ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

อยากทำใจ ได้ดั่ง ที่หวังไว้
กลับสุดหัก ผลักไส หทัยขม
รอยอดีต กรีดย้ำ ความระทม
เกิดเป็นปม ห่มห่อ แทบท้อใจ

ตั้งสติ ริเริ่ม หมายเติมฝัน
ช้ำจาบัลย์ หันซ่อน แม้อ่อนไหว
ยิ้มที่แย้ม แต้มเงา เหงากระไร
เก็บเร้นใน ห้วงลึก ตรึกดวงแด

เมื่อถึงวัน ผันผวน ไห้หวนคิด
รอยลิขิต  บิดเบือน เหมือนสร้างแผล
โอ้ขวัญเอย  เลยหาย  กลายเปลี่ยนแปร
ทิ้งนวลแข ดายเดียว เพียงเสี้ยวจันทร์ 

ยาก-ฝืนยิ้ม พริ้มพราย สลายเปื้อน
ยาก-ลบเลือน เกลื่อนช้ำ ยามโศกศัลย์
ยาก-แกร่งพอ ท้อแท้ พ่ายแพ้มัน
ยาก-ฝ่าฟัน ฝันร้าย เยี่ยมกรายมา....

“สุนันยา”

[sunthornvit]

อดีต  นรชาติ  มิอาจแก้
ถึงมีแผล  กลาดเกลื่อน  เปื้อนปัญหา
มิพึงรั้ง  ฝังจิต  คิดนำพา
ควรเดินหน้า  มานะ  ประจัญบาน

อุปสรรค  ใดใด  อย่าได้ท้อ
พึ่งแขนข้อ  ถ่อสาว  อย่างห้าวหาญ
ความเหน็ดเหนื่อย  ซอมซ่อ  ทรมาน
มักบันดาล  ฝันให้  กลายเป็นจริง

สุนทรวิทย์

[panthong.kh]

ฝันเป็นจริง หรือเปล่า เราไม่รู้
แค่อยากอยู่ ด้วยรัก หักใจยิ่ง
ทนต่อสู้ ลำพัง หวังแอบอิง
อย่าประวิง เวลา นะคนดี

อุปสรรค บางครั้งก็นั่งท้อ
แต่จำต้อง เดินต่อ พอได้ที่
ความนานะ บากบั่น ในกายี
ตราบจนถึง วันนี้ มีแต่ตรม

มิรู้ว่า เมื่อไหร่ จะหลุดพ้น
ช้ำเหลือทน หม่นไหม้ ไร้สุขสม
ระทด ระทวย ระท้อ รอภิรมย์
อกระบม ขมขื่น กลืนชีวี
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

อยากทำใจ ได้ดั่ง ที่หวังไว้
กลับสุดหัก ผลักไส หทัยขม
รอยอดีต กรีดย้ำ ความระทม
เกิดเป็นปม ห่มห่อ แทบท้อใจ

ตั้งสติ ริเริ่ม หมายเติมฝัน
ช้ำจาบัลย์ หันซ่อน แม้อ่อนไหว
ยิ้มที่แย้ม แต้มเงา เหงากระไร
เก็บเร้นใน ห้วงลึก ตรึกดวงแด

เมื่อถึงวัน ผันผวน ไห้หวนคิด
รอยลิขิต  บิดเบือน เหมือนสร้างแผล
โอ้ขวัญเอย  เลยหาย  กลายเปลี่ยนแปร
ทิ้งนวลแข ดายเดียว เพียงเสี้ยวจันทร์ 

ยาก-ฝืนยิ้ม พริ้มพราย สลายเปื้อน
ยาก-ลบเลือน เกลื่อนช้ำ ยามโศกศัลย์
ยาก-แกร่งพอ ท้อแท้ พ่ายแพ้มัน
ยาก-ฝ่าฟัน ฝันร้าย เยี่ยมกรายมา....

“สุนันยา”

อดีตลวง ห่วงหา อาวรณ์หรือ?
ควรปล่อยมือ ถือไย อาลัยหา
ทิ้งให้หมด จดจำ แล้วอำลา
อย่าให้ซ้ำ ช้ำอุรา หลายคราคราว

ใช่แผ่นดิน สิ้นไร้ ผู้ใดรัก
พึงตระหนัก สักครั้ง ฟังไว้สาว
อันท้องฟ้า ยากลาเลือน ซึ่งเดือนดาว
อย่าเหน็บหนาว ร้าวสลด รักรสจาง.../


 


บูรพาท่าพระจันทร์

[..กุสุมา..]

..ขออนุญาตต่อเฮียวิทย์เจ้าค่ะ..ทานข้าวนานถูกพี่พี่ปาดหน้าเจ้าค่ะ..

เช็ดน้ำตาตื่นมาพบฟ้าใหม่
เก็บหัวใจไว้ชื่นขื่นขมทิ้ง
รอยลิขิตหลีกหลบอย่าซบอิง
เส้นทางจริงก้าวเดินเผชิญทน

ทอดสายตามองไกลไปข้างหน้า
ยามอ่อนล้านำพาอย่าสับสน
เก็บทำไมเจ็บช้ำน้ำคำคน
หลบให้พ้นฝันลวงบ่วงระทม
..กุสุมา..

[สุนันยา]

อดีต  นรชาติ  มิอาจแก้
ถึงมีแผล  กลาดเกลื่อน  เปื้อนปัญหา
มิพึงรั้ง  ฝังจิต  คิดนำพา
ควรเดินหน้า  มานะ  ประจัญบาน

อุปสรรค  ใดใด  อย่าได้ท้อ
พึ่งแขนข้อ  ถ่อสาว  อย่างห้าวหาญ
ความเหน็ดเหนื่อย  ซอมซ่อ  ทรมาน
มักบันดาล  ฝันให้  กลายเป็นจริง

สุนทรวิทย์

ต้องนอนหนาว ราวรวด ปวดรอยแผล
ไร้คนแล แคร์ใจ มอบให้หญิง
แม้สู้ทน มิพลั่น หวั่นประวิง
ไม่เคยติงระย่อ ต่อชะตา

แต่กระไร ใจเอย เผยว่าอ่อน
ไม่อาจซ่อน รอนร้าว เฝ้าผวา
อาลัยรัก ภักดี ที่มีมา
แม้ผ่านช่วงเวลา มิกล้าลืม.....

"สุนันยา"

[สุนันยา]

ฝันเป็นจริง หรือเปล่า เราไม่รู้
แค่อยากอยู่ ด้วยรัก หักใจยิ่ง
ทนต่อสู้ ลำพัง หวังแอบอิง
อย่าประวิง เวลา นะคนดี

อุปสรรค บางครั้งก็นั่งท้อ
แต่จำต้อง เดินต่อ พอได้ที่
ความนานะ บากบั่น ในกายี
ตราบจนถึง วันนี้ มีแต่ตรม

มิรู้ว่า เมื่อไหร่ จะหลุดพ้น
ช้ำเหลือทน หม่นไหม้ ไร้สุขสม
ระทด ระทวย ระท้อ รอภิรมย์
อกระบม ขมขื่น กลืนชีวี
พันทอง

พรหมลิขิต ขีดเส้น ไม่เห็นค่า
พรากรักลา ห่างหาย ย่างกรายหนี
ใจดวงน้อย หนาวเหน็บ เจ็บฤดี
ไร้ปราณี จากชาย ที่หมายเคียง

ทุกเวลา นาที ที่เลยล่วง
เศร้าสุมทรวง น่วงหนัก สิ้นซากเสียง
ระทมทุกข์ ลุกลาม ยามร้อยเรียง
ไร้สำเนียง เอียงเอน ล้อเล่นคำ

รินรินร่ำ พร่ำรัก ฝากด้วยถ้อย
เรียงเรียงร้อย คอยคื่น ที่ชื่นฉ่ำ
พร่ำพร่ำเพ้อ เผลอใจ ร่ายลำนำ
จารจดจำ ร่ำหา ด้วยตราตรึง...

"สุนันยา"

[นางฟ้า ชาลี]

รอยลิขิต ขีดเขียน เตือนและย้ำ
ให้ชอกช้ำ คำสะกิด ว่าคิดถึง
เป็นเพียงเศษ เสี้ยวจำ ไม่คำนึง
เป็นคำซึ้ง หลอกใช้ ไร้ตัวตน

เพียงลมปาก จากเธอ ก็เผลอซึ้ง
เคยปั้นปึ่ง ขึงขัง ก็ยังผล
อ่อนปวกเปียก เยือกเย็น เป็นอีกคน
ช่างสุขล้น จนใจ ไม่ไหวติง

กว่าจะรู้ เธอบอก แค่หลอกเล่น
เป็นเครื่องเซ่น สังเวย เผยทุกสิ่ง
ค่าความรัก หักลบ จบจริงจริง
เหมือนดั่งลิง หลอกเจ้า เขาว่ากัน

นางฟ้า  ชาลี

[สุนันยา]

อดีตลวง ห่วงหา อาวรณ์หรือ?
ควรปล่อยมือ ถือไย อาลัยหา
ทิ้งให้หมด จดจำ แล้วอำลา
อย่าให้ซ้ำ ช้ำอุรา หลายคราคราว

ใช่แผ่นดิน สิ้นไร้ ผู้ใดรัก
พึงตระหนัก สักครั้ง ฟังไว้สาว
อันท้องฟ้า ยากลาเลือน ซึ่งเดือนดาว
อย่าเหน็บหนาว ร้าวสลด รักรสจาง.../


 


บูรพาท่าพระจันทร์

ใช่แผ่นดิน สิ้นไร้ ผู้ใดรัก

ยังตระหนัก ทักท้วง ใช่ทวงถาม
ยากด้วยผลดลก่อทุกข้อความ
ในนิยามความรักประจักษ์ทรวง

เรารักกัน นานเนา แต่เขาพราก
ให้ต้องจาก ฝากช้ำระกำสรวง
สิ้นสวาท ขาดลง ตรงแดดวง
กลายเป็นลวง ล่วงลา น้ำตาริน...

"สุนันยา"

[สุนันยา]

..ขออนุญาตต่อเฮียวิทย์เจ้าค่ะ..ทานข้าวนานถูกพี่พี่ปาดหน้าเจ้าค่ะ..

เช็ดน้ำตาตื่นมาพบฟ้าใหม่
เก็บหัวใจไว้ชื่นขื่นขมทิ้ง
รอยลิขิตหลีกหลบอย่าซบอิง
เส้นทางจริงก้าวเดินเผชิญทน

ทอดสายตามองไกลไปข้างหน้า
ยามอ่อนล้านำพาอย่าสับสน
เก็บทำไมเจ็บช้ำน้ำคำคน
หลบให้พ้นฝันลวงบ่วงระทม
..กุสุมา..

อยากลบรอยลิขิตอดีตไข
แต่ไฉน ยิ่งช้ำ ระกำถม
อยู่แต่รอยน้ำตามาพร่างพรม
ไร้สุขสม โลมเล้า หยอกเย้าเอิน

อยู่กับเจ็บ เหน็บหนาว ทั้งเช้าค่ำ
ในรอยใจ ต้กย้ำ ยามห่างเห็น
โศกสะท้อน รอนร้าว คราวเผชิญ
จะก้าวเดิน ทางไหน ดุจไร้แรง...

"สุนันยา"

[สุนันยา]

รอยลิขิต ขีดเขียน เตือนและย้ำ
ให้ชอกช้ำ คำสะกิด ว่าคิดถึง
เป็นเพียงเศษ เสี้ยวจำ ไม่คำนึง
เป็นคำซึ้ง หลอกใช้ ไร้ตัวตน

เพียงลมปาก จากเธอ ก็เผลอซึ้ง
เคยปั้นปึ่ง ขึงขัง ก็ยังผล
อ่อนปวกเปียก เยือกเย็น เป็นอีกคน
ช่างสุขล้น จนใจ ไม่ไหวติง

กว่าจะรู้ เธอบอก แค่หลอกเล่น
เป็นเครื่องเซ่น สังเวย เผยทุกสิ่ง
ค่าความรัก หักลบ จบจริงจริง
เหมือนดั่งลิง หลอกเจ้า เขาว่ากัน

นางฟ้า  ชาลี

เป็นอย่างนี้ แหละหนา ฟ้าลิขิต
ทำชีวิต รอนร้าว คราวผกผัน
เจ็บเพราะรัก ผลักถึง ซึ่งทางตัน
ต้องจาบัลย์ บั่นทอน ยากถอนใจ

รักกลายหลอก กลอกกลิ้ง สิ่งที่เห็น
ทิ้งลำเค็ญ เป็นเรื่อง เคืองไฉน
คนปวดร้าว หนาวทรวง ถึงห้วงใน
หญิงต้องแบกรับไว้ อยู่ในจินต์

ถูกตรารอย มลทิล ให้สิ้นค่า
ถูกกล่าวหา ไม่รักนวลควรถวิล
ถูกประณาม ทรามเหลือ เมื่อยลยิล
เปื้อนราคิน เพราะชาย ทำลายลวง....

"สุนันยา"

[dinner]

 

พรหมลิขิต ขีดเส้น ไม่เห็นค่า
พรากรักลา ห่างหาย ย่างกรายหนี
ใจดวงน้อย หนาวเหน็บ เจ็บฤดี
ไร้ปราณี จากชาย ที่หมายเคียง

ทุกเวลา นาที ที่เลยล่วง
เศร้าสุมทรวง น่วงหนัก สิ้นซากเสียง
ระทมทุกข์ ลุกลาม ยามร้อยเรียง
ไร้สำเนียง เอียงเอน ล้อเล่นคำ

รินรินร่ำ พร่ำรัก ฝากด้วยถ้อย
เรียงเรียงร้อย คอยคื่น ที่ชื่นฉ่ำ
พร่ำพร่ำเพ้อ เผลอใจ ร่ายลำนำ
จารจดจำ ร่ำหา ด้วยตราตรึง...

"สุนันยา"

 

ฟังฟังถ้อยร้อยรักสลักมั่น
หวิวหวิวหวั่นพรั่นจิตด้วยคิดถึง
รินรินร้อย...ถ้อยพจน์...รจตราตรึง
ซ่านซ่านซึ้งถึงอยู่มิรู้เลือน

ทุกเวลานาทีที่เลยลับ
มิหวนกลับร้าวใจใครจะเหมือน
ยังคิดถึงแก้วขวัญจนฟั่นเฟือน
จารใจเตือนร่ำหาด้วยอาลัย

 

[สุนันยา]

เหมือนเป็นฝัน วันหวานแล้วพาลจาก
เหมือนถูกพราก รักลา พาหวั่นไหว
เหมือนสัมพันธ์ เลือนลา สัญญาใจ
เหมือนดั่งไม่ มีรัก สลักทรวง

เดิมเคยรัก ปักใจ กลับหายหน้า
เดิมเคยให้ สัญญาว่าห่วงหวง
เดิมเคยครองปองคู่สุดาดวง
เดิมเคยควง ช่วงนี้ ไยพี่ลืม.....

 
"สุนันยา"