ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

อารมณ์จินต์ ที่สื้นหาย

กลับไปหลบ ซบซ่อน ด้วยอ่อนล้า
เมื่อรู้ค่า ดวงใจ สุดถ่ายถอน
ไม่กล้าเวียน เขียนคำ พร่ำอาทร
อารมณ์กลอน ย้อนย้ำ ดุจซ้ำเติม

จินตนา ถูกทำลาย ไปแทบสิ้น
เคยถวิล เหมือนไร้ สิ่งใส่เสริม
ที่ว่าหวง กลับคล้าย ไม่คงเดิม
ใจก็เริ่ม ถดถอย ล่องลอยลา

ทั้งทั้งที่ คำนึง ถึงเสมอ
ครั้นเจอะเจอ คลับคล้าย กลายแปลกหน้า
จึงจำใจ หลีกลี้ หนีสุดตา
เพราะขาดศิลป์ จินตนา จะฝ่าฟัน

ไม่อาจเขียน กลอนหวาน สานเสนาะ
ด้วยไม่เหมาะเคียงหมายดั่งใจฝัน
เขียนได้แต่ กลอนเหงา เฝ้ารำพัน
เป็นกำนัล (แด่)คนเหงา ผู้เศร้าทรวง......

“สุนันยา”

[♥หทัยกาญจน์♥]

อารมณ์จินต์สิ้นหายคล้ายเศร้าสร้อย
ดั่งเรือน้อยหลงละลิ่วลอยติดบ่วง
คลื่นทะเลเซซัดพัดกลืนลวง
หรือถูกห่วงแหอวนชวนลอยลม

เรือลำน้อยลำนี้ที่ลอยหาย
ความเศร้าหน่ายเหนื่อยหนักพักให้สม
พักสักนิดพินิจใคร่ใฝ่อารมณ์
หวนถึงรักปักชื่นตรมกมลกานท์

หทัยกาญจน์

[ดาว อาชาไนย]

จำต้องพายเรือน้อยลอยลำห่าง
ทั้งสองร่างเกินจักคิดหักหาญ
ยกเรือน้อยลำเก่าเอาขึ้นคาน
เดินกลับบ้านละเหี่ยเพลียหัวใจ

ดาว อาชาไนย

[รัตนาวดี]

อารมณ์จินต์ ที่สื้นหาย

กลับไปหลบ ซบซ่อน ด้วยอ่อนล้า
เมื่อรู้ค่า ดวงใจ สุดถ่ายถอน
ไม่กล้าเวียน เขียนคำ พร่ำอาทร
อารมณ์กลอน ย้อนย้ำ ดุจซ้ำเติม

จินตนา ถูกทำลาย ไปแทบสิ้น
เคยถวิล เหมือนไร้ สิ่งใส่เสริม
ที่ว่าหวง กลับคล้าย ไม่คงเดิม
ใจก็เริ่ม ถดถอย ล่องลอยลา

ทั้งทั้งที่ คำนึง ถึงเสมอ
ครั้นเจอะเจอ คลับคล้าย กลายแปลกหน้า
จึงจำใจ หลีกลี้ หนีสุดตา
เพราะขาดศิลป์ จินตนา จะฝ่าฟัน

ไม่อาจเขียน กลอนหวาน สานเสนาะ
ด้วยไม่เหมาะเคียงหมายดั่งใจฝัน
เขียนได้แต่ กลอนเหงา เฝ้ารำพัน
เป็นกำนัล (แด่)คนเหงา ผู้เศร้าทรวง......

“สุนันยา”

อาจพลันช่วง เวลา นาทีหนึ่ง   
ให้รู้ซึ้ง ลึกโรย รักโบยสรวง 
สิ้นอาทร ถอนฤทัย เพราะใครลวง
จิตนา พาร่วง ทุกข์บ่วงใจ   

คงธรรมดา อารมณ์ พระพรหมสาบ   
ฤาดั่งคราบ กาพย์ชีวิต ลิขิตไว้
ต้องพานพบ ประจบจิต ไม่ผิดนัย
กำนัลภัย ใจมนุษย์ คราหยุดปลง

รัตนาวดี

[พิมพ์วาส]

เรือลำน้อย ต้องลอย ลำละล่อง
อยู่บนท้อง ทะเล เคหาใหญ่
ลอยลำเดียว โดดเดียว เปลี่ยวผู้ใด
แลทางไหน ช่างวังเวง เอกาวัง

[สุนันยา]

อารมณ์จินต์สิ้นหายคล้ายเศร้าสร้อย
ดั่งเรือน้อยหลงละลิ่วลอยติดบ่วง
คลื่นทะเลเซซัดพัดกลืนลวง
หรือถูกห่วงแหอวนชวนลอยลม

เรือลำน้อยลำนี้ที่ลอยหาย
ความเศร้าหน่ายเหนื่อยหนักพักให้สม
พักสักนิดพินิจใคร่ใฝ่อารมณ์
หวนถึงรักปักชื่นตรมกมลกานท์

หทัยกาญจน์

อารมณ์จินต์ สิ้นวาง บางคราวหน่าย
ร้าวรอนหาย กลับคืน ชื่นสมาน
เป็นบางช่วง ทรวงเหงา เกิดร้าวราน
จินตนา ยากสาน เป็นกานท์กลอน

วางกลอนไว้ เปรียบเปรย ใช่เลยผ่าน
อักษรสาส์น บางที คล้ายมีหลอน
จินตนา วาดฝัน อันสุทร
แต่บางตอน กลับเศร้า...สุดร้าวตรม

"สุนันยา"

[สุนันยา]

จำต้องพายเรือน้อยลอยลำห่าง
ทั้งสองร่างเกินจักคิดหักหาญ
ยกเรือน้อยลำเก่าเอาขึ้นคาน
เดินกลับบ้านละเหี่ยเพลียหัวใจ

ดาว อาชาไนย

เพียงบางช่วงเท่านั้น อย่าพาลเสีย
อารมณ์เพลีย รุมจับ คล้ายกับไข้
ระยะหนึ่ง เริ่มเย็น เข็นกลอนไป
ปรับจูนใหม่ ได้สม อารมจินต์

"สุนันยา"

[สุนันยา]

อาจพลันช่วง เวลา นาทีหนึ่ง   
ให้รู้ซึ้ง ลึกโรย รักโบยสรวง 
สิ้นอาทร ถอนฤทัย เพราะใครลวง
จิตนา พาร่วง ทุกข์บ่วงใจ   

คงธรรมดา อารมณ์ พระพรหมสาบ   
ฤาดั่งคราบ กาพย์ชีวิต ลิขิตไว้
ต้องพานพบ ประจบจิต ไม่ผิดนัย
กำนัลภัย ใจมนุษย์ คราหยุดปลง

รัตนาวดี

ต้องยอมรับ ด้วยใจ ว่าใช่แล้ว
คราวผ่องแผ้ว เขียนงาม ตามประสงค์
คราวแปรปรวน ชวนเหงา เฝ้าพะวง
จะเขียนส่ง อย่างไร ก็ไม่ดี

อารมณ์จินต์ สิ้นสูญ จูนลำบาก
คิดจะฝาก อักษร วอนสุขศรี
เขียนไม่ออก ซะงั้น หวั่นเต็มที
เป็นช่วงที่ หมดสิ้น จินตนา...


"สุนันยา"

[สุนันยา]

เรือลำน้อย ต้องลอย ลำละล่อง
อยู่บนท้อง ทะเล เคหาใหญ่
ลอยลำเดียว โดดเดียว เปลี่ยวผู้ใด
แลทางไหน ช่างวังเวง เอกาวัง

เรือลอยลำ เมื่อน้ำเชี่ยว เปลี่ยวเหลือหลาย
คงยากพาย ทวนกระแสที่แลหวัง
คงต้องปล่อย ลอยน้ำ ตามลำพัง
สุดจะรั้ง เหนี่ยวไว้ กลางสายธาร

"สุนันยา"

[บ้านริมโขง]

อารมณ์จินต์ ที่สื้นหาย กลับไปหลบ ซบซ่อน ด้วยอ่อนล้า เมื่อรู้ค่า ดวงใจ สุดถ่ายถอน ไม่กล้าเวียน เขียนคำ พร่ำอาทร อารมณ์กลอน ย้อนย้ำ ดุจซ้ำเติม จินตนา ถูกทำลาย ไปแทบสิ้น เคยถวิล เหมือนไร้ สิ่งใส่เสริม ที่ว่าหวง กลับคล้าย ไม่คงเดิม ใจก็เริ่ม ถดถอย ล่องลอยลา ทั้งทั้งที่ คำนึง ถึงเสมอ ครั้นเจอะเจอ คลับคล้าย กลายแปลกหน้า จึงจำใจ หลีกลี้ หนีสุดตา เพราะขาดศิลป์ จินตนา จะฝ่าฟัน ไม่อาจเขียน กลอนหวาน สานเสนาะ ด้วยไม่เหมาะเคียงหมายดั่งใจฝัน เขียนได้แต่ กลอนเหงา เฝ้ารำพัน เป็นกำนัล (แด่)คนเหงา ผู้เศร้าทรวง...... “สุนันยา”

"อารมณ์กาย ที่ตายด้าน" หากมีรักต้องมั่นคงดำรงอยู่ อย่าเป็นผู้อ่อนไหวใจห่วงหวง เดี๋ยวโน่นนี่แทรกซ้อนวางกลอนลวง ปิ้มว่าดวงใจนี้แสนมีกรรม ปั้นอารมณ์ตรมเศร้าเฝ้าเรียกร้อง ปั้นหม่นหมองน้องกลัวตัวถลำ ปั้นวาจาออดอ้อนวอนน้ำคำ ปั้นเพ้อพร่ำสิ้นหายหมายลองใจ สุดหดหู่คู่เคียงเสียงสะอื้น ทุกค่ำคืนเธอพร่ำนำสงสัย ถามโน่นนี่จี้จุกปลุกอาลัย ทั้งคืนไม่ได้นอน คอยอ้อนเธอ นี่ก็วอนอีกแล้วแนวศรีศิลป์ หมดยลยินจินตนามาเสนอ ฉอเลาะคำนำสะอื้นยืนละเมอ ด้วยพร่ำเพ้อ..หมด’รมณ์..ผมล่ะเซ็ง. "บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

อารมณ์จินต์ พี่สื้นหาย ก็เพราะรักมากล้นถึงทนอยู่ น่าจะรู้ หากไม่ปลง คงหงายเก๋ง ถ้าไม่อ้อน งอนง้ำ ทำตัวเกร็ง คงไม่เจ๋ง ถึงวันนี้ นะพี่ยา ปั้นอารมณ์ หลากหลาย ได้รสชาติ ปั้นวางวาด ด้วยเล่ห์ เสน่หา ปั้นเอาไว้ ก็เพื่อศิลป์ จินตนา ปั้นวาจา เป็นกลอน อ้อนพี่ไง เป็นเพราะว่าเห็นอารมณ์ ตรมตายด้าน น้องแกล้งหว่าน ทุ่มเท ใช่เฉไฉ ถามโน่นนี่ หยอกเย้า เพื่อเอาใจ อย่าเพิ่งหมด อาลัย ระบายวาง พูดไม่เพราะ "วอนอีกแล้ว"จะแห้วนะ ต้องจ๋าจ๊ะ ปลอบโยน คนข้างข้าง ให้เป็นศิลป์ วางบอก ออกท่าทาง ถึงสว่าง รับรองพี่ ไม่มีเซ็ง... “สุนันยา”

"อารมณ์กาย ที่ตายด้าน" หากมีรักต้องมั่นคงดำรงอยู่ อย่าเป็นผู้อ่อนไหวใจห่วงหวง เดี๋ยวโน่นนี่แทรกซ้อนวางกลอนลวง ปิ้มว่าดวงใจนี้แสนมีกรรม ปั้นอารมณ์ตรมเศร้าเฝ้าเรียกร้อง ปั้นหม่นหมองน้องกลัวตัวถลำ ปั้นวาจาออดอ้อนวอนน้ำคำ ปั้นเพ้อพร่ำสิ้นหายหมายลองใจ สุดหดหู่คู่เคียงเสียงสะอื้น ทุกค่ำคืนเธอพร่ำนำสงสัย ถามโน่นนี่จี้จุกปลุกอาลัย ทั้งคืนไม่ได้นอน คอยอ้อนเธอ นี่ก็วอนอีกแล้วแนวศรีศิลป์ หมดยลยินจินตนามาเสนอ ฉอเลาะคำนำสะอื้นยืนละเมอ ด้วยพร่ำเพ้อ..หมด’รมณ์..ผมล่ะเซ็ง. "บ้านริมโขง"

[พิมพ์วาส]

อารมณ์จิตน์ คือความละ,มุนละเมียด
อย่าได้เจียด ความเกลียดเข้าเซียดด้วย
ควรใช้ถ้อย ความหวาน อ่อนระทวย
หมายให้ช่วย ภาษา วาจางาม

ภาษิตว่า สำนวน หลายแขนง
ต้องดูแรง ดูเบาเอา ตามประสาน
แล้วแต่โคลง หรือเขียน เรียนกลอนกานต์
อย่าได้วาด ความเกลียดเข้าเซียดชัง

ภณะศิลป์ การเรียง เขียนเคียงรับ
ให้รู้ศัพย์ คำยาก มากมายหวัง
ให้ภาษา ได้เจริญ แข็งแกร่งดัง
เหล็กเพชรนั้น ก็ทำลาย ซ้ำไม่พัง
 

[สุนันยา]

จินตนา พาชื่น หยิบยื่นสุข
จินต์เรื่องทุกข์ ลิขิต ที่ผิดหวัง
จินต์สนุกคลุกเคล้า เข้าประดัง
จินต์"รัก""ชัง"วางกรอบ รู้ชอบมี

ภาษาศิลป์ วางเรียง เคียงข้างไว้
ภาษาใจ กระจ่าง เส้นทางที่
ภาษาสื่อ ความหมายมาก หลากวลี
ภาษาเชิง กวี มีลีลา

ศิลป์นำอ้าง วางเผย อย่าเอ่ยหยาบ
ศิลป์งามสรรพ เรียงร้อย ถ้อยภาษา
ศิลป์อักษร อ้อนงาม ตามวาจา
ศิลป์หลั่งมา จากห้วง ของดวงจินต์.....

"สุนันยา"