เช้าถึงค่ำฝนโปรยโรยจนเหงา
ฝนกระเซ้าเหมือนปลุกการซุกซ่อน
แม้ฝนมาล้าเหนื่อย..อย่าเหนื่อยอ่อน
ฝากกานท์กลอนส่งให้ใจกลับมา
เพื่อจะเป็นแรงใจผ่านไออุ่น
ห่มใจหนุนกำลังใจให้มาหา
ปล่อยผ่านเลยชอกช้ำ ฝากน้ำฟ้า
พาอุราเศร้าถมให้จมไป
แล้วโอบรับกับอรุณอุ่นไออก
ชมวิหคเจื้อยแจ้วแววน้ำใส
ชมผีเสื้อแมลงเกาะแกว่งไกว
ฟ้าวันใหม่จะงดงามยามเรายล
ยินคำปลอบ มอบคราว หนาวเย็นจับ
ยากจะปรับ ฤดี ที่สับสน
ฝนริรร่ำ ช้ำใน ดวงใจตน
ยังมีคน ห่วงหา เอื้ออาทร
เหมือนฝนหลั่ง ล้างใจ ระบายหม่น
เพื่อให้พ้น ท้นทรวง หน่วงทอดถอน
ดั่งร่ายมนตร์ อักษรา นำมาวอน
เพียงอ่านกลอน พาซึ้ง ติดตรึงใจ
เธอเป็นเหมือนน้ำทิพย์ หยิบจากสรวง
ที่รินร่วง ล้างจินต์ สิ้นหวั่นไหว
มอบปราณี มิเลือน เบือนสายใย
ช่วยปลอบดวงฤทัย ให้คลายตรม
"สุนันยา"
ยากจะปรับ ฤดี ที่สับสน
ฝนริรร่ำ ช้ำใน ดวงใจตน
ยังมีคน ห่วงหา เอื้ออาทร
เหมือนฝนหลั่ง ล้างใจ ระบายหม่น
เพื่อให้พ้น ท้นทรวง หน่วงทอดถอน
ดั่งร่ายมนตร์ อักษรา นำมาวอน
เพียงอ่านกลอน พาซึ้ง ติดตรึงใจ
เธอเป็นเหมือนน้ำทิพย์ หยิบจากสรวง
ที่รินร่วง ล้างจินต์ สิ้นหวั่นไหว
มอบปราณี มิเลือน เบือนสายใย
ช่วยปลอบดวงฤทัย ให้คลายตรม
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
