วจีฉ่ำ พร่ำเพ้อ เก้อจึงหน่าย
วจีร่าย คล้ายพจน์ หมดทางแผ่ว
ดั่งอ้อยตาล หวานลิ้น ไร้สิ้นแวว
จึงรีบแจว ใจจาก กลัวซากซัง
ไปหลงไหล ได้ปลื้ม ลืมรักเก่า
ปล่อยให้เรา ระห้อย เฝ้าคอยหวัง
ตั้งตานับ เหงาหงอย รอยชีวัง
เฉกเช่นคลื่น กระทบฝั่ง คลั่งคลืนกลาย
ลืมทักทาย ปลายตา ไม่มาจ้อง
เมินไม่มอง น้องหญิง ยิ่งใจหาย
อุราหม่น จนแด แน่เดียวดาย
รักคงคลาย ปมแล้ว แก้วกานดา
กลับมาสาน เยื่อใย ในวันว่าง
หลังจากห่าง ร้างไกล ใช่ไหมหนา
รักชั่วคราว หนาวเหน็บ เจ็บเรื่อยมา
จึงขอลา ใจเสี้ยว เปลี่ยวตามเคย
พันทอง
๒๘/๐๗/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
