บังเอิญว่าใจนำพา...มาแว่วยิน
ว่าเจ้าถิ่นบ้านนี้...ไม่สบายประการใดหนอ
คนผ่านทาง..ระยะห่างทางร้างไกลเลยรั้งรอ
ไม่อาจใจร้างพอ...ที่จะไม่ขอถามไถ่กัน
ว่าสุขทุกข์ประการใดให้เฉลย
ความห่วงใยไม่ผ่านเลย..โปรดอย่าหวั่น
เราไกลห่างแค่ระยะทาง...หาใช่ระยะใจนั่น
ใจเธอเป็นเช่นไรกัน...ในทุกๆวันที่มี
หากอ่อนล้าห้วงเวลาอากาศหนาวๆ
รีบเข้านอนก่อนเช้า..เธอว่าจะดีไหม
แต่หากเพราะใจเหว่าว้า..เพราะหนาวที่ใจ
คนผ่านมาไกล..คนนี้...ยินดีส่งไออุ่นใจไปให้เธอ
หากป่วยกายรักษาหายคลายสงสัย
แต่หากเจ็บป่วยภายในใจ..มักยุ่งยากเสมอ
กว่าจะค้นกว่าจะคว้าตัวยาเจอ
ก็เล่นใจเพ้อละเมอ...พร่ำเพ้อไปซะไกล
เจ็บที่ใดปวดที่ใด...ใจอย่าเฉย
อย่าละเลยความห่วงใยในตัวเองเร่งแก้ไข
ไออุ่นรักจากใจคนไกล-ไกล
แวะมาฝากเอาไว้...ต้องการคราใดโปรดมาถอนไปใช้ได้ทันที
***ฝันดีนะคะ***
ขอบใจในความห่วงใยที่ถามกัน
ขอบคุณที่ให้ความสำคัญเข้ามาเยี่ยมเยือน
สำหรับบ้านกลอนหลังนี้ไม่มีเจ้าถิ่นเรามีเพียงเพื่อน
ฉันคนนี้ขอย้ำเตือนมาก่อนใหม่เราล้วนคือเพื่อนกลอน
ที่ถามไถ่สุขทุกข์เพียงใด
ขอบอกไว้ฉันสุขใจที่ได้เพื่อนใหม่อย่างเธอ
ระยะทางหาใช่สำคัญไหมแต่เธอสำคัญกว่าเสมอ
ในทุกวันที่เธอถามมา...ฉันขอบอกว่ามีสุขเมื่ออยู่ใกล้กัน
เจ็บที่กายบาดแผลใดไม่นานก็หายดี
แต่เจ็บที่ใจนี้การเยี่ยวยาใช่เพียงคืนวัน
แผลใจคงหายดีเมื่อได้ไออุ่นจากคนสำคัญ
และในคืนวันนี้ฉันจะขอฝากไออุ่นรักกลับคืนเธอ