รักคือรอท้อคือแพ้
รักที่รอไม่อ่อนแอ
รักใดแท้ได้แต่่รอ
ใจหวั่นไหวไม่เห็นเช่นใครเขา
มีความเหงาดุจเพื่อนเคียงเรือนหอ
รอต้นรักปักลงเป็นพงกอ
ตอนนี้ท้อรอรักมักไม่มา
รักเจ้าเอ๋ยไฉนเลยไม่เคยเห็น
ยังคงเป็นผืนดินสิ้นรอยป่า
รอต้นรักหยั่งรากโดยไม่โรยรา
มาเยียวยาหน้าดินด้วยยินดี
ยามรักผลิสะพรั่งช่างโหยหา
ทุกเวลาคิดเชยไม่เคยหนี
เฝ้ารำพึงคนึงหาทุกนาที
ดอกรักนี้งดงามยามผลิบาน
เฝ้าถนอมกล่อมเกลื้ยคลอเคลียใกล้
ไม่ให้ใครคิดมองหมายปองหวาน
ก็แปลกดีมีพร่ำปนรำคาญ
แต่กิ่งก้านยังมั่นไม่สั่นคลอน
ยามดอกรักหล่นล่วงพ้นพวงช่อ
ได้เพียงรอวันเก่าเพรียงเงาขอน
เรื่องวันวานผ่านมายังอาวรณ์
อยากคืนย้อนวันก่อนเหมือนตอนมี
หามานานเนิ่นผ่านเนิ่นนาน-ไหน
ยิ่งนานไปได้เห็นคงเป็นผี
อยากปลูกรักอีกสักครั้งก็ยังดี
หาทุกที่ที่มีรักไม่รู้โรยฯ
จ.รัตติกาล
