เคยได้ยิน เธอพร่ำ คำสำเนียง ให้พี่เอียง เพ้อหา แลตามอง
วันปีล่วง เวลาผ่าน เนิ่นนานแล้ว คงคลาดแคล้ว แจวสวน ให้ชวนหมอง
หรือหลบลี้ หนีพี่ ที่ตีจอง บุญเราสอง หมดลง ที่ตรงนี้
โอ้อกเอ๋ย ใจช้ำ เขาทำเศร้า ภาพสองเรา ฝังห้วง บ่วงวิถี
เป็นแผลลึก ในจิต ติดฤดี เป็นเหมือนสี ที่ป้ายลง ตรงกลางแด
ให้ตรมขม ขื่นจิต แทบคิดสั้น จะผ่านคืน ฝืนวัน ยักยันแย่
เหตุเพราะรัก เรือล่ม ระทมแท้ กลายเป็นแผล รอยเปื้อน บนเรือนใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
