ดึ ก แ ล้ ว . . . แ ต่ ยั ง น อ น ไ ม่ ห ลั บ ต้องลุกออกมานั่งนับ..
.ดวงดาวที่พราวฟ้าความคิึดถึง...มันท่วมท้น...ซะจนเป็นความเหว่ว้า
และแล้วน้ำตา...ก็ทำท่าจะล้นหัวใจ
อี ก คื น แ ล้ ว สิ น ะ . . . ที่ มี ค ว า ม เ ห ง า เ ป็ น เ พื่ อ น
มองลมหนาว..ดาว..เดือน..ยิ่งหวั่นไหว
เหงา...เพราะคิดถึงบางคน...อีกฟ้าฝั่งไกล
เหงา...เพราะความคิดถึงที่ส่งไป.
..ไม่เคยถึงหัวใจเค้าสักที
เอ-มิ-กา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
