ความรู้สึก ลึกหลอน ที่ซ่อนเก็บ
คือหนาวเหน็บ เจ็บมา มิกล้าเผย
เหงาสุดเหงา เกินกว่า ที่จะเปรย
ทุกคำเอ่ย เคยพบ ประสบมา
ฉันก็เป็น เหมือนกัน จึงปันบอก
มิอาจออกอาการ ผ่านสีหน้า
แม้ระทม ข่มไว้ ซ่อนนัยตา
จะอ่อนล้า เพียงไร เก็บในจินต์
เธอโดดเดดี่ยว เปลี่ยวเหงา เข้าทับถม
ฉันก็ตรม ไม่น้อย คอยถวิล
เธอไร้ใคร หว่งหา มายลยิน
ฉันก็สิ้น คนหวง ทุกช่วงวัน
คำว่ารัก หักลง ไม่หลงเหลือ
ฉันเป็นเหยื่อ ความเศร้า ให้เขาหยัน
อยู่กับความ รอนร้าว เศร้าจาบัลย์
โลกของฉัน เดียวดาย....คลับคล้ายเธอ..
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
