ใ น ส ว น ฝั น
…
ฉัน - นั่งอยู่ตรงที่ไม่มีใคร
ทบทวนความเปลี่ยนไปในอดีต
อากาศข้างนอกบ้านนั้นสูงปรี๊ด
สวนกับเส้นเดือนขีด ปิดฤดู
ความรู้สึกย้อนแย้งแทรกแซงหนัก
ฟุบโต๊ะหลับตาพักงีบสักครู่
ได้ยินเสียงเรียกใครก็ไม่รู้
พบว่านอนคุดคู้ อยู่ลำพัง
รอเวลาเลยล่วง - ทักดวงจันทร์
ออกไปท่องสวนฝัน ฉัน, ความหลัง
ดึกสีนิลวับวาวดาวระฆัง
หอมโชยดอกกระดังงาสั่งลา
เช้าสีนวล - ชวนจันทร์หลับฝันดี
ร่ำเพลงลาตรงนี้ที่เนินหญ้า
ยิ่งห่างยิ่งขาดผึงการพึ่งพา
ยิ่งอยากพบสบตายิ่งลาไกล
…
ที่ฉันอยู่ตรงนี้ มีเพียงฉัน
ลำพังในสวนฝันเคยฝันใฝ่
เป็นสวนที่เธอสร้างปล่อยร้างไว้
จะหวนกลับมาไหม? ไ ม่ รู้ เ ล ย
ลำพังในสวนฝันรำพันว่า
มิอาจย้อนเวลามาเอื้อนเอ่ย
สวนใจซึ่งไม้ดอกรองอกเงย
ความว่างเปล่าเฉลย...ไม่เคยมี!
