อยู่ที่ตน กลไก ใดจะเท่า
เรื่องก่อนเก่า เข้าครอบ ชอบไหมหนา
ระยะทาง เทียวทบ ใช่พบพา
เกินเยียวยา ย่ำแย่ จนยับเยิน
ฟ้าเปลี่ยนสี ขาวบ้าง บางครั้งหม่น
เฉกเช่นคน ทนคอย ละห้อยเขิน
รักชำรุด ทรุดโทรม โหมมาเกิน
จึงไม่เพลิน เดินแทรก แยกฤทัย
จะคอยดาว วันคืน กลับชื่นฉ่ำ
ความระกำ ดำมืด ยืดยาวไหม
สุดสายป่าน นานเนิ่น เกินห้ามใจ
สุดสายใย เยื่อขาด บั่นบาดทรวง
รัตติกาล ผ่านไป ไกลเหลือแสน
ราตรีแม้น มอดไหม้ ในความห่วง
จากวันนับ ลับลา พาใจกลวง
ในทุกช่วง คิดถึง ตรึงดวงแด
พันทอง.
๑๐/๑๑/๕๖
ขอขอบคุณ อาจารย์เพรางายอย่างสูงที่หลังไมค์ไปบอก
คำผิด ข้าน้อยสมควรตาย
ขอบคุณอย่างสูงค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
