นับตั้งแต่สึนามิทะลายโลก
วิปโยคโศกศัลย์จนหวั่นไหว
แสนโชคดีปีนั้นไม่ได้ไป
จึงห่างไกลทะเลแต่นั้นมา
แต่ก็ยังคิดถึงคะนึงมั่น
ว่าสักวันจะต้องได้เริงร่า
รักทะเลรักคลื่นรักเมฆา
รักท้องฟ้าสีครามทุกยามยล
ฝากหัวใจของพี่นี้ไปด้วย
ให้คนสวยคอยรับอย่าสับสน
โอกาสหน้าเรามากันสองคน
คงสุขล้นเล่นน้ำให้ฉ่ำใจ
“ไพร พนาวัลย์”
นั่งแต่งตั้งนานแล้วคิดไม่ออก ดูหนังไปด้วย เลยโดนคนสวยทั้งสอง แซงซ้า...
เป็นเช่นกัน หรือนี่ มีขยาด
หลายปีขาด เขลาเกิน สะเทิ้นไหว
มองทะเล ลึกล้น ทนทำใจ
ไม่เคยไป เที่ยวท่อง กลัวหมองตรม
ด้วยจำเป็น จริงหนอ ก็เลยเสี่ยง
เป็นงานเลี้ยง หลีกหลบ จะพบขม
การงานช่วย เหลือกัน ฟั่นเป็นปม
ความเกลียวกลม ใกล้ชิด สนิทเนา
ไม่สนุก ลุกนั่ง ยังหวั่นหวาด
ด้วยว่าขาด คนทัก รักจึงเฉา
มองคนอื่น อี๋อ๋อ ฉอเลาะเอา
มองตัวเรา ไร้คู่ อยู่เอกา
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
