มองดวงเดือนเคลื่อนคล้อยลอยเวหาส
ใจแทบขาดบาดลึกนึกสับสน
ยามจันทร์ฟองผ่องศรีนิรมล
ยังมีคนหม่นหมองเฝ้ามองจันทร์
ถึงโสมคล้อยลอยเดี่ยวเปลี่ยวบนหาว
ยังมีดาวเคียงคู่อยู่สวรรค์
แต่คนเหงาร้าวลึกนึกรำพัน
แล้วใครกันเคียงข้างคนอย่างเรา
ปลอบตัวเองเกรงว่าอุราไหว
ยามเมื่อไร้ใครเคียงก็เพียงเหงา
สิ้นคนถามยามท้อพะนอเนา
ยังมีเงาเฝ้าเยือนเป็นเพื่อนกัน
ฟังเสียงหริ่งเรไรยิ่งใจแป้ว
เหมือนบาดแล้วทุกห้วงในดวงขวัญ
เสียงลมแผ่วแว่วมายิ่งจาบัล
คล้ายเสียงลั่นสั่งลาจากนารี
เย็นน้ำค้างพร่างพราวหนาวสะบั้น
อกแทบกลั้นหวั่นไหวในวิถี
ความเงียบเหงาเข้าแทรกแหวกอินทรีย์
เมื่อราตรีมีเพียงเสียงหัวใจ
"มุนีน้อย"
เอาใจคนชอบเหงา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
