ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พันแสง]

ฟ้ายามพลบตลบล้อมเมฆย้อมสี
ม่านเมฆีเรื่อแสงแต้มแต่งสรวง
ก่อภาพงามยามเย็นดั่งเช่นลวง
ล้อมวงบ่วงร้อยอุราล่ามอาลัย

อยากฉุดรั้งพระลบอย่าหลบหล้า
ลอยหลีกฟ้า บดบังหลังไศล
มิอยากให้พรายรุ้งที่ฟุ้งไกล
ลับเลือนไปจากหน อนทกาน-

คืบคลี่ม่านสีดำครอบงำโลก
ปลดทุกข์โศกสุขสันติ์ให้ผันผ่าน
อาจปลดหรือสิ่งหนึ่งตราตรึงนาน
แทรกซอนจิตวิญญาณเกินต้านลง

โลกอาจลอยหลีกลับแล้วหลับใหล
หากแต่สายเยื่อใยผูกให้หลง
แม้คืนวันผันผ่านยังมั่นคง
ห่วงพะวงตรึงติดแม้นิทรา

จักรู้บ้างหรือไม่ว่าใครเล่า
ที่ใฝ่เฝ้าคิดถึงคะนึงหา
แต่มิอาจเปิดเผยเอ่ยวาจา
ด้วยเกรงว่าเจ้านั้นจะบั่นรอน

จึงเพียงฝากคีตาผ่านมาให้
เนิ่นนานสักเพียงไรมิใคร่ถอน
สวาสดิ์หวานซ่านซึ้งมิพึงทอน
ห่วงอาวรณ์ยิ่งแล้ว นะแก้วตา

ฝากเพลง ที่รัก
พันแสง
๖ กรกฎาคม ๒๕๖๘



ที่มาบทประพันธ์ร้อยกรอง
https://rachan929.blogspot.com/2025/

[พันแสง]

ยามพลบตรลบล้อม------โพยมเรือง
วันเปล่าเพลาเปลือง-----ล่วงแล้ว
ยังใจระคายเคือง--------คงอยู่
คอยม่านฟ้าพร่างแพร้ว---ดับสิ้น! ฤาสูร?

จำรูญพรายอย่าพ้น------พรากเลย
เกรงภาพเงาคุ้ยเคย-----ลับฟ้า
วาระหนึ่งพึงเชย--------พอชื่น
วอนช่วยอำนวยหล้า-----อย่าล้าแรงแสง

ชังคาบแปลงภพคล้ำ----คราวคืน
อนทกานยาวยืน--------ขื่นช้ำ
สวาสดิ์ท่วมทนกลืน-----กลางอก
ควรหลับยังกลับซ้ำ-----ห่วงละห้อยคอยหา

โลกาอาจหลีกเร้น------หลับใหล
หากแต่สายเยื่อใย------เหนี่ยวรั้ง
มีแต่ยิ่งพานใจ---------ตรึงแน่น
ลากฉุดมิหยุดยั้ง-------หลับแล้วยังฝัน

รำพันนี้ล่วงรู้-----------ฤๅคราญ?
ปางพี่ปองเนิ่นนาน—---แต่เจ้า
อยากเอ่ยร่ำคำกานต์----สานสื่อ
เกรงถูกทำหม่นเศร้า----นุชน้องหน่ายหนี

จึงฝากคีตะให้---------บอกความ
เพียงหนึ่งรอยรูปนาม---พี่เฝ้า-
คำนึงอยู่ทุกยาม-------เป็นห่วง
เป็นบ่วงรัดอกเร้า------ห่อนรู้รานสลาย

ที่มาคำโคลง
https://rachan929.blogspot.com/2025/

พันแสง
๑๘ กรกฎาคม ๒๕๖๘

ฝากเพลง ที่รัก

[โซ...เซอะเซอ]

พลันพระลบกลบแสงเปลื้องแปลงสี คืบราตรีคลุ้มครอบกรอบเวหา คลื่นความเหงาเร้ารุกซ้อนซุกมา พัดนำพาเปลี่ยวเหงาเหย้าย้อนเยือน เสียงแน่นหนักมักคุ้นละมุนละเมียด แม้นจงเกลียดจงชัง ครั้งงำเงื่อน- ความเย็นชืดจืดจางห่างแชเชือน คลาคล้อยเคลื่อนเดือนปีมิคลี่คลาย หากยังเหลือเยื่อใยในวันก่อน ออดอาทรอ่อนเสียงจำเรียงร่าย กังวานซ้องก้องอยู่กู่กำจาย คงมิสายคืนควรใคร่ครวญครัน หากเมินมองสองตาคราบรรสบ แลพระลบนิราศขาดสะบั้น คงจรพรากจากไปไกลนิรันดร์ ด้วยรู้ทัน กับ*เหงาเงาคะนึง ฝากรสคำแช่มชื่นคืนชอุ่ม คืนสาวหนุ่มวาบหวามความคิดถึง คืนความรักเริงร่าเคยตราตรึง คืนอื้ออึงไออุ่นกรุ่นอุรา คืนแรงใจแรงเขียนเธียรประสิทธิ์ อรรถฤทธิ์มโนมัยที่ใฝ่หา คืนมิขาดอาจหาญสานวาจา คืนคุณค่าแห่งรักยิ้มทักทาย โซ…เซอะเซอ 27 กรกฎาคม 2568 *กับ : ใช้ในความหมายเครื่องดักสัตว์

[โซ...เซอะเซอ]

ฤาชัง-ชอบหยัดยั้ง……..ยืนยง อาทิตย์อัสดง……………..อ่อนล้า ตรึงตรังปักมั่นตรง………ใจอาจ ขยับเขยื้อนท้า……………ปี่ฆ้องลือประโคม โลมคำรักอ่อนช้อย………ชำเลือง เคยขัดคับข้องเคือง……..แค่นเค้น เพลาเปล่าปลี้เปลือง…….เลยผ่าน ซาสร่างเหินห่างเว้น……..ว่างเวิ้งวรรณศิลป์ ยินยลมิยอกย้อน………….โยงใย คำฝากส่งถึงใคร………….ไป่รู้ เพียงสดับแทรกสวมใจ….ลงหว่าง แซมสอดชื่นชิดชู้…………..ฉ่ำชื้นนวลฉวี พาทีพลัดพลาดพลั้ง-………เพลิน อภัย เพียงอาจมิตั้งใจ…………….เคลื่อนคล้อย คำพูดจากปากไว……………เกินสติ ใจสิที่เต็มร้อย………………..ผ่องแผ้วเพียงเห็น คืนเพ็ญพล่านขุดค้น…………คำเรียง เกินหยั่งรู้ความเคียง………..ถักร้อย ประเด็นเปิดประเดียง……….ประดุจ คำหยาดเยิ้มหยดย้อย………กว่าข้ามเมินเสียง เมียงมองแม้มืดแม้น…………มรรคา เย็นย่ำสนธยา………………….หยอดยิ้ม คลอโคลงก่อนนิทรา………….ครวญขับ ฝังฝากพร่างพรายพริ้ม…..…“ตากรุ้งเรืองโพยม” โซ…เซอะเซอ 27 กรกฎาคม 2568 ป.ล. พลัน เห็นคำ “โพยมเรือง” ใจก็ไพล่ไปคิดถึง หนังสือ “ตากรุ้งเรืองโพยม” ของท่านอาจารย์เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ จึงขอคัดคำอธิบาย จากหนังสือ มาลงไว้พอสังเขป  “…คำว่า ”ตากรุ้งเรืองโพยม“ เป็นคำกวีใน ลิลิตเตลงพ่าย ของกรมสมเด็จพระปรมานุชิตชิโนรส มีความพิเศษยิ่งอยู่มากเห็นควรพูดถึงเป็นอย่างยิ่ง          นาคีภุชแผ่เกล้า…….เกลือกเศียร คลี่อาตมวนเวียน…………..หัตถ์ไท้ นพรัตน์เรียบรายเฉวียน….…ฉวัดวิ่ง แสงนา เถือกเถกิงกลไต้……………..ตากรุ้งเรืองโพยม    เสน่ห์ของโคลงจากลิลิตเตลงพ่ายบทนี้อยู่ที่ อาถรรพ์แห่งคำนอกไปจากอุโฆษแห่งเสียง    เมื่ออ่านหนแรกยอมรับว่าไม่รู้ความหมายเอาเลย ว่าหมายถึงอะไร และถ้อยคำที่เรียงร้อยไว้ แต่ละคำนี้แปลว่าอะไร อยากจะรู้ไปหมด    แต่ครั้นเมื่อแกะคำแกะความ จึงได้เห็นอลังการ อันมลังเมลืองของภาพกำไลมือหรือทองพระกร อันจำหลักแล้ว เป็นรูปพญานาคพันข้อมืออยู่ ทั้งลำตัวนาคนั้นก็ประดับไว้ด้วยแก้วเก้าประการ มีเพชรเป็นต้น แสงแห่งเพชรพลอยที่ประดับ กำไลรูปนาคเกลือกเศียรนี้ดังจะวิ่งได้ คือกระพริบ พราวเล่นแสงอยู่ตลอดเวลา และแสงเหล่านี้ ก็พวยพุ่งรุ่งเรืองราวแสงไต้ที่พลุ่งพล่าน ปานจะแข่งกับรัศมีแห่งรุ้ง ณ ฟากฟ้า กระนั้น…“

[พันแสง]

ยามพลบพระลบจะละจะลา
สุริยาก็รอนรอน
ขอบฟ้าระเรื่อพระทินกร
รุจิอ่อน ก็รอนราน

อยากฉุดและหยุดทยุมณี
จรลีชะลอกาล
เพื่อภาพวิจิตรสะคราญ
มิละผ่านลุล่วงเลือน

ชังคาบวิกาลระวิดับ
รดิอับสลับเตือน
รูปเจ้าก็ลามอุระเสมือน
ดุจะเฉือนจะเชือดใจ

คืนฟ้าพิโรธเพราะพระพิรุณ
บ่มิอุ่นกระอวลไอ
โลกอาจจะหลับขณะสมัย
สิไฉนนะใจรอน

รู้บ้างเถอะเจ้าเฉพาะสมาน
ดลกานท เพียงอร
เนิ่นนานคะนึงสมรวอน
บ่มิทอนสวาทวาง

ฝากคีตะร่ายประเหลาะประโลม
มนโน้มมิอำพราง
เพียงหนึ่งสนิทสนมกลาง-
อุระกว้าง เสมอมา

พันแสง
๑๘ กรกฎาคม ๒๕๖๘
ที่มาคำฉันท์
https://rachan929.blogspot.com/2025/

[โซ...เซอะเซอ]

เริดร้างรวีรุจิระฉาย มุติหมายมิคลายคลา เหนี่ยวรั้งโพยมและสุริยา ผิวะโลกจะหยุดหมุน เร่าร้อนทะลวงทะลุทะลัก ระอุรักสิทารุณ หว่างเวิ้งอุราอุรุอรุณ รติแนบมิแอบแฝง พลอดพร่ำประลองปะเหลาะประลุง วจะปรุงมิปลอมแปลง เชิดฉันท์ประโลมประลุแสดง กระจะแจ้งกระจ่างจินต์ เพรงกาลยะเยือกกวะยะเยียบ ลหุเชียบมิชาชิน เปลี่ยนปีอธิกสุรทิน สละสิ้นระบิลวาง อัตตามหันต์ทิฐิมหัต ปฏิวัติก็เบาบาง ค้างคาขจัดมนะสะอาง ตริวิวาทปลาตไกล โอ้ว่ากวีกวิกวิน ยศยินระบือไกล “ครวญ”เพลงภิรมย์พิเราะพิไร ปุรณานิรากานท์ โซ…เซอะเซอ 9 สิงหาคม 2568