...จำใจต้อง ครองปวด รวดร้าวสาน เพราะวิมาน สมรส ตามกฎใฝ่
รักบิดร มารดา มากกว่าใคร
ตัดสินใจ จำหมอง สนองการ...
...ดั่งเปลวไฟ ร้อนรุม สุมดวงจิต
พระพรหมคิด ลิขิตใคร่ ไม่สงสาร
ชายที่รัก กระอักบอก ช้ำชอกมานต์
ด้วยมนตร์รัก สลักผลาญ ทรมานครวญ...
...ชีวิตปลง คงตรอม ด้วยยอมรับ
โศรกเศร้าจับ จบสิ้น ถวิลหวน
คงพร่ำเพ้อ เหม่อแย่ มิแปรปรวน
เฝ้าคร่ำครวญ หวลไห้ ไปชั่วกาล...
รัตนาวดี
ครั้นสิบสี่ กุมภา วิวาห์เจ้าขอดื่มเหล้า ร้องไห้ อยู่ในบ้าน
ยิ่งคิดถึง ความหลัง ครั้งวันวาน
ทรมาน หัวใจ ดั่งใกล้ตาย
ขอลาแล้ว ลาก่อน นวลฉวี
เพราะชาตินี้ ความหวัง พังสลาย
ริอาจเด็ด ดอกฟ้า มาเคียงกาย
รักมาพ่าย เพราะจน คนเขาเมิน
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
