็นกลอนที่แต่งได้ยากเย็น และท้าทายจินตนากวน ยิ่งนัก…หึหึ โซ…เซอะเซอ 27 พฤษภาคม 2568

[PIKuL]

ชีวิตจริงก็มีนะเรื่องแบบนี้
แทบจะมีทุกบ้านแม้หลังไหน
คงเพราะความสนิทใช่ห่างไกล
มิถือสาความโกรธไว้ให้ขุ่นเคือง

ทั้งเสียงเรอเอ่อออกบอกเกินอิ่ม
เราก็ยังนั่งยกยิ้มไม่เอาเรื่อง
กลายกลับเป็นว่าดีแล้วอยู่เนือง-เนือง
มิคิดมากให้สิ้นเปลืองถึงอารมณ์

มันดีกว่า ไม่ตด ไม่เรอออก
เราไม่ทำกับคนนอกให้ขื่นขม
หากมิอาจกลั้นได้หมายนิยม
ออกเพียงลมบางเบาเคล้าเสียงครวญ.

อิอิ เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว

[โซ...เซอะเซอ]

ยิ่งพยายามปกปิดกระมิดกระเมี้ยน แสร้งตีเนียนยิ่งทะลักกระอักกระอ่วน ยิ่งขมิบกระปริบกระปรอยยากลอยนวล ยังโหยหวนชวนตระหนกตกตะลึง เสียวซ่านอก เสียงนกแสกแหวกอากาศ แหลมปรี๊ดบาดแก้วหู กราวกรูทะลึ่ง ท่ามกลางความสงัดเงียบเชียบตราตรึง พากันอึ้งพลังแฝงเธอแรงจริง พลันสิ้นเสียง…ภาคอวลอบตลบต่อ ขมพิฆาตบาดคอ หนอหมูปิ้ง พ่วงทุเรียนโชยช้าเข้าท้าชิง อย่างอ้อยอิ่งขจายขจัดขนัดคะนอง มาดกลบเกลื่อนกระแอมกระไอนี้ไม่ช่วย อายแทบม้วยมรณังทั้งยังต้อง- อยู่ร่วมลิฟต์ยี่สิบชั้น ครั่นคร้ามประคอง ช่วยเธอลอง ข้องขัดไข…ทำไงดี? …ชีวิตจริงก็มีเรื่องแบบนี้เหมือนกันเนอะ…    กุลสตรีสาวสวย เจอะเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวาน อยู่ในลิฟต์ยี่สิบชั้น ที่ไม่สามารถเปิดออก ระหว่างชั้นได้ จะช่วยเธอหาทาง แก้ไขสถานการณ์อย่างไรดีครับ โซ…เซอะเซอ 30 พฤษภาคม 2568 ป.ล. ขอเปลี่ยนกระทู้มโนสาเร่ ให้เป็นความท้าทายทางจินตนากวน ของเหล่านักกลอนฝีปากกล้า กันหน่อยนะครับ

[ViVee]

หากเป็นเราคงอดกลั้นมิกล้าตด
ทรหดอดทนจนชั้นสี่
ขอออกไปเสียก่อนจะตายฟรี
อาจโดนTeenของน้องพี่สะกิดเอา

ไปหาที่ปลอดโปร่งที่โล่งกว้าง
ยามก้าวย่างค่อยปล่อยลมชมทิวเขา
แป่ด แป่ด แป๊ด แล่นหายไม่เห็นเงา
ทิ้งกลิ่นไว้คอยมอมเมาคนผ่านมา

ViVee

ต้องมีสกิลการตดนิ๊ดนึงนะคะ 

[โซ...เซอะเซอ]

เมื่อความสวยใช่เพียงแลแค่ความสวย หากรุ่มรวยชาญฉลาดดังปราชญ์ว่า “รู้อะไรก็ไม่สู้รู้วิชา รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี” คิดได้แล้วจึ่งแสร้งแกล้งเป็นลม โครมครามล้มฟาดครืน ตรงพื้นนี่ เบี่ยงเบนความสนใจ ในทันที แล้วแอบหรี่ตาเผยอ…เฮ้อพ้นอาย   โซ…เซอะเซอ 31 พฤษภาคม 2568