ตะวันรอนอ่อนแสงเรี่ยวแรงหมด
แสนรันทดตัวเรายิ่งเหงาหนัก
คงบาปซ้ำกรรมฉุดให้หยุดพัก
ต้องเว้นวรรคไร้คนมาสนใจ
หนุ่มเหลือน้อยคอยสาวคราวขบเผาะ
เข้ามาเกาะแขนเกี่ยวดั่งเจียวไข่
ลงจากคานเถิดหนาช่อมาลัย
พี่คนไกลใจเดียวขอเกี่ยวดอง
หลงรักเจ้าสาวน้อยที่คอยอ้อน
ตามเว้าวอนอ่อนหวานจนมานข้อง
อ่อนระทวยงวยงงเจ้าคงลอง
ยามเมียงมองยั่วเย้าจนเราเบลอ
ทุกค่ำเช้าเอาใจอยู่ใกล้ชิด
แนบสนิททรวงในกลัวใจเก้อ
คอยป้วนเปี้ยนเวียนวนเฝ้าปรนเปรอ
หลงรักเธอหมดใจ...ทำไงดี?
เอาหัวใจมาแจกวัยแรกแย้ม
ฝาโลงแง้มต้อนรับขยับที่
แต่ก็ยังพรั่งพร้อมขอยอมพลี
แก่คนดีรู้ใจ...เอาไปครอง
จะพาน้องท่องป่าพนาสันต์
ชมสวรรค์ฝันเก่าเพียงเราสอง
สู่กระท่อมไพรวัลย์วิมานทอง
รีบจับจองเถิดหนา...เดี๋ยวราโรย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
