ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

มันเป็นจุดที่น่ากลัว ณ จุดหนึ่ง
เป้าหมายต้องไปถึง...อย่างผ่าเผย
ยืดอกรับ"ติดดอย"อย่างเสบย
Stop Loss แค่เยาะเย้ยโชคชะตา

จุดที่มันน่ากลัว..คือตังค์หมด
ติดลบทด..วันถัดไปใช่ปัญหา
กลัวเหลือเกิน..วันพรุ่ง..จะกลับมา
"ติดดอย"ซ้ำช้ำกว่า..อกหักเอย.


อ่ะๆๆ พิกุลดึงหัวข้อกลับมาให้น๊า 555 จุ๊บๆนู๋เปลว แผล่บเจ้กัล*
เจ้เงินหนาเราต้องเลียแข้งเลียขาไว้ก่อน อิอิ

  ยืนงงๆในดงนักลงทุนเลยทีเดียวค่าาาา 

[PIKuL]

ตัวข้าน้อย.."นักลงพุง"..มิยุ่งเกี่ยว
แต่เฉลียว..ตัดสินใจเลียแข้งขา
เพราะเจ้กัลมือเติบ..เห็นคาตา
มันแปลว่า..กระเป๋าหนัก..ควักจ่ายดอย

แล้วมิสู้ควักจ่าย..เราดีกว่า
นวดคอบ่าแรงดีมิถดถอย
เหยียบสะเอวกระดูกลั่น..ดั่งตัวลอย
แล้วร่วงผล็อย...นอนสบายทั้งชีวี.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ลมโชยพัด โบกสะบัด  กัดกินใจ
หนาวเหน็บไซร้ ไร้วิงวอน สะท้อนเสียง
ผ่านปลายไม้ ระรานใบ ไร้หลบเลี่ยง
ใจรู้เพียง เสี่ยงฤดู วิญญูรอน

เสียงหวีดวิ้ว ปลิวตามลม ตรมตรอมเปล่า
ลมพัดราว กรีดเลือดเนื้อ เกลือเจือซ่อน
ให้เจ็บแสบ แปลบแปล๊บแปล้บ แอบอ้อนวอน
ความซับซ้อน กร่อนดวงใจ ให้คลุกคลาน

ความน่ากลัว สลัวไกล ไร้จุดปลาย
ไร้ที่หมาย ปลายถนน แห่งความทรมาน
จุดที่น่ากลัว ที่เปลี่ยนไป ในทุกๆเส้นทางที่ผ่าน
จุดที่หวาดกลัวแม้กระทั่งฤดูกาล....หรือแค่พันธนาการทางจิตใจ?

[มังตรา]

หากเร่งรุดอุดรั่วความกลัวก่อน
สิ่งหลอกหลอนถอยร่นพอทนไหว
หากถลำย่ำยั่วยังกลัวไป
สิ่งเหลือไว้มืดมิดสนิทลง

ไยยังเกี่ยงเสี่ยงทีต้องมีเขา
คู่ภาพเงาผึ่งผายกับตายส่ง
จนหมดแรงแสงเคลื่อนหรี่เลือนลง
ยังทนงค์จงรักสืบศักดิ์ไป

เพราะชีวิตคือชีวิตจิตต้องสู้
ยอมอดสูขี้ขลาดเป็นทาสใหม่
น้ำเหือดแห้งแสร้งมีอย่าดีใจ
หาน้ำใหม่เถิดหนาจงอย่ากลัว


มังตรา

[กัลมลี*]

แม้น้ำเก่าเหือดแห้งจากแหล่งเริ่ม
น้ำใหม่เติมเบื้องล่างยังขุ่นทั่ว
จะน้ำเก่าหรือใหม่ใจหวาดกลัว
ตายังมัวน้ำขังบังความจริง

[PIKuL]

อยากจะหยุดอยู่เพียง...ในห้วงฝัน
เพราะเหนื่อยกับความผกผันอันยากยิ่ง
กลัวเหลือเกิน...ความโดดเดี่ยวในความจริง
ไร้พื้นที่ให้พักพิง...อิงแอบใจ

ไม่อยากแม้จะยอมรับ...ความแพ้พ่าย
สุดแหนงหน่ายความเหนื่อยล้าพาอ่อนไหว
อยากจะลี้หนีให้ห่างหากเป็นไป
กลัวที่จะเป็นใคร...ที่ถูกลืม!.

[มังตรา]

ทางเดินไปไกลมากยังปากสู้
คิดถึงอยู่จำทนคอยคนปลื้ม
เสียใจหนักรักช้ำเขาทำลืม
เคยดูดดื่มเปลี่ยนเป็นคนเย็นชา

กลัวกลับกลายพ่ายแพ้เพราะแปรเปลี่ยน
กลัววนเวียนชอกช้ำด้วยคำว่า
กลัวใจต้องล่องลอยคอยเวลา
กลัวรักล้ารันทดสลดทรวง

ตะวันแจ้งแสงรุ่งของพรุ่งนี้
ร้ายหรือดี สุข เศร้า ยังเฝ้าห่วง
หมอกคลุมครองหมองหม่นใจคนทวง
มืดสลัว-โชติช่วงตามดวงเรา


มังตรา 

[ViVee]

เคยไหม?…ทำอะไรไปก็ไร้ค่า
อ่อนล้า…กับความโดดเดี่ยวและเงียบเหงา
ผิดทุกอย่าง!…แค่เพียงเพราะคือเรา
ถูกตีตราว่าโง่เง่า…เขลาเกินไป

อยากชนะ...คำดูถูกเหล่านั้น
แต่ก็หวาดหวั่น…ตัวเองจะไม่ไหว
“จุดที่กลัว”…คือคุณค่าคืออะไร?
“ความมั่นใจ”ไม่มีเหลือแม้เศษคำ

อยากชนะ..แต่กลับยิ่งล้มเหลว
ดังตกลงสู่ห้วงเหว..ความตกต่ำ
เสียงกร่นด่าว่ากล่าว..ขาวกลับดำ
คอยตอกย้ำ“ความพ่ายแพ้”แม้ไม่จริง.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

เคยนะ…ทั้งชนะ…ทั้งพ่ายแพ้
ทั้งอ่อนแอ…ทั้งแพ้พ่าย…ร้ายทุกสิ่ง
อยากชนะ…กลับล้มเหลว…ไม่เกินจริง
ใจหยุดนิ่ง…สิ่งที่กลัว…ยิ่งหวาดเกรง

เพราะใจคน…วนวิ่งวุ่น…ลุ้นเกินตัว
ยิ่งหวาดกลัว…ยิ่งมัวเมา…ยิ่งอวดเก่ง
จุดที่กลัว…ยิ่งตอกย้ำ…ช้ำซะเอง
มิกลัวเกรง…ข่มเหงใจ…ใช่ใครอื่น?

แต่เป็นตัวฉันเอง…ที่ผิดพลาด
ที่เขลาขลาด…ขยาดหนี…ยากจะฝืน
ให้เวียนวน…ปนใจกลัว…ชั่วขมขื่น
ยากจะกลืนจะกล้ำ…ทำได้เพียงเสี่ยงถอยออกมา

[กวินพัฒน์]

ณ จุดที่น่ากลัวจนหลัวดับ
เป็นจุดอับของใจแทบไร้ค่า
จุดที่สิ้นแล้วหดหมดศรัทธา
จุดที่ว่าน่ากลัวนักมักไม่แสดง

ไร้ซึ่งฝันปรารถนาล้าทุกสิ่ง
คือความจริงของใจไร้เส้นแบ่ง
แม้นเกิดกับผู้ใดใคร่ระแวง
หาใช่แกล้งเฉยชาแต่ว่า..พอ

กวินพัฒน์

[กัลมลี*]

ฉันเป็นคนปล่อยวางอย่างง่าย-ง่าย
มิเสียดายสิ่งใดก้าวไปต่อ
ใช้ชายเสื้อเช็ดน้ำตาฉ่ำคลอ
รู้จักพอรู้จักถอยรอคอยเป็น

ฉันมันตัวคนเดียวไม่เหนี่ยวรั้ง
ใครรัก-ชังช่างใครไม่ทุกข์เข็ญ
มิชื่นชมฟ้าครามหรือยามเย็น
ฉันมองเห็นทุกสิ่งอย่างจริงใจ

อาจเป็นคนเย็นชาเกินกว่าคบ
เย็นจนกลบน้ำแข็งทุกแหล่งได้
จงมองผ่านตัวฉันอย่างควันไอ
เลยจุดเยือกแข็งไปได้นานแล้ว

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

จุดที่น่ากลัว...ยิ่งกว่าความกลัว...ในวันนี้
คือจุดที่...เลยไม่ไกล...ไม่จำเป็นต่อใครแล้ว
อยู่ในจุดที่หวาดหวั่น...สัญญาณใจเริ่มจะแผ่ว
ทางเบื้องหน้าไร้วี่แวว...ไร้สิ่งใด

เพียงลำพัง...นั่งท่ามกลาง...ทางมืดมิด
เงียบสนิท...จิตสะดุด...สุดทางไป
ในมุมมอง...ที่ตรึกตรอง...ลองค้นใจ
ไร้แสงใด...ให้ค้นหา..ให้คว้าเจอ