หวานละมุน อุ่นไอ ได้ตระหนัก
คือใจรัก ปักตรึง คำนึงหมาย
ที่ฝังลึก ตรึกอยู่ มิรู้คลาย
เกินบรรยาย ด้วยถ้อย ร้อยวลี
การกระทำ นำก่อ เป็นหน่อผล
อยู่ในตน บนทาง อย่างสุขศรี
เพียงเข้าใจ ในรัก ด้วยภักดี
คงไม่มี ใดแยก เพื่อแทรกกลาง
แต่...ก็สุด จะยั้ง เพื่อรั้งอยู่
ใครเล่ารู้ เรื่องราว คราวเมินหมาง
กาลเวลา แสนไกล ณ ปลายทาง
มีสิ่งขวาง กางกั้น คอยบั่นทอน
ในที่สุด ต้องหยุดไว้ ไม่ถึงฝั่ง
ฝันที่หวัง สร้างสม ตรมทอดถอน
สิ่งที่หมาย กลายเห็น เป็นร้าวรอน
สิ้นอาวรณ์ ก่อนนี้ เคยมีกัน
สิ่งที่เหลือ คือเจ็บ เก็บทับถม
เป็นรอยขม บ่มซับ มาดับฝัน
คำสัญญา ที่เคย เผยจำนรรจ์
สูญสิ้นความ ผูกพัน ในม่านใจ
โอ้รักเอย...เลยร้าง จำห่างเหิน
เส้นทางเดิน เกินปรับ เมื่อขับไส
มิอาจย้อน อ้อนพร่ำ ย้ำทรวงใน
เจ็บที่ได้ ยับแหลก คราวแยกทาง…
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
