ขออนุญาตนำกลอนเก่ามาร่วมแจม
และไม่รับสัมผัสกับคุณภู กวินท์ นะคะ
ใต้ฟ้าค่ำ
...ที่รัก...
ฉันยังกรำงานหนักมิพักผ่อน
งีบหลับบนเก้าอี้ต่างที่นอน
เปิดหน้าต่าง,เขียนกลอน ต้อนรับดาว
ระหว่างรอรุ่งสางระหว่างฝัน
ทะเลหมอกบอกจันทร์วันนี้หนาว
ห่างอ้อมอกคุณไกลไร้เรื่องราว
ทางช้างเผือกทอดยาวร้าวทุรน
ขับกล่อมเพลงการลา-ก่อนฟ้าสาง
ร้อยรัดหัวใจบางกลางห่าฝน
อดีตที่ร่วงหยดรสสุคนธ์
ก็ร่วงหล่นระร่ำหยดน้ำตา
...
ข้างเก้าอี้มีพนักมุมพักผ่อน
หนังสือกลอนกลาดเกลื่อน-เหมือนคนบ้า
เปิดละครพิงหลังนั่งจิบชา
หอมดอกหญ้า-ไม้แห้งห้อยแต่งเตียง
เคยหนุนตักอ่านกลอนตอนหัวค่ำ
ฉัน, ลึกล้ำฉ่ำรส-สะกดออกเสียง
จึงเสียง “แฮ่ม” หุบยิ้ม ริมระเบียง-
กลบความเงียบ - มองเมียง.. ตะเกียงดาว
พักสายตาเคลิ้มฝันใต้จันทร์หวาน
หิ่งห้อยน้อยโน้มกาลมาขานกล่าว-
ว่า-ราตรีดาวตกนกเจ็บร้าว
สะดุ้งตื่น! เยือกหนาว.. พราวน้ำตา
...
ห้องเย็นเยียบเงียบเหงาเงาม่านไหว
ผ้าคลุมไหล่หล่นลิ่วปลิวคลุมขา
มองผ่านม่านหมอกไปในเวิ้งฟ้า
ระฆังลาก้องดัง..กระทั่งเช้า.
๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๔
และไม่รับสัมผัสกับคุณภู กวินท์ นะคะ
ใต้ฟ้าค่ำ
...ที่รัก...
ฉันยังกรำงานหนักมิพักผ่อน
งีบหลับบนเก้าอี้ต่างที่นอน
เปิดหน้าต่าง,เขียนกลอน ต้อนรับดาว
ระหว่างรอรุ่งสางระหว่างฝัน
ทะเลหมอกบอกจันทร์วันนี้หนาว
ห่างอ้อมอกคุณไกลไร้เรื่องราว
ทางช้างเผือกทอดยาวร้าวทุรน
ขับกล่อมเพลงการลา-ก่อนฟ้าสาง
ร้อยรัดหัวใจบางกลางห่าฝน
อดีตที่ร่วงหยดรสสุคนธ์
ก็ร่วงหล่นระร่ำหยดน้ำตา
...
ข้างเก้าอี้มีพนักมุมพักผ่อน
หนังสือกลอนกลาดเกลื่อน-เหมือนคนบ้า
เปิดละครพิงหลังนั่งจิบชา
หอมดอกหญ้า-ไม้แห้งห้อยแต่งเตียง
เคยหนุนตักอ่านกลอนตอนหัวค่ำ
ฉัน, ลึกล้ำฉ่ำรส-สะกดออกเสียง
จึงเสียง “แฮ่ม” หุบยิ้ม ริมระเบียง-
กลบความเงียบ - มองเมียง.. ตะเกียงดาว
พักสายตาเคลิ้มฝันใต้จันทร์หวาน
หิ่งห้อยน้อยโน้มกาลมาขานกล่าว-
ว่า-ราตรีดาวตกนกเจ็บร้าว
สะดุ้งตื่น! เยือกหนาว.. พราวน้ำตา
...
ห้องเย็นเยียบเงียบเหงาเงาม่านไหว
ผ้าคลุมไหล่หล่นลิ่วปลิวคลุมขา
มองผ่านม่านหมอกไปในเวิ้งฟ้า
ระฆังลาก้องดัง..กระทั่งเช้า.
๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๔
มือทั้งสอง เย็นชา ใจล้าฝัน
แสงตะวัน แซมยอดภู ดูเหงาเหงา
ลมกรรโชก...แอบซุกร่าง อย่างสั่นเทา
เหลือบดูเงา ตะคุ่ม ที่มุมลาน
กองไฟมอด เผาไหม้ กรุ่นไอหม่น
หยาดน้ำค้าง จากยอดสน หล่นร่วงผ่าน
ฝากรอยแต้ม แก้มสาว ที่ร้าวราน
ดั่งจะจาร รอยจินต์ ถวิลลึก
ผ่านราตรี สีเทา ที่เปล่าเปลี่ยว
ภายใต้เดือน รูปเคียว เกี่ยวรู้สึก
แสงลางลาง จางเลือน เตือนสำนึก
หวนรำลึก ถึงวัน จันทร์อำไพ
เคย...อ้อมแขน แทนผ้าห่ม กันลม...อุ่น
ยังคุกรุ่น ปลอบขวัญ คราหวั่นไหว
กี่ค่ำคืน แห่งความเหงา จะเผาใจ
ซุกหม่นไหม้ เหน็บหนาว...ที่ราวฟ้า
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
