จะคร่ำครวญไปไยหนอใจเจ้า
อยู่เปล่าเปล่าดีกว่าไม่น่าเอ่ย
หนาวทีไรไยวุ่นจนคุ้นเคย
ลมรำเพยพลิ้วผ่าวยิ่งหนาวใจ
พี่ก็หนาวเหมือนกันคืนจันทร์เสี้ยว
นอนคนเดียวเหนียวหนับเหมือนจับไข้
คิดถึงน้องเนื้อนวลปั่นป่วนใน
ยามห่างไกลใจเหงาฟังสาวครวญ
เมื่อไหร่หนอเราสองประคองข้าง
หนุนตักนางเอวกลมยามลมหวน
แอบอกอุ่นกรุ่นฝันแสนรัญจวน
แหม..อย่ากวน ใจกัน.. โธ่...ฝันไป
“ไพร พนาวัลย์”
อยู่เปล่าเปล่า ทีไร มันใจเฉา
ความซึมเซา เข้าซุก รุกเป็นไข้
ดั่งน้ำมัน ราดรด หยดลงไป
เติมเชื้อไฟ อย่างดี มีแต่ตรม
อยู่เปล่าเปล่า หนาวนี้ ไม่ดีแน่
ท่าจะแย่ แหย่เล่น เป็นความขม
ลุงแก่แล้ว หนาวใจ ไยระทม
มีถุงลม กันหนาว ยังร้าวทรวง
ละเมอหา ใครกัน เล่าท่านจ๋า
เมียมองหน้า ขาสั่น พันเป็นห่วง
ข่าวฆ่ากัน หวั่นหวาด ขาดเป็นพวง
ของสุดหวง ร่วงหาย สลายใจ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
