ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ดุจละครกำหนดบทมาให้
มิอาจทำตามใจในวิถี
ต้องดำเนินเดินนั่งอย่างบทมี
ให้ดูดีงดงามไปตามนั้น

จะชื่นชอบหรือไม่ในเนื้อเรื่อง
จะสิ้นเปลืองอารมณ์ข่มไม่หวั่น
ล้าอ่อนแรงแข็งใจไม่รำพัน
โหมประจัญสู้ทนบนเส้นทาง

อุปสรรคขวากหนามตามไม่หยุด
เหนี่ยวรั้งฉุดสุขไปให้ไกลห่าง
แม้ตั้งมั่นฝันไว้ไม่ปล่อยวาง
กรรมยังขวางกั้นไว้มิให้เจอ

เหมือนละครเรื่องใหญ่ใช้คนมาก
จึงลำบากลำบนคนเสมอ
แสงสีเสียงเอียงมุมคุมจนเบลอ
หากไผลเผลอบดบังระวังแจ

จึงเพียงหวังตั้งใจอยู่ในบท
ที่กำหนดมาให้โดยไม่แก้
จะขมขื่นฝืนใจไม่อ่อนแอ
สิ้นแสงแขอรุณหมุนมาเยือน

เมื่อชีพอยู่สู้ไปตามได้สิทธิ์
ละครแห่งชีวิตคิดเสมือน
พบเพื่อพรากจากไกลไม่คืนเรือน
คอยย้ำเตือนรู้สึก..สำนึกตน..

 
"กานต์ฑิตา"
๕ มกราคม ๒๕๕๗

add complete
by klonthaiclub fb

[muneenoi]

โรงละครโรงใหญ่ได้แก่โลก
มีบทโศกบทเศร้าให้เราเห็น
บทยาจกเศรษฐีก็มีเป็น
บทลำเค็ญลำบากหลากลีลา

จะชอบใจหรือไม่ใช่เรื่องใหญ่
แสดงไปตามบทกำหนดว่า
หากรันทดบทสั่งหลั่งน้ำตา
มิอาจหาทางเลี่ยงเพื่อเกี่ยงงอน

ถึงบทรักพักใจพอได้สุข
ลืมบททุกข์ชั่วคราวเอาไว้ก่อน
พออกหักรักลากลับอาวรณ์
เป็นละครชีวิตอนิจจา

มีทุกบทกฏเกณฑ์เส้นชีวิต
เมื่อพินิจคิดเห็นเป็นดังว่า
บทสนุกสุขเศร้าเคล้าน้ำตา
พอชีพลาทุกบท...ก็หมดกัน

 

"มุนีน้อย"

[กังวาน]

สวมตลอดยอดขวัญมิหวั่นหวาด
มิเคยพลาดเรื่องใดตามใจฝัน
สวมบทเรื่อยเปื่อยไปใครตามทัน
ชั่วชีวันมิวางบนทางเดิน

ทั้งรูปรสยศฐาบรรดาศักดิ์
จ่ายความรักซื้อความหลงมิคงเขิน
สารพัดจัดแจกแปลกเหลือเกิน
นี่แหละเงินคือพระเจ้าเฝ้าบูชา

คงหลงปลื้มลืมเวลาจะมาถึง
ในวันหนึ่งความตายหมายเรียกหา
หน้ากากเราเขาเอาคืนสะอื้นลา
กี่น้ำตาก็มิช่วยเลิกอวยชัย

พึงระวังสังวรณ์ตอนชีพอยู่
ชั่วดีรู้เลือกรักหรือผลักไส
กรรมจะตามติดตนทุกคนไป
แล้วละครโรงใหญ่...ก็จบลง

---กังวาน---
 

[สายใย]

ดุจละครตอนจบครบกำหนด
เวลาหมดเชื่อไหมใครประสงค์
ก็คือนักแสดงที่แต่งองค์
ในเครื่องทรงลืมซักแถมหนักจัง

รู้สึกนานนักหนา เวลาเล่น
ประเดี๋ยวเต้น ประเดี๋ยวเศร้า ตามเขาสั่ง
เป็นยาจกเศรษฐี ไม่จีรัง
มีหลายครั้งปวดหนักเบาต้องเฝ้าทน

ก็ต้องฝืนยืนแสดงท่ามแสงสี
ด้วยจิตที่เมินหมางทางกุศล
หากละครจบได้ดั่งใจตน

ขอหลุดพ้นดั่งคำ...องค์สัมมา ฯ

[yotaga]

ดุจละครตอนหนึ่งซึ่งลิขิต 
 ให้ชีวิตไร้จิตริษยา
เพราะเคยเจ็บรวดร้าวเศร้าวิญญาณ์ 
  เสียน้ำตาชาชินในกลิ่นไอ

ได้รับรู้ทั้งสุขและทุกข์หนัก 
 มีทั้งรักทั้งชังทั้งหลงใหล
พอไม่นานกาลเวลาพาเปลี่ยนไป
   จึงรู้ได้แน่ชัดสัจจธรรม

จนสามารถปล่อยวางทางชีวิต 
 ทำลายพิษริษยาที่กระหน่ำ
จิตซึมซับรับรสกฎแห่งกรรม 
 ขอน้อมนำกรรมดีไว้ที่จินต์

ไม่ให้ทุกข์แพ้วพานบรรดาลโศก 
 ไม่วิโยคโศกเศร้าเฝ้าถวิล
ตั้งใจทำสัมมาและหากิน   
เป็นเพียงดินไยถวิลถึงกลิ่นดาว

[panthong.kh]

เจ็บเพียงใด ใจบอก อย่าออกสี
เจ็บฤดี หลายหน หมองหม่นหนาว
น้ำตาร่วง กลืนกลับ ปรับเรื่องราว
แม้ถึงคราว แสดงจริง ยิ่งกล้ำกลืน

แอบปล่อยให้ ไหลพราก ยากจะกลั้น
หัวใจสั่น หวั่นเข้า เราต้องฝืน
ถึงบทขำ ย้ำชัด ต้องหยัดยืน
ชีวิตขื่น ต้องขำ ช้ำเพียงใด

โรงละคร ที่ว่า ช่างกล้าแกร่ง
แดดฝนแรง ลมพัด ซัดแค่ไหน
ยังคงทน อยู่เเสมอ ยามเจอไฟ
ต้องดับได้ ให้เร็ว หรี่เปลวเทียน

บทละคร ที่เล่น เป็นหลายหลาก
ภูมิใจมาก เล่นเอง บรรเลงเขียน
ต้องเคี้ยวเข็ญ เป็นดั่ง ดังวนเวียน
ต้องพากเพียร เรียนรู้ สู้ชีวิต

บทสรุป สุดท้าย ตายหรืออยู่
เราเป็นผู้ กระทำ ย้ำลิขิต
ล้วนทุกสิ่ง มิจีรัง ระวังนิจ
หากเล่นผิด บทบาท าจมอดม้วย
พันทอง
๑๑/๑/๕๗