เมื่อสัมพันธ์จางหายกลายเป็นธาตุ
ป่าวประกาศของหัวใจ ใกล้แยกห่าง
แม้ความหวังที่เคยล้นด้นเลือนลาง
ใจบอบบางยังคอยรอ ความเมตตา
หวังสักวันเธอหันกลับมามองบ้าง
ความอ้างว้างใจยังคอยละห้อยหา
ภาพความหลังครั้งเก่าเฝ้านำพา
หวลคืนมาย้ำเตือนเชือดเฉือนใจ
และยังเป็นเช่นนั้นมาเสมอ
คราวเมื่อคิดถึงเธอเพ้อหวั่นไหว
ยากจะมองหรือให้พบสบเนตรใคร
มันละอายในความคิดจ่อจิตรจม
และสุดท้ายในที่สุดก็มาถึง
ใยเธอจึงตัดสวาทที่คาดขม
ไม่เคยคิดบ้างหรือไรทำใครตรม
หรือสาสมกับที่ใจได้เททิ้ง
ความปวดร้าวที่พี่รับเกินจะแบก
ถึงทางแยกช่างแปลกไปในทุกสิ่ง
ความโดดเดี่ยวไร้หลักที่พักพิง
เป็นความจริงพี่พบได้ใกล้เผชิญ
ถึงที่สุดแม้จบลงที่ตรงนี้
ขอให้เธอไปได้ดีพี่สรรเสริญ
ขอจงพบแต่ความสุขความเจริญ
หากบังเอิญผ่านมา..ได้ทายทัก
blues
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
