[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

ชะตากรรมดุเหว่าเมือง
(2)

เช้าวันนี้เหงาเงียบอย่างเศร้าเศร้า
ไร้ดุเหว่าขานปลุกนาฬิกาเสียง
ฝืนงัวเงียขืนกายลุกจากเตียง
เฝ้ามองเมียงชะแง้หาโกกิลา

เสาไฟฟ้าสายไฟที่ตรงนั้น
เมื่อเช้าวานโกกิลยังเห็นหน้า
ขับสำเนียงวอนเว้าเจ้าโศกา
บัดนี้จรจากลาไร้แม้เงา

คนเมืองเบื่อไม้จริงเขาเปลืองปลูก
ป่าปูนตึกรุกคึกกำหนัดห้าว
ขึ้นทิวทึบเหลี่ยมแท่งเป็นตึกราว
แย่งแซมสอดใหม่เก่าคละเคล้ากัน

ดุเหว่าเมืองไร้เรือนป่าสิ้นร้าง
เจ้าโบกบินหลงคว้างอยู่ไหนนั่น
คอนกรีตพนาเสียดฟ้าเรื้อรกชัน
ข้าวูบหวั่นพรั่นอกอยู่ลึกลึก

ดงคอนกรีตทึบทึมดูขึงแข็ง
ข้าระแวงหวาดจริตในรู้สึก
คนคอนกรีตโฉดร้ายในสำนึก
ให้หวั่นลึกดุเหว่าเข้าร้ายเคราะห์

ข้าดุ่มเดินด้อมด้อมปองดุเหว่า
แต่ยามเช้าคล้อยบ่ายตามสืบเสาะ
ทั้งตึกสูงเตี้ยต่ำเทียวลัดเลาะ
ทั่วตรอกซอยย่างเหยาะจวบค่ำพลบ

ทิวากรรอนแสงลับเหลี่ยมตึก
ข้าตรอมเศร้าหวั่นลึกคงไม่พบ
ทั้งวอนไหว้อธิษฐานนบนิ้วจบ
ไม่ประสบพบเธอดุเหว่าเมือง

จึงซึมซมซานกลับย้อนห้องเช่า
ข้าปวดร้าวป่วยใจจ่อมเหงาเซื่อง
น้ำตาคลอคับข้องและขึ้งเคือง
ในเปล่าเปลืองค้นหาดุเหว่าเธอฯ

สนอง เสาทอง
อินทามระ 10
20 กุมภาพันธ์ 56

***แด่ชายหนุ่มผมยาวและชอบสวมหมวกคนนั้น ผู้ออกดุ่มเดินลัดเลาะซอกซอยตั้งแต่เช้าจรดค่ำของวันหนึ่ง เพื่อค้นหานกกาเหว่าที่เขาเคยนอนฟังเสียงร้องตอนเช้าทุกวันเสมือนนาฬิกาปลุกประจำตัว