คงเคยมี อาการนี้สิท่า
จึงรู้ว่า แสนหน่าย คล้ายอยากหนี
ลมจะไป หรือไฟ พี่ไม่มี
ถึงตอนที่วัยทองเริ่มข้องใจ
ไม่รู้โรคอะไรใครเป็นอยู่
อย่ามาตู่แสร้งว่า พาหวั่นไหว
น้องของพี่ ยังผ่องเป็นยองใย
ทั้งนอกในใสสด งดวัยทอง
รักคนผิด คิดว่า ต้องหาใหม่
แต่ไม่รู้ ทำไม ใจหม่นหมอง
ที่ฟึดฟัด เพราะไร้ ใครจับจอง
ได้แต่มอง คนอื่น ชื่นฤดี
ยอมปล่อยวาง ทั้งที่ มีปวดปร่า
รอยน้ำตา อาบปราง ยังล้นปรี่
ก็คนเค้า เศร้าขม ตรมชีวี
หรือจะมี รอยยิ้ม ปริ่มอารมณ์
เรื่องความรัก มักผิด บิดเบือนได้
จะมีใคร รู้ก่อน ตอนขื่นขม
เมื่อแรกรัก หวานรื่น น่าชื่นชม
กลับมาตรม เหลือหลาย เมื่อปลายทาง
รักดีแท้ แน่นอนตอนเริ่มต้น
กลับวกวน สุดท้าย กลายเมินหมาง
เมื่อรักลา พาใจ ให้ปล่อยวาง
เหมือนฝันค้าง คราตื่น สะอื้นตาม....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
