วันส่งท้ายปีเก่า
สามร้อยหก-สิบห้าวัน ผันพ้นผ่าน
เป็นคืนวันยาวนานแห่งกาลสมัย
มีมากมายเรื่องเศร้าเฝ้าอาลัย
มีมากมายเรื่องดีใจในมวลชน
มีเรื่องพบจบไปไม่ข้องจิต
มีเรื่องติดตรึงไว้ใจฉงน
ที่ไม่อาจลืมเลือนไว้เตือนตน
มีมากล้นปนเปื้อนเหมือนตะกอน
เรื่องชีวิตตายเกลื่อนเหมือนไร้ค่า
คนเจ็บป่วยเต็มพาราพาหลอกหลอน
ความหม่นเศร้าเข้าครองร้องวิงวอน
สิ่งบั่นทอนเสรีมีเหมือนเดิม
วันเดือนปีที่ผ่านไม่นานนี้
ไม่อาจมีใดลบจบฮึกเหิม
ไม่อาจล้างผลกรรมที่ซ้ำเติม
มีแต่เริ่มขุดหาท้ายุติธรรม
จึงเป็นยอดคงเหลือเพื่อยกต่อ
เอาไปรอแก้ไขให้จนหนำ
เอาความจริงมาล้างทางกระทำ
เอาความจำที่ดีมีกลับคืน
จึงเป็นวันส่งท้ายคล้ายวันรับ
วันสดับความจริงสิ่งขัดขืน
ผ่านปีเก่าเศร้าใจในเสียงปืน
เสียงสะอื้นตอกย้ำ...คำอำลา.
บ้านริมโขง
31/12/2553
