ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

                          “เดือนเพ็ญ”  เด่นสกาว  พราวเจิดจ้า
            ตระการตา  ชดช้อย  ยามคล้อยเคลื่อน
            ยั่วยวน  ชวนกระต่าย  มาหมายเดือน
            แล้วกลับเลือน  ลับไป  ในเมฆี

               เดือนอยู่สูง  เฉียดฟ้า  กว่ามุ่งหวัง
            กระต่ายยัง  งมงาย  มิหน่ายหนี
            สู้แหงนมอง  เวหา  ทุกราตรี
            ช่างภักดี  มีฝัน  อันเจาะจง

               นึกสมเพช  กระต่าย  คล้ายสิ้นคิด
            ชั่วชีวิต  มัวเมา  เขลาลุ่มหลง
            แต่เจ้าก็  แสนมานะ  ทระนง
            จิตมั่นคง  แน่วแน่  แม้ถูกเมิน

               ทบทวนดู  ตัวเรา  ยิ่งเขลากว่า
            เฝ้าบูชา  โฉมตรู  ผู้ห่างเหิน
            ทั้งที่จริง  จุดหมาย  ไกลเหลือเกิน
            แถมเผชิญ  ขวากหนาม  อีกครามครัน

               สำหรับคน  ตกหลุมรัก  มักไม่รู้
            ยอมปิดหู  ปิดตา  เยี่ยงอาถรรพ์
            ถึงหนทาง  รอบทิศ  ถูกปิดตัน
            คงดึงดัน  ฟันฝ่า  บ้าคลั่งไป
                     

[บูรพาท่าพระจันทร์]

กระต่ายเหงา เศร้านัก ที่รักแข
สูงสุดฟ้า ตาแล ซึ่งแขไข
ได้เพียงจ้อง มองแสงนวล เย้ายวนใจ
สุขฤทัย ไหนเทียบ มาเปรียบปาน

แม้กระต่าย ใคร่ครวญ ถึงนวลแข
เกินตาแล นักหนา ยังกล้าหาญ
น่าพิกล เหนื่อยหน่าย เหล่าชายชาญ
มิเคยผ่าน กัลยา สุดน่าอาย.../

 

บูรพาท่าพระจันทร์

[ลมหนาว]

เป็นกระต่ายหมายจันทร์อันสูงส่ง
มันก็คงเป็นได้แค่ในฝัน
รู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าไกลกัน
แต่ว่ามันยังคงหลงละเมอ

จันทร์วันเพ็ญเย็นงามอร่ามฟ้า
เย้ายวนตาชวนพิศจิตพลั้งเผลอ
ให้กระต่ายหมายปองมองจนเบลอ
ช่างแสนเซ่อหนอเราเฝ้ามองจันทร์

[amika29]

แ ม้ มิ ไ ด้ เ ป็ น ก ร ะ ต่ า ย . . . แ ต่ ก็ ห ม า ย จั น ท ร์
เฝ้าแอบมองอยู่ทุกวัน...เหมือนคนบ้า
คอยพร่ำเพ้อฝัน...ขอพรจากจันทรา
ว่าจะส่องแสงมา...ยังคนไกลตาที่ห่างไกล

ห ล ง คิ ด ว่ า จั น ท ร์...เ ป็ น ข อ ง..ข อ ง เ ร า
รอและคอยอย่างปวดร้าว...ไม่ไปไหน
หลงคิดว่าสักวัน...จันทร์...จะแบ่งปัีนหัวใจ
โดยหารู้ไม่...ว่าจันทร์เค้ามีเจ้าของดวงใจแล้วทั้งคน

เอ-มิ-กา

[sunthornvit]

กระต่ายเหงา เศร้านัก ที่รักแข
สูงสุดฟ้า ตาแล ซึ่งแขไข
ได้เพียงจ้อง มองแสงนวล เย้ายวนใจ
สุขฤทัย ไหนเทียบ มาเปรียบปาน

แม้กระต่าย ใคร่ครวญ ถึงนวลแข
เกินตาแล นักหนา ยังกล้าหาญ
น่าพิกล เหนื่อยหน่าย เหล่าชายชาญ
มิเคยผ่าน กัลยา สุดน่าอาย.../

 

บูรพาท่าพระจันทร์

                                                   ฉันต่ำต้อย  ยากไร้  ได้แต่ฝัน
                               ปองผูกพัน  ต่อโสม  คือโฉมฉาย
                               ห่วงพะวง  งงงวย  ด้วยงมงาย
                               เหมือนกระต่าย  หมายจันทร์  อับปัญญา

                                      จ้องมองเขา  ข้างเดียว  เปลี่ยวดวงจิต
                               มิมีสิทธิ์  สมมาด  ปรารถนา
                               เก็บความช้ำ  ซ่อนไว้  ในอุรา
                               กินน้ำตา  หดหู่  อยู่เดียวดาย

[พิมพ์วาส]

                         พื้นนภาจันทราฉายพาแจ่ม
          ดาราแซมแอร่มงามท่ามเวหน
          นวลรัมภาน่าสดับรับยินยล
          ณ บัดดลท้นแสงจันทร์แจ้งนวล

                         คราจดจ้องมองเมียงเพียงกระต่าย
          เจ้านั้นดายคล้ายข้าเฝ้าคราหวน
          อันดวงใจไหวคิดจิตรัญจวน
          กำสรวญครวญครางหาทางรัก

[sunthornvit]

เป็นกระต่ายหมายจันทร์อันสูงส่ง
มันก็คงเป็นได้แค่ในฝัน
รู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าไกลกัน
แต่ว่ามันยังคงหลงละเมอ

จันทร์วันเพ็ญเย็นงามอร่ามฟ้า
เย้ายวนตาชวนพิศจิตพลั้งเผลอ
ให้กระต่ายหมายปองมองจนเบลอ
ช่างแสนเซ่อหนอเราเฝ้ามองจันทร์

                                   กระต่ายมิ  เจียมตัว  ทำหัวสูง
                      จิตจรูง  คำนึง  ถึงบุหลัน
                      ไหนเลยจะ  สมหวัง  ดังผูกพัน
                      ได้แต่ฝัน  เพ้อเจ้อ  ละเมอไป

                           ดั่งตัวเรา  เขลาผิด  คิดเอื้อมอาจ
                       หลงมุ่งมาด  เกินตน  จึงหม่นไหม้
                       ด้อยกว่าเขา  แม้เฝ้า  คอยเอาใจ
                       เธอก็ไม่  รู้สึก  นึกไยดี

[sunthornvit]

แ ม้ มิ ไ ด้ เ ป็ น ก ร ะ ต่ า ย . . . แ ต่ ก็ ห ม า ย จั น ท ร์
เฝ้าแอบมองอยู่ทุกวัน...เหมือนคนบ้า
คอยพร่ำเพ้อฝัน...ขอพรจากจันทรา
ว่าจะส่องแสงมา...ยังคนไกลตาที่ห่างไกล

ห ล ง คิ ด ว่ า จั น ท ร์...เ ป็ น ข อ ง..ข อ ง เ ร า
รอและคอยอย่างปวดร้าว...ไม่ไปไหน
หลงคิดว่าสักวัน...จันทร์...จะแบ่งปัีนหัวใจ
โดยหารู้ไม่...ว่าจันทร์เค้ามีเจ้าของดวงใจแล้วทั้งคน

เอ-มิ-กา

                                    แหงนชมจันทร์  ทุกคืน  แสนขื่นขม
                     มิอาจข่ม  ฤดี  ที่สับสน
                     ด้วยแสนรัก  แสนห่วง  ดวงกมล
                     ปลีกไม่พ้น  อารมณ์  อันงมงาย

                            เมื่อไรหนอ  เพ็ญแข  จักแลต่ำ
                     ยอมถลำ  นำพา  หากระต่าย
                     แม้นจันทรา  เมินคำ  ทำดูดาย
                     ข้าคงวาย  มอดม้วย  ด้วยช้ำทรวง

[sunthornvit]

                         พื้นนภาจันทราฉายพาแจ่ม
          ดาราแซมแอร่มงามท่ามเวหน
          นวลรัมภาน่าสดับรับยินยล
          ณ บัดดลท้นแสงจันทร์แจ้งนวล

                         คราจดจ้องมองเมียงเพียงกระต่าย
          เจ้านั้นดายคล้ายข้าเฝ้าคราหวน
          อันดวงใจไหวคิดจิตรัญจวน
          กำสรวญครวญครางหาทางรัก

                                              ศศิธร  จรแจ่ม  แอร่มสรวง
                            เวหาช่วง  สกาว  พราวประจักษ์
                            ยามคืนค่ำ  คำนึง  ถึงนงลักษณ์
                            เธอไสผลัก  ตัดรอน  ตอนเพ็ญเยือน

                                    ตัวเราเปรียบ  กระต่าย  หมายชมโสม
                            จิตทรุดโทรม  หม่นไหม้  ไร้คนเหมือน
                            ภาวนา  เพ้อพร่ำ  ร่ำวอนเดือน
                            ส่งข่าวเตือน  ยาใจ  ให้หวนคืน

[..กุสุมา..]

   
    ดวงจันทร์ทรา ทอแสง แรงแห่งรัก
คล้องสลัก ปักจินต์ ถวิลห่วง
กระต่ายน้อย เจ้าเอย เผยลมลวง
วันคืนล่วง ลอยหาย กับสายลม
    ดวงจันทร์ทรา คอยรอ ท้อดวงจิต
เพียงเพ่งพิศ แสงพราว คราวชื่นฉม
แม้นอยู่ไกล หมายมอง ปองเชยชม
พร่างแสงพรม โลมไล้ คล้ายตำนาน
                ..กุสุมา..

[sunthornvit]

   
    ดวงจันทร์ทรา ทอแสง แรงแห่งรัก
คล้องสลัก ปักจินต์ ถวิลห่วง
กระต่ายน้อย เจ้าเอย เผยลมลวง
วันคืนล่วง ลอยหาย กับสายลม
    ดวงจันทร์ทรา คอยรอ ท้อดวงจิต
เพียงเพ่งพิศ แสงพราว คราวชื่นฉม
แม้นอยู่ไกล หมายมอง ปองเชยชม
พร่างแสงพรม โลมไล้ คล้ายตำนาน
                ..กุสุมา..

                                       จันทร์สิ้นแสง จืดชืด มืดสนิท
                         สะท้านจิต รักร้าว ขาดข่าวสาร
                         อกระทม ตรมไหม้ ไกลนงคราญ
                         ทนดักดาน ใจแห้ง รอแสงจันทร์
   
                                สุดห้วงหาว ยาวลิบ หยิบไม่ถึง
                        สตรีหนึ่ง งามเยี่ยม เทียมบุหลัน
                        เฝ้ารอเธอ ชุบฟื้น คืนสัมพันธ์
                        ฝากความฝัน ผ่านจันทรา ทุกราตรี

[•ปักษาวายุ○]

    “เดือนเพ็ญ” เด่นสกาวแสงพราวจ้า
แหงนมองฟ้าเงียบงันจนหวั่นไหว
เหมือนหมาน้อยนั่งครางหางแกว่งไกว
มองเครื่องบินผ่านไปจนลับตา

 

[sunthornvit]

    “เดือนเพ็ญ” เด่นสกาวแสงพราวจ้า
แหงนมองฟ้าเงียบงันจนหวั่นไหว
เหมือนหมาน้อยนั่งครางหางแกว่งไกว
มองเครื่องบินผ่านไปจนลับตา

 

                                   อยากสอยเดือน มาคลอ ก็เกินเอื้อม
                      มิอาจเชื่อม บันได ไต่เวหา
                      ได้แต่มอง ตโมนุท ที่สุดตา
                      หมดสิทธิ์คว้า มาชม จึงตรมตรอม