ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

จุดที่น่ากลัว....สำหรับฉัน
คือจุดที่ไม่มีแม้ภาพฝัน....ในวันต่อๆไป
จุดที่มองหาปลายทาง...ไม่ใช่เส้นทางใหม่
และไม่ใช่จุดที่วาดไว้....เหมือนไม่เคยมี

จุดที่่น่ากลัวที่สุด....คือหยุดแล้วทุกอย่าง
ปล่อยเบลอปล่อยว่าง...ทุกอย่างหยุดตรงนี้
แววตาที่ว่างเปล่า...ทุกเรื่องราวไม่ว่าร้ายหรือดี
เมื่อมาถึงจุดๆนี้...ไม่มีสิ่งใดที่ฉันต้องการ

[แป้งน้ำ]

ผ่านจุดเริ่มต้นของคนร่วมทาง

รู้ตัวอีกทีก็ถึงเวลาต้องปล่อยวาง . .. ทุกอย่างไว้

จุดที่น่ากลัวที่สุดสำหรับฉัน - -
- - ไม่ใช่การเสียเธอไป

แต่คือจุดที่ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่ . ..
ก็ไม่อาจถอนหัวใจ . .. ของฉันคืนมา~*

[PIKuL]

หากวันใด..ไม่รู้สึก..ถึงเป้าหมาย เพิกเฉย...ต่อความ"วุ่นวาย"...ที่อยู่ตรงหน้า อัดอั้น!...แต่ไม่มีแม้แต่รอยน้ำตา ความ"ผิดหวัง"ที่เคยมีตลอดมา..นั้นว่างเปล่าเกินไป ไม่มีแล้ว...."ผู้ชนะ".. ไม่มีแล้ว..."ผู้ที่เสียสละ"...อันยิ่งใหญ่ จุดที่ฉันยืน..คือมุมที่มืดมิด..ที่ไม่มีแม้แสงใด และมันคือจุดที่ฉัน...หวาดกลัว.."แสงไฟ"..จะเข้ามา. บทกลอนนี้ของคุณเปลวเทียน..เศร้าจมมาก ขอให้มีวันที่ดีนะคะ ^_^

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

จุดที่น่ากลัว กลับเป็นความหวาดกลัว ในใจ
จุดที่ดำดิ่งยิ่งไกล...ก็คือใจที่โหยหา
จุดที่แสงส่องไปไม่ถึง...ยิ่งหวาดกลัวแสงไฟจะเข้ามา
จุดที่น่ากลัวยิ่งกว่า...ก็คือห้วงเวลาที่ดับไป

ในห้วงชีวิตของคนๆหนึ่ง...ซึ่งเหนื่อยล้า
อยู่ในจุดที่ไม่มีแม้น้ำตา...จะรินไหล
ไม่เรียกร้องหรือป้องกัน...จากสิ่งใด
วันนี้แม้โลกจะดับไป...หัวใจก็ไม่เกรง



  ขอบคุณคุณPIKuLมากๆค่ะ

[กรีนซี]

จุด ที่กลัวที่สุดบoกหัวใจ
IIม้... เดินก้าวเท้ายาวสักเพียงใด ไปไม่ถึงฝัน
เหนื่oย,ท้oถoดใจ  ไร้แรงผลักดัน
วันที่ขาดความเชื่oมั่น คื อ วั น ที่ ห ว า ด ก ลั ว

[PIKuL]

"โลกนี้"....มันแสนกว้างใหญ่ "จักรวาล"...ก็กว้างไกล..เกินที่ใจจะโหยหา "ความกลัว"...มันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดา เพราะเราไม่รู้ว่า...แท้จริงแล้วเราต้องพบกับอะไร กลัวเหลือเกิน...จะไม่มีวันพรุ่งนี้ กลัวใจจะแบกรับ...เรื่องราวดี-ดี ไม่ไหว หากเรื่องนั้น...กลายกลับ..เป็นเรื่องที่ทำร้ายใจ ก็กลัวว่า...จะรู้สึกดีอีกต่อไป...ไม่ได้ จริง - จริง และจุดที่ฉันกลัว....ที่ สุด.... นั้นคือจุดที่....ฉัน ละ แล้ว ทุก สิ่ง... ความศรัทธา...ไร้ที่...ที่จะพักพิง ลมหายใจ....ก็สามารถจะละทิ้ง...โดยไม่ต้องเอ่ยลา.

[แป้งน้ำ]

อยู่ในจุดที่หมดความหมายมานาน
อยู่ลึกสุดของใต้บาดาล . .. แห่งความร้าวไหว
อยู่กับมันจนชินชา ~ ทำหน้าที่แค่หายใจ
อย่าดึงฉันเข้าไปอยู่ในแสงไฟ . ..
สายตาของคนรอบข้างอาจเผาไหม้ . .. จนฉันกลายเป็นจุณ

ไม่ต้องการความสงสาร
ขออยู่ในหุบเหวแห่งความทรมาน . .. ค่าไร้กว่าเศษฝุ่น
พอใจกับความลำพัง . . . ไม่ต้องการความเกื้อการุญ
วันที่ชีวิตนี้หมดแรงบุญ . ..
ขอล่องลอยไปดั่งปุยนุ่น .. . ไม่สะเทือนถึงน้ำอุ่น-อุ่น จากตาใคร~*

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ในมุมมืดมิด ในจิตใจ ที่ไกวแกว่ง
ในความเสแสร้ง แกล้งกลั่นใจ ให้มองหา
จุดที่น่ากลัว ในมุมมืดสลัว ที่ผ่านๆมา
คือจุดที่อยู่ใกล้ตา แต่ไร้สิ้น ซึ่งอาทร

คือมุมๆหนึ่ง ในหัวใจ ในกายนั้น
ที่บากบั่น เพียรขยัน ไฟรุ่มร้อน
จุดที่จูงมือจูงใจ ให้ตัวตน ไหม้กัดกร่อน
แม้ไฟจะร้อน ก็โอนอ่อน พร้อมไหม้เกรียม

[PIKuL]

ความกลัวหนึ่งเดียว....คือ หมดสิ้น "ความหมาย" อยู่ใกล้กันเคียงข้างกาย...แต่ไร้ซึ่ง "ความห่วงหา" แม้ว่าจะพยายาม.......ส บ ส า ย ต า...... ก็ได้รับมาเพียง "สีหน้า"ที่แสดงว่ารำคาญ จะอยู่ หรือ จะจากไป.....ก็ได้สินะ!.... "ไปตายซะ".....ถ้อยคำที่หมดสิ้นความสงสาร แค่เพียงในตอนนี้...ที่เธอแสดงว่า "ไม่ต้องการ" ฉันก็ตายไปตั้งนานแล้ว......ใ น หั ว ใ จ เ ธ อ.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

จุดที่น่ากลัว....ยิ่งกว่าความกลัวที่มี
คือจุดที่อยู่ในตอนนี้...ไม่มีความกลัวที่พลั้งเผลอ
ใจที่เคยพะวงสังสัย...ไร้ทิศไร้ทางหลงเพ้อ
วันนี้....กลับไม่มีสิ่งที่เคยเจอเมื่อนานวัน

จะอยู่หรือจาก...ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
อยู่ก็ได้หรือให้หายไป...ก็ไม่หวั่น
ยิ้มก็ได้หัวเราะก็ดี...ร้องไห้ไม่ต่างกัน
ความหวังความฝัน...ก็แค่สิ่งๆนั้นที่ฉันสมมติมันขึ้นมา

[PIKuL]

หากวันไหน...หวาดกลัว...เกินไปกับโลกใบนี้ ไม่อาจจะรู้สึกดี....กับสิ่งที่เราเอาใจใส่ อยากไปต่อ....แต่ก็สุดแสนจะท้อ..เหลือเกินนะใจ "หวาดกลัว" กับการที่ จะคิดถึงใคร..บางเวลา ไม่เป็นไรหรอกนะ....อยู่เฉย-เฉยสักพัก เราไม่จำเป็นต้อง"รัก"ทุกสิ่งที่เราโหยหา "หวาดกลัว"...กับความรู้สึกที่สะท้อนกลับมา จงบอกตัวเองว่า....เธอสามารถจะเกลียดมันได้เต็มหัวใจ ไม่ต้องหวาดกลัว...ความกลัวอีกต่อไปแล้ว เสียงเพรียกอันบางแผ่ว...นั่นคือ"ตัวเรา" ใช่ไหม อยากเกลียด จงเกลียด อยากรัก จงรัก ช่างมันประไร เธอไม่จำเป็นต้องแคร์สายตาใคร....ที่ไม่ได้รักเรา.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

หรือว่าแท้ที่จริงแล้ว...มันไม่เคยมีจุดที่น่ากลัว?
จะมีก็เพียงแต่ความหวาดกลัว....ที่ว่างเปล่า
มีแค่เพียงความหวาดกลัว...อยู่ในทุกๆเรื่องราว
มีมากเกินไปจนปวดร้าว...ราวจะแหลกสลายไป


"หวาดกลัว" ....กลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดสักที
"หวาดกลัว"....กลัวสิ่งที่ผ่านไปแล้วย้อนกลับมาใหม่
"หวาดกลัว"...การสูญเสียที่มีมากเกินไป
หรือท้ายที่สุดก็แค่"หัวใจ"...ที่ไม่ได้รู้สึกรักแม้แต่ตัวเอง

[มังตรา]

มืดสลัวกลัวจังเดินรั้งแถว
สอบอีกแล้วกลัวตายร่วงหงายเก๋ง
งานส่งไปกลัวพลาดน่าหวาดเกรง
ลูกค้าเฉ่งกลัวจ้องจะฟ้องนาย

ครายังเล็กเด็กอยู่กลัวครูว่า
โตต่อมาปีเดือนกลัวเพื่อนหาย
เป็นผู้ใหญ่บักโกรกกลัวโรคกลาย
จะหญิงชายคิดแน่กลัวแก่จริง

เราจะอยู่เพื่อกลัวหรือตัวกล้า
อดีตหนาเลยไปห่างไกลยิ่ง
อนาคตมิถึงเกินพึ่งพิง
ปัจจุบันคือสิ่งไม่หลอกลวง

อารมณ์เคลื่อนเตือนจิตความคิดซ่อน
ยกออกก่อนจากตัว"กลัวและห่วง"
จิตไถลใจถลนส่งผลกลวง
สติถ่วงยึดมั่นเท่านั้นพอ


มังตรา 

[PIKuL]

เมื่อคาดหวัง...ผิดหวัง...คือคำตอบ
อยากให้ชอบ...กลับเกลียด..เกินสานต่อ
อยากให้รัก...กลับเลิก!...ไม่รีรอ
อยากจะพอ..กลับทนได้...แม้ไม่ควร

อยากจะหวัง..แต่ไม่มี..ที่ให้หวัง
อยากจะพัง..แต่ไม่เหลือ..แล้วสักส่วน
อยากจะเลิก..ดันติดกับ.."คิดทบทวน"
อยากจะหวน..แต่ไร้ที่..จะย้อนคืน

จุดที่กลัว..คือไร้หมุด..ซึ่งจุดหมาย
ที่สุดท้าย..คือที่ใด..ให้ฝ่าฝืน
แม้นสองเท้า...ยังหวั่นไหว...ไร้ที่ยืน
จุดที่เสียง.."สะอื้น"..ไม่มีจริง.

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

เมื่อเดินทางมาสักพัก....จึงหยุดเดิน
พักตัวตนแห่งการเผชิญบนทางยาวไกล...แล้วหยุดนิ่ง
ทอดสายตาไปไกลลิบ...กระซิบ..หายไปในความจริง
เดินมาถึงจุดที่ไม่มีสิ่งใด...ให้แอบอิง..ยิ่งกว่าตาย

เมื่อลองมอบไปรอบๆ...สำรวจระหว่างทาง
ก็ไม่ได้อ้างว้างไปซะหมด...ทุกเป้าหมาย
แต่ทว่าสิ่งสะดุดตา...กลับมีเพียงเสียงกรีดกราย
ที่ไม่ได้มุ่งทำร้าย...หรือทำลายใคร?

บางทีจุดที่น่ากลัวที่สุด..ที่ได้สัมผัส
อาจเป็นเพียงเสียงปะทัด....สะกัดไว้?...
ฉันเลยเริ่มเดินทาง...ต่อไป และต่อไป
น่ากลัวแล้วอย่างไร?...ในเมื่อตรงที่ยืนอยู่ตอนนี้..ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเดิม

[PIKuL]

ฉันเลยเริ่มเดินทาง...ต่อไป และต่อไป เดินไปสิ..เดินไป....ตามที่ใจ..จะปรารถนา ไม่มีใครรู้หรอก...ว่าหนทางที่ไกลลับ..สุดสายตา มันจะดีกว่า...หรือว่า..อาจไม่ดีเลย... โอบกอดความกลัว...ไปด้วยนะ ในเมื่อไม่สามารถจะ ลด ละ ...เพื่อวางเฉย ก็คิดเสียว่า...นี่คือเวลาแห่งการสร้างความ"คุ้นเคย" แล้วปล่อยมันร่วงระเหย...ไปกับกาลและเวลา เมื่อไหร่ที่...หัวใจเราเหน็ดเหนื่อยกับสิ่งใด...มาก-มาก จุดที่เราคิดว่ายาก...ก็เพราะเพียงเราเห็นแค่"ปัญหา" "กลัว" ไปกับความ "โดดเดี่ยว"...ที่เป็นแรงสะท้อนกลับมา ในวันหนึ่ง...มันอาจจะเป็นเพียงแค่ "ไก่ กา" ที่เราไม่สนใจ.

[กัลมลี*]

จุดที่เราเข้าไปคือไฟเขียว
ประเดี๋ยวเดียวแดงแจ๋แต่ฮึกเหิม
ถือรอขึ้นช้อนหนักควักเงินเติม
หลัง-หลังเริ่มร้อนรนก้นติดไฟ

รู้ตัวก็ติดดอยเรียบร้อยครับ
ร่วมกองทัพเม่าดอยพอร์ตน้อยใหญ่
จุดที่ควร Cut Loss (คัทลอส) ดันป๊อดไป
น้ำตาไหลพอร์ตแยกแตกทุกกอง

เทรดฟอเร็กซ์เทรดทองกองคริปโต
ความFoMO(โฟโม่) เกินยั้งสั่งสมอง
DCA (ดีซีเอ) ไม่สน...คนอยากลอง
ตาปริบมองกราฟหยุดจุดน่ากลัว
 

[PIKuL]

จะกลัวไปไยเล่า..พี่เจ้าขา
มันเดินมาถึงจุดนี้..เพราะเย้ายั่ว
เมื่อใจกล้าบ้าบิ่น...จงเมามัว
กดระรัวไปเถิดศรี...เดี๋ยวดีเอง 55555

รึไม่ก็"ตัดจบ"พักรบไว้
พรุ่งนี้มาเริ่มใหม่นะคนเก่ง
ติดดอยซ้ำก็ช่างแม่ง..ศรีนักเลง
กุลจะเด้งไปหา...เลี้ยงข้าวกัล*

อย่าไปหยองงง ไม่หมดไม่เลิก...

[กัลมลี*]

เลี้ยงข้าวแล้วเลี้ยงกล้วยด้วยได้ไหม
หิ้วหวีไปแก้เคล็ดเสร็จดวงฉัน
เม่าปีกเหล็กทนไฟไม่แพ้ควัน
อัพอีกขั้นเลยพี่ด้วยหนีอาย

Stop Loss (สต๊อบ ลอส) ตั้งไว้ไม่ผลีผลาม
บ้าบิ่นตามกุลแนะนำนาม "ไร้พ่าย"
ลอกคราบ "เม่า" แปลงเป็น "เง่า" เอาให้ตาย
อยากสบายทางลัดจัดหนักเลย
 
เกาะเพื่อนกินเลยไม่เข็ดค่ะ สิงทุกดอย ถอยไม่เป็น

เดี๋ยวนะ เพิ่งนึกได้ นี่เรามาทำให้กระทู้เขาเสียความสงบไหมนะ

[PIKuL]

มันเป็นจุดที่น่ากลัว ณ จุดหนึ่ง
เป้าหมายต้องไปถึง...อย่างผ่าเผย
ยืดอกรับ"ติดดอย"อย่างเสบย
Stop Loss แค่เยาะเย้ยโชคชะตา

จุดที่มันน่ากลัว..คือตังค์หมด
ติดลบทด..วันถัดไปใช่ปัญหา
กลัวเหลือเกิน..วันพรุ่ง..จะกลับมา
"ติดดอย"ซ้ำช้ำกว่า..อกหักเอย.


อ่ะๆๆ พิกุลดึงหัวข้อกลับมาให้น๊า 555 จุ๊บๆนู๋เปลว แผล่บเจ้กัล*
เจ้เงินหนาเราต้องเลียแข้งเลียขาไว้ก่อน อิอิ