.jpg)
เป็นคนที่มีอารมณ์อันอ่อนไหว
แม้นเป็นเสียงเสียดใบไม้ยังไผลเผลอ
ยามลมลู่ผ่านผิวยังเวิ่นเว้อ
คล้ายเป็นคนพร่ำเพ้อจนหลุดลอย
เพียงเสียงช้อนกระทบภาชนะ
ก็แทบจะสุขล้นจนปลดปล่อย
เสียงลากเท้าไปมายังรอคอย
เสียงถ้อยคำแจ้วจ้อยยังอบอวล
เพราะความสุขอยู่ที่..ใครส่งเสียง
หากวันใดไร้สำเนียง..ยังคิดหวล
คิดถึงวันก่อนเก่าราวรัญจวน
ยังใคร่ครวญ"ความรู้สึก"ที่ผ่านมา
เสียงแห่งรอยชีวิต..ของเธอ-ฉัน
ความสุขที่ไร้การปั้นซึ่งสีหน้า
ความพอใจเอ่อท้นล้นออกตา
อยากจะฟังจนกว่า...จะสิ้นลม.
สวัสดีค่ะคุณกัลมลี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
