.jpg)
หมดหน้าที่ดวงตะวันก็ผันผาย
ลับเหลี่ยมปลายโค้งรอบขอบเวหา
จะมีใครหรือเปล่าเหงาอุรา
ยามนิทราราตรีคลี่แพรเยือน
จนดึกดื่นผืนพรมลมห่มฟ้า
กรรโชกรอบทิศาดูป่าเถื่อน
อยากซุกอ้อมกอดจันทร์กลับพลันเลือน
ฝนแรกเตือนแต้มฟ้า...บัญชาแล้ว
ไม่มีหวังเห็นร่างอำพรางแสง
ยามบทรักผ่อนแรงแฝงความแผ่ว
สิ่งตกค้างความจำย้ำเป็นแนว
กู่แว่วแว่วเยือกไหว...กลางใจนี้
ทั้งที่อยู่คนเดียวเปลี่ยวเหงานัก
แต่ไม่เคยหมดรัก...กลับคงที่
แม้เม็ดฝนหล่นพร่างกลางราตรี
กลับเห็นมีเงาใคร...อยู่ใกล้ชิด
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
