ในที่สุด เธอบ่น เข้าจนได้
ภูติตนใดไขปมพิษลมหึง
พาอารมณ์สมสะห้อตะบึง
นั่งหน้าบึ้งขึงค้อนดูอ่อนใจ
นั่นโน่นนี่มีคนมาบ่นสาว
หงิกงอหง่าวหน้าง้ำทำไฉน
งอนงกเงิ่นเขินขัดจัดเข้าไป
ยังร่ำไรได้ยินทั้งถิ่นบาง
ล้วนแต่คิดไปเองละเลงจุด
ในที่สุด..หลุดหายถึงปลายหาง
ก็..ความรักฝักใฝ่ ที่ไร้ทาง
เธอกล่าวอ้าง..ในที่สุด..ก็หลุดมือ
ตั้งแต่รู้จักกัน..ฉันไม่เห็น
สิ่งใดเช่นเธอปองได้ครองถือ
ยินแต่บ่นอกหักพิษรักลือ
ซึ่งก็คือเรื่องเก่าที่เฝ้าครวญ
หากได้รู้มาก่อนว่าอ้อนรัก
ซึ้งประจักษ์รักตรึงหนึ่งสงวน
บัดนี้มาลาลับไม่กลับทวน
ฉันจะชวนตามล่า..ไปฆ่ามัน
แต่นี้ไม่เคยเห็น..ดังเช่นว่า
เธอกลับมารำพึงซึ้งกระสัน
ในที่สุด..โน่นนี่..ที่รำพัน
ชวนให้ปั่นป่วนทั่ว...ใคร ?..ตัวการ
ภูติตนใดไขปมพิษลมหึง
พาอารมณ์สมสะห้อตะบึง
นั่งหน้าบึ้งขึงค้อนดูอ่อนใจ
นั่นโน่นนี่มีคนมาบ่นสาว
หงิกงอหง่าวหน้าง้ำทำไฉน
งอนงกเงิ่นเขินขัดจัดเข้าไป
ยังร่ำไรได้ยินทั้งถิ่นบาง
ล้วนแต่คิดไปเองละเลงจุด
ในที่สุด..หลุดหายถึงปลายหาง
ก็..ความรักฝักใฝ่ ที่ไร้ทาง
เธอกล่าวอ้าง..ในที่สุด..ก็หลุดมือ
ตั้งแต่รู้จักกัน..ฉันไม่เห็น
สิ่งใดเช่นเธอปองได้ครองถือ
ยินแต่บ่นอกหักพิษรักลือ
ซึ่งก็คือเรื่องเก่าที่เฝ้าครวญ
หากได้รู้มาก่อนว่าอ้อนรัก
ซึ้งประจักษ์รักตรึงหนึ่งสงวน
บัดนี้มาลาลับไม่กลับทวน
ฉันจะชวนตามล่า..ไปฆ่ามัน
แต่นี้ไม่เคยเห็น..ดังเช่นว่า
เธอกลับมารำพึงซึ้งกระสัน
ในที่สุด..โน่นนี่..ที่รำพัน
ชวนให้ปั่นป่วนทั่ว...ใคร ?..ตัวการ
"บ้านริมโขง"
เมื่อมีเรื่อง ให้บ่น ยากทนไหว
ก็รู้อยู่ แก่ใจ ใช่แกล้งขาน
ความขื่นขม ถมทับ กับดวงมาน
มากร้าวราน บานเบอะเจอะทั้งปี
ไม่ได้ทำเง้างอน มาอ้อนบอก
เรื่องจริงหรอก พี่เอย ไม่เคยหนี
ยามถูกทิ้ง สิ้นไร ผู้ใยดี
คนที่เคย ปราณี ก็หนีไกล
ไม่ได้คิดไปเอง เกรงที่สุด
อยากจะหยุด ฉุดรั้ง ยั้งไม่ไหว
ก็..คนเขาเป็นอื่น ทำขื่นใจ
คนหม่นไหม้ ในที่สุด ถึงจุดตรม
รู้จักกัน นานปีพี่ก็เห็น
ไม่เคยเร้นหลบซ่อน ตอนขื่นขม
ก็จริงจริง พิษรัก เฮ้อ..หนักจม
น้องก็ข่ม เต็มที่ ใช่ยียวน
พี่ก็รู้ นี่นา ว่าอ้อนรัก
ยังมาทัก ทุกที ที่ไห้หวน
เคยปลอบขวัญ น้องมา อย่าตีรวน
น้องแค่ครวญ เพียงนิด จิตผูกพัน
น่า-นะ-นะ พี่เอยอย่าเปรยว่า
น้องอ่อนล้า สับสน ทนโศกศัลย์
ในที่สุด..เพราะไร้ค่าแสนจาบัลย์
ที่ป่วนปั่น ไปทั่ว กลัวพี่เซ็ง.....
"สุนันยา"
ก็รู้อยู่ แก่ใจ ใช่แกล้งขาน
ความขื่นขม ถมทับ กับดวงมาน
มากร้าวราน บานเบอะเจอะทั้งปี
ไม่ได้ทำเง้างอน มาอ้อนบอก
เรื่องจริงหรอก พี่เอย ไม่เคยหนี
ยามถูกทิ้ง สิ้นไร ผู้ใยดี
คนที่เคย ปราณี ก็หนีไกล
ไม่ได้คิดไปเอง เกรงที่สุด
อยากจะหยุด ฉุดรั้ง ยั้งไม่ไหว
ก็..คนเขาเป็นอื่น ทำขื่นใจ
คนหม่นไหม้ ในที่สุด ถึงจุดตรม
รู้จักกัน นานปีพี่ก็เห็น
ไม่เคยเร้นหลบซ่อน ตอนขื่นขม
ก็จริงจริง พิษรัก เฮ้อ..หนักจม
น้องก็ข่ม เต็มที่ ใช่ยียวน
พี่ก็รู้ นี่นา ว่าอ้อนรัก
ยังมาทัก ทุกที ที่ไห้หวน
เคยปลอบขวัญ น้องมา อย่าตีรวน
น้องแค่ครวญ เพียงนิด จิตผูกพัน
น่า-นะ-นะ พี่เอยอย่าเปรยว่า
น้องอ่อนล้า สับสน ทนโศกศัลย์
ในที่สุด..เพราะไร้ค่าแสนจาบัลย์
ที่ป่วนปั่น ไปทั่ว กลัวพี่เซ็ง.....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
