น้ำตาแม่บุญธรรม

เขาเรียกฉัน ว่าแม่ มาแต่น้อย
               มักสำออย ร้องหา เวลาหิว
               ชอบวิ่งเล่น หยอกเย้า ผมเผ้าปลิว
               เอวคอดกิ่ว ตาใส ไร้มารยา

                  ฉันรักเขา เท่าดวงใจ เลือดในอก
               เฝ้ากอดกก ปกปัก อารักขา
               ถึงเป็นบุตร-บุญธรรม เด็กกำพร้า
               ก็นำพา ชุบเลี้ยง เยี่ยงลูกตัว

                  ยี่สิบปี ที่ฉัน หมั่นฟูมฟัก
               ถนอมรัก เกื้อกูล แทบทูนหัว
               บัดนี้เขา สุขศรี มีครอบครัว
               ย้ายตามผัว จากไป ไม่หวนคืน

                  เขาทิ้งฉัน ยามแก่ สิ้นแยแส
               ปล่อยให้แม่ เจ่าจุก ทุกข์ขมขื่น
               ต้องงันงก ตกระกำ สุดกล้ำกลืน
               ช่างหยิบยื่น ลงคอ หนอน้ำใจ

                  วันนี้ถึง “วันแม่” ชะแง้หา
               ลูกจะมา เหลียวแล แม่บ้างไหม
               บ้านหลังเก่า เจ้าย่อมรู้ อยู่ที่ใด
               ไยลูกไม่ กตัญญุตา มาเยี่ยมเลย

ร้องไห้งอแง

สุนทรวิทย์