ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กรีนซี]

ณ สถานีรอคอย


รถไฟสายความรักขบวนนี้
เริ่มต้นจากสถานี.....มีเธอและมีฉัน
Next Station....ต้องผ่านคือผูกพัน
บนทางเดินเส้นขนานคู่นั้น....มีรักนำพา

หัวใจฉันไม่แพ้ให้กับ ร ะ ย ะ ท า ง
เหมือนดีเซลราง..เคลื่อนตัวอย่าง..ช้า~ช้า
ค่อยค่อยผ่านสถานีผูกพัน...ตามจังหวะเวลา
ทุกนาทีของเข็มนาฬิกา..เรียนรู้หลังพบเจอ

ร ะ ย ะ ท า ง ยาวไกลใช้ทดสอบ
เข็มวินาทีที่หมุนรอบมีคำตอบเสมอ
เส้นทางใจ ใช่ฉันนั้นสุดแล้วแต่เธอ
สับรางเลือกทางใหม่ ที่ เลิศ เลอ และดีพอ

หนทางไกลวัดระยะใจคนได้นั้น
หากใจศรัทธาแด่กัน ที่ฉันไม่อาจร้องขอ
คอยเธอ ณ สถานีปลายทาง"เชื่อมั่นฉันยังรอ"
ข้ามรอยต่อคู่ขนาน การทางหัวใจ

กรีนซี

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ณ สถานี ที่ลอยคอ รอความรัก
ยากประจักษ์ รักที่หา คว้าไม่ถึง
แม้นจองตั๋ว ตรวจตราทั่ว ยังก้ำกึ่ง
ใครคนหนึ่ง หนึ่งคนนั้น ครั้นไม่มา?

เก็บกระเป๋า เอาความหวัง มานั่งรอ
ชะเง้อคอ รอขบวน เคลื่อนมาหา
จองมองตั๋ว กลัวจะเลย ซึ่งเวลา
ตกขบวน ป่วนขึ้นมา ว่าไม่ดี

วางกระเป๋า เอาตัวนั่ง ฝั่งหน้าต่าง
ช่างเคว้งคว้าง อย่างหวั่นไหว ไร้ทางหนี
สถานี ที่ชื่อรอ พอกันที
ขบวนเคลื่อน ออกจากสถานี ที่ไม่มีใคร

[ViVee]

เมื่อมีรถไฟขบวนหนึ่ง....มาจอดรับ ฉันจำต้องนั่งนับโบกี้...มีแค่ไหน แม้จะเลือกชั้น VIP..ทีดีกว่าใคร-ใคร แต่โบกี้ก็ยาวเกินไป...ไม่อยากเสี่ยงดวง จึงรอต่อไป...ณ สถานีรอคอย..ด้วยความคิดถึง ไม่คิดจะเหนี่ยวดึง..ขบวนนี้..อย่าได้ห่วง หากสถานีปลายทาง...เป็นแค่เรื่องหลอกลวง ฉันก็จะขอเสี่ยงดวง...รอคอยตลอดไป. ViVee

[PIKuL]

รอคอยการมาถึง...โดยไม่มีจุดหมาย "ณ สถานีสุดท้าย"...โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ อยากสอบถามนายท่า...การทางสถานีรถไฟ รอบเวลาไหน...จึงจะมีรถไฟเทียบชานชาลา แต่ไม่มีผู้ใด...ร้องตอบคำถามฉัน "การรอคอย" ที่ไม่รู้ว่า "มีไหม" นั่น..ยังกังขา "รอจนลืม" ว่านี่คือ"สถานี" และ "ชานชาลา" ลืมไปแล้วว่า "รถไฟ" ก็เคยผ่านมา ....."ณ  ส ถ า นี ที่ ร อ ค อ ย"....

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ณ สถานีรอคอย สถานีสุดท้าย
มีคำพูดมากมาย อยากบรรยาย คลายความหวัง
ชานชาลาโล่งกว้าง อย่างตกอยู่ในภวังค์
ดั่งสิ้นซึ่งหวัง ครั้งเราบอกลา ลากันไกล

ปิดฉากสถานี ที่ไร้ป้าย ปลายทางสิ้น
ขบวนบิน โบยโบก โลกหลับไหล
ไร้ผู้คน วนสัญจร จรจากไกล
ณ สถานีนี้ ที่ไม่มีผู้ใด จะย้อนกลับมา

ฉันจึงเปลี่ยน เรียนรู้ เส้นทางใหม่
ไปได้ไกล ไร้ความหวัง ยังกังขา?
ใช้ถนน วนจากราง พร่างน้ำตา
หรือโบยบิน ถิ่นฟากฟ้า ก็ว่าไป

[กัลมลี*]

การรอคอยใครคนหนึ่ง เริ่มต้นด้วย สถานี ชื่อ คิดถึงสุดหัวใจ โดยสาร รถความผูกพัน เดินทางไกล ระยะห่างกายกับใจ มี ความหวั่นไหวเป็นเชื้อเพลิง อย่างดี ระหว่างเดินทางแวะพักตรง สถานี ชื่อ อุปสรรค ผ่านบททดสอบความรักมากมี เจอคนน่ารัก คนชิดใกล้ หากเธอรับใครเข้าในหัวใจสักสถานี ปลายทางสุดท้ายของคนรอคอยนี้...คงหนีไม่พ้น สถานี ชื่อ น้ำตา

[กรีนซี]

ทุกๆการเดินทาง ต่างกันที่จุดหมาย
เ เ ค่ บังเอิญฉันโชคร้าย ที่เดินทางไปไม่ถึง
ระหว่างทางสถานีความผิดหวัง คอยรั้งดึง
เหลือผู้โดยสารเพียงหนึ่ง ตกค้างที่ชานชาลา
>>><<<
ค ว า ม รั ก จึงหล่นหายตกรางข้างชานชาลา

กรีนซี

[โซ...เซอะเซอ]

เห็นรถไฟสายด่วนขบวนสุดท้าย สู่จุดหมายปลายทางเปลี่ยวข้างหน้า หลากท่วมท้นผู้โดยสารละลานตา ลักษณาชวนพิศ อิสตรี ต่างอายุอานาม มิใช้น้อย บ้างดูเฉียดครึ่งร้อย คล้อยหกสิบสี่ หวังบรรสบ สักคราสวามี- ขอหล่อดี มีอันจะกิน สิ้นภรรยา ผินนวลพักตร์ ตึงหนอ แต่ศอย่น หันเจอก้น เด้งดึ๋ง เกือบถึงหน้า ผายอกร่อง เหมือนช่อง เสียบปากกา มองช่วงขา เส้นเลือดขอด สอดรับลาย หากทว่าชีวิตนี้ ยังมีหวัง ขอตกถังข้าวสาร ก่อนกาลสาย จักเชิดโฉม ฉูดฉาด มาดคุณนาย ก่อนชีพวาย แม่เนื้อนุ่ม ทุ่มสุดตัว …ทัวร์จะลงไหมเนี่ย…หึหึ โซ…เซอะเซอ 20 ตุลาคม 2568

[แป้งน้ำ]

แค่บังเอิญเจอกันระหว่างการเดินทาง
อาจจะมีนิสัยหลายอย่างไม่ตรงกันบ้าง . .. แต่ปรับตัวได้
เผลอเอาความผูกพันหมดทั้งใจ
เอาความรักครั้งสุดท้าย . .. ไปยัดใส่ไว้ ~ ในมือเธอ

ไม่คิดว่าวันหนึ่งเธอจะไม่ต้องการ
เพราะคิดว่ารักแท้จะยั่งยืนนาน . .. เสมอ-เสมอ
ไม่คิดว่ามืออุ่นที่กุมมือฉันไว้ในวันแรกเจอ
คือมือเดียวกับที่เธอ . .. ใช้โบกลา

พอพบเส้นทางใหม่
เธอก็โดยสารรถไฟรักกับเขาไป . .. จนสุดฟ้า
ทิ้งฉัน . . ทิ้งฝันของเราที่เคยมีมา
ส่วนฉัน . . . ยังย่ำเท้าอยู่บนเส้นทางเก่าเหมือนคนบ้า - -
ทั้งที่ไม่มีสิ่งไหนควรค่า . .. แก่การรอ~*

[PIKuL]

เมื่อครั้งหนึ่ง...เราเคยนั่งรถไฟด้วยกัน ใช้เวลาผูกสัมพันธ์..จนทุกอย่างนั้นเดินไปข้างหน้า "ความรัก"...ที่เธอมอบไว้ ณ ชานชาลา ฉันเก็บรักษาและดูแลเป็นอย่างดี จนการเดินทางมาถึง ณ สถานีหนึ่ง เธอกล่าวย้ำถึงรักที่ลึกซึ้งตลอดเวลานี้ พร้อมเหตุผลอีกร้อยพันที่เธอมี.... สรุปสั้นๆ...ณ สถานีแห่งนี้คือที่สุดท้ายที่เราพบกัน เธอบอกให้ฉัน "รอนะ" เธอจะกลับมาพร้อมกับหอบความฝัน เธออยากจะเป็นผู้ที่มามอบรางวัล ให้กับ ฉัน ...ที่เธอรักเสมอมา ณ ที่นี่คือ สถานีรอคอย เป็นรางวัลที่เธอปล่อยให้ฉันรู้สึกเหว่ว้า ความฝัน....ที่ปลายทางคือการ"จากลา" ความรักที่เธอฝากไว้ ก็มีคุณค่าเพียงแค่ ...."การรอคอย"......

[กรีนซี]

วันที่เธอทิ้งใครไว้ข้างหลัง
คือฉันทุกวันนี้
ถูกวัน-เวลาบดขยี้ ทุกทุกเข็มนาทีที่หมุนผ่าน
ความผิดหวังรุมรังแก สร้างบาดแผล ครั้งวันวาน
รับรู้ว่าการรอคอยที่ยาวนาน
รักอับปาง ไ ม่ เ ห ลื อ ใ ค ร

กรีนซี

[ViVee]

สถานีรกร้างห่างผู้คน มีเพียงฉันที่ดิ้นรน...มาที่นี่ รอขบวนเทียบชานชาลามาหลายปี และวันนี้จะสิ้นสุดการรอคอย ....จนมีรถไฟสายหนึ่ง.... เป็นสัญญาณการมาถึง..ครั้งที่ร้อย เขาสินะ...ที่ฉันรอคอย พร้อมกับเด็กน้อยและภรรยา ....การรอคอยจึงสิ้นสุด..... กับความจริงที่หยุดฉัน ณ เบื้องหน้า ข่าวคราวที่เงียบหายตลอดมา เป็นการกล่าวลา ณ ที่...สถานี.

[โซ...เซอะเซอ]

จะเฝ้ารอคอยกันถึงวันไหน รอจนใจหม่นช้ำมืดดำปี๋ รอจนยานหย่อนย้อย คล้อยถึงนาภี หรือจะรอจนวันที่ ชีวาตวาย โซ…เซอะเซอ 24 ตุลาคม 2568

[กัลมลี*]

การรอใครสักคนที่เรารัก
แค่เจอสักนาทีมีความหมาย
แม้เขาไม่รักตอบมอบใจกาย
มิฟูมฟายร้องขอแค่พอดี

การรอใครสักคนที่เรารัก
ยังคงหนักแน่นในใจเต้นถี่
ได้ยิ้มส่งก่อนลาสักนาที
ชีวิตนี้รอได้ไม่ท้อเลย

[โซ...เซอะเซอ]

ยืนคอยรัก ฉ่ำชื้น คล้อยคืนค่ำ ลำบากทนฝนพรำ ก็ทำเฉย คนแปลกหน้า อยากขอเป็น คนคุ้นเคย วอนเธอเผยหนทางสู่ ประตูทรวง เพียงเธอแง้ม แย้มพราย…ดุจควายเฒ่า- (555กลอนพาไป) กระโจนเข้า แทรกซึม อึมครึมช่วง เผด็จศึกรวบรัด นัดเคียงควง ทะลุทะลวง ด้วยคำรักหนักจนเซ [“คอย” = ฟรีเบิร์ดส (2525)] แฟชั่นวัยรุ่นยุคนั้น ต้องมี 5ย (ผมยาว เสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้ายาง สะพายย่าม) …ใครทัน ยกมือขึ้น…555 (สงสัยหลบหมด เกรงจะรู้ว่าวัย สอวอเหมือนกัน หึหึ) โซ…เซอะเซอ 1 พฤศจิกายน 2568

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ณ สถานี แห่งนี้  .........ที่ชื่อรอ
ฟังแล้วท้อ ไร้ความหวัง ....ไร้ความหมาย
ชื่อว่ารอ รอคือรอ......ไม่กลับกลาย
จวบจนขบวนสุดท้าย....ก็ยังทำได้แค่รอ

[PIKuL]

เพราะ"สถานี"....ไม่มีชื่อ"ปลายทาง" มีเพียง "ระยะห่าง"...ที่ยังพอมีความหมาย เป็นเหมือนจุดเดือด...ของฟางเส้นสุดท้าย เพื่อตั้งจุดละลาย...ของคำว่า "รอ" ในสักวัน.

[ViVee]

วันเวลา...ล่วงเลยผ่าน "เมื่อวาน"...ผ่านไปแล้วเป็นพันครั้ง "สถานี รอ คอย"...กำลังจะผุพัง แม้แต่ที่นั่ง....ยังเป็นเพียงซากน้ำตา ไม่รู้เลยว่า ....การ มี อยู่.... ที่ฉันกำลังต่อสู้....กับความโหยหา ร่องรอยที่เหลืออยู่ในแต่ละช่วง ของ...เวลา.. มีแต่เพียงคำว่า "รอคอย" ใครบางคน หากฉัน...เดินจากไป... ร่องรอยของฉันในวันใหม่..คงเอ่อท้น จะหลงเหลือไว้เพียงแค่ "ใครบางคน" ที่เคยอดทน...รอเธอ..ณ ที่สถานี.