ห้วงความคิดคำนึงเกินหนึ่งครั้ง
ไม่อาจยั้งสักหนดั่งคนท้อ
คิดถึงเขาทุกทีไม่รีรอ
เพียงแค่พออาวรณ์, ได้ถอนใจ
หลบสายตาหม่นเศร้ากลัวเขาเห็น
หาว่าเป็นคนบ้ามาเหลวไหล
ที่ร้องร่ำพร่ำเพ้อละเมอไป
จะมีใครคร่ำครวญ, จัญจวนจริง!
เมื่อน้ำตาไหลนองอาบสองแก้ม
รอยยิ้มแย้มแทนเครียดเกลียดทุกสิ่ง
ทิ้งสายฝนหล่นร่วงมาท้วงติง
บอกบางสิ่งบางอย่าง, ระหว่างเรา
ไม่หมดสิ้นกลิ่นอายอยู่ภายนอก
ลมฝนบอกออกตัวกลัวเราเหงา
จวบจนถึงรุ่งสางเริ่มบางเบา
แต่ความเศร้าทั้งหมด, ไม่ลดลง
สีหน้าที่หม่นเศร้าดูเหงาลึก
ห้วงสำนึกตรึกตรองร้องอย่าหลง
เมื่อเวลาหมุ่นผ่านไม่นานคง-
เป็นผุยผงชีวิต, อนิจจา
จิตใจที่ย่ำแย่เกินแก้ไข
จะอยู่ได้อย่างไรในปัญหา
กับวันที่ฟ้าหมองนองน้ำตา
เมื่อศรัทธาหลั่งริน, แทบสิ้นใจ.
.......................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
