คิดได้ก็เมื่อสาย ตอนคุณยายไม่รับรู้
จิตใจยังหดหู่ ไม่น่าทอดทิ้งคุณยาย
โอกาสไม่มีแล้ว เหมือนดั่งแก้วแตกสลาย
ยายเฒ่าร่างมลาย เนื้อหนังหายไปกับดิน
บวชชีชดใช้ชั่ว แต่ใจกลัวไม่หมดสิ้น
เห็นข้าวไม่อยากกิน อีกเห็นเตียงไม่อยากนอน
ชีสาวชั่งซึมเศร้า นั่งหมองเมาดั่งไม้ขอน
ท่านจ้าวอาวาสวอน กินข้าวบ้างเถอะนะชี
สุดท้ายชีล้มป่วย ไร้ความสวยก่อนหน้านี้
แผลใจไม่หายดี อีกแผลกายคอยเพิ่มพูน
จบแล้วชีวิตชี จากที่ดีกลายเป็นศูนย์
เพราะทอดทิ้งตระกูล คือคุณยายที่ดูแล
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
