ใจของฉันนั้นไซร้เหมือนในหมอก
อยากจะออกจากดงที่หลงถิ่น
มองทางไหนมืดมนมิยลยิน
อยากโบยบินตรงไปให้ไกลลิบ
เพราะเคยอยู่กลางแจ้งในแหล่งหล้า
ไร้แนวป่าฝ่าพงหรือดงดิบ
เห็นดวงดาวพราวฟ้าระย้าระยิบ
เฝ้ากระพริบเป็นเพื่อนมิเลือนราง
แต่จะขอฝ่าฟันสู่วันหน้า
พบแก้วตางามงอนตอนฟ้ากว้าง
เปิดหัวใจตอบคำไม่อำพราง
เดินสายกลางทางรักคอยทักทาย
หากสองเราเดินผ่านในม่านหมอก
ร่วมเย้าหยอกเคียงกันตะวันบ่าย
แม้หนาวหนักรักเราเฝ้าเคียงกาย
คงกลับกลายร้อนรนด้วยมนต์ดำ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
