คงแค่หนึ่งพึงตระหนักเมื่อรักขม
มีระทมตรมมอบดั่งปลอบขวัญ
เพียงสองทางวางไว้ให้ประจัญ
ไม่สุขสันต์ก็พลันเหงาเศร้าจาบัลย์
ชีวิตมีชีวารักใช่จักหาย
ตราบวางวายกายลับสิ้นดับขันธ์
คงต้องพบสบรักทักจำนรรจ์
ยากปิดกั้นผันหนีหลีกลี้ไกล
คงสุดท้ายหมายมั่นเป็นขวัญคู่
ได้เคียงอยู่ชู้รักจนตักษัย
ตามพรหมนั้นสรรค์สร้างท่านวางใจ
ผูกฤทัยให้ทั้งสองได้ครองกัน...
" บูรพ์ "
คือหลังที่ ทำใจ ให้ลืมหมด
ข้อกำหนด กฎกรรม คงนำฝัน
แต่วันนี้ สุดเหงา เศร้าจาบัลย์
ไร้สุขสันต์ ซึมซับ มาปรับจินต์
ยากจะยื้อ ถือรัก ให้ปักอยู่
หากเมื่อคู่ ไม่รัก ฝากถวิล
ต้องรับเอา เจ็บช้ำ น้ำตาริน
ให้จบสิ้น จากใจ เยื่อใยลวง
แม้มีโซ่ล่ามรั้ง มิยั้งได้
เมื่อหัวใจ โบยบิน สิ้นห่วงหวง
คำว่าแยก แตกร้าว เศร้าทั้งปวง
เป็นรอยกลวง ห้วงลึก ตรึกดวงมาน.
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
