ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แพรว >w<]

ในวันนี้ที่เห็นเธอกับเขา
แสนปวดร้าวพ่ายรักหนักใจเจ็บ
เหมือนถูกมีดกรีดเข็ญเป็นรอยเล็บ
หัวใจเหน็บเมื่อเธอเมินเดินไม่มอง

เขาคนนั้นคงสำคัญกว่าสินะ
เขาคงจะพิเศษกว่าคนเป็นน้อง
ไม่สบตาฉันเลยเผยฉันจ้อง
เดินประคองเคียงกันสุขสันต์ใจ

ฉันก็มีหัวใจเหมือนกันนะ
พี่อย่าละทิ้งน้องปองใจไม่
เมินเพิกเฉยละเลยเดินเพลินจากไป
น้องเจ็บใจอยากเป็นเขาแสนเศร้าทรวง

ฉันน้อยใจน้อยใจที่พี่ไม่สน
ฉันเป็นคนก็ร้องไห้ได้น้องหวง
แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่เธอควง
แต่ขอร้องน้องใจหน่วงเจ็บเหลือเกิน

แม้พี่เห็นน้องเป็นเช่นพี่น้อง
ไม่เคยปองแลเหลี่ยวเกี้ยวกันเขิน
พี่ไม่ร้กก็ได้นะแต่อย่าเมิน
น้อยใจเกินจะยั้งจิตคิดเข้าใจ

[เหมันต์กาล]

น้อย นักความรักที่ให้พี่
ใจ น้องนี้จะมีพี่บ้างไหม
น้อย นิดเอารักน้องคืนไป
ใจ ที่พี่ให้ขอทวงคืน

เจ้าเคยบอก  จากปาก  ว่ารักพี่
โอ้คนดี  ทำงี้  ให้พี่ช้ำ
เจ้าทำ  ย้ำใจ  ให้พีจำ
นี้คงเป็น  เวณกรรม  ที่ตามตัว

มันน่า  น้อยนัก  ใจพี่
ใจดวงนี้  มีน้อง  คอยเชื่องสอน
แต่บัดนี้  ลาแล้ว  แก้วบังอร
เจ้ามาสอน  และจากจร  ก่อนบอกลา


 

[tanapok]

เธอรักใครบ้าง....ตอนนี้

รักเถอะคนดี...หากเธอจะหายเหงา

ในเมื่อตัวฉันเอง  ก็อยู่ไกลเกินแบ่งเบา

หมื่นความห่วงใยของคนไกล..คงไม่เท่า...หนึ่งคนข้างกาย




แต่ในค่ำคืน...ที่ฟ้าหม่น

เธอจะได้ยินเสียง คน หนึ่ง คน.....ร้องไห้

เขายิ้มทั้งน้ำตา.....เมื่อเห็นเธอสุขใจ

ไม่เป็นไร....ไม่เป็นไร....ถ้าเรื่องนี้  เกิดขึ้นแค่ใน.....ฝันของเขาเอง

[กริชอักษร]

วิญญูคือผู้ให้...ใจบอบช้ำ

ผิดมากไหมที่ไม่เก่งไม่รู้
ผิดตรงที่ไม่เลิศหรูอย่างใครเขา
ก็พยายามถามไถ่ให้บรรเทา
ความโง่เขลามิเบาบางแต่อย่างใด
ใจน้อยน้อยร้อยเจ็บเก็บเอาไว้
ได้รับความอับอายให้ขื่นขม
ผิดที่ถามตามสงสัยใยตรอมตรม
กับเป็นคมพยาบาทสาดใส่มา
เป็นผู้ใหญ่ใช้อารมณ์ข่มใจเด็ก
คิดว่าเป็นเรื่องเล็กๆกะมังหนา
คนไม่ผิดจิตประหวั่นสั่นอุรา
สุดพรรณนาน้ำตาพาพรั่งพรู
ท่านเป็นผู้ให้ไม่ดูดายใส่ใจเด็ก
ท่านเป็นเอกเสกสรรค์ชั้นวิญญู
เด็กคนนี้สงสัยใคร่อยากรู้
น่าอดสูแก้ไขใช้อารมณ์
คิดดีพูดดีทำดีนี่ใช่ไหม
ถูกสอนใว้วัยเยาว์เฝ้าสั่งสม
แต่สุดท้ายซึ้งในวจีคม
กลับนิยมทำตรงข้ามทำร้ายใจ
และอีกครั้งที่ฝังในสำนึก
ที่รู้สึกมาตลอดและหวั่นไหว
กับคำว่ามองคนด้วยหัวใจ
แต่ทำไมไม่มีใครใช้ใจมอง
ก็เพราะฉันนั้นรู้อยู่เต็มอก
จึงต้องพกหัวใจไว้ถึงสอง
แต่ก็ยังพ่ายแพ้น้ำตานอง
ปรับมุมมองห้องใจไม่ทัน
ต่อให้ไม่ชอบความโศกเศร้า
แต่รวดร้าวหนาวทุกข์สนุกสนาน
เจอแต่เรื่องบอบช้ำทุกวันวาน
ฉันก็คนจะทนทานได้เท่าไร
อาจจะดูแข็งแรงแกร่งเกินร้อย
แต่รู้ไหมบ่อยบ่อยที่ไหวหวั่น
ไม่มีใครปกป้องคุ้มครองกาย
ด้วยเหตุใดยังมาทำร้ายใจเรา
และคนนี้ที่หม่นหมอง
ไม่อาจกู่ร้องฟ้องใครเขา
ก็เลยต้องร้องไห้ในห้องเบาเบา
ระบายเศร้ากับเจ้ากลอนอย่างอ่อนแรง